Αερογέφυρα

Περνούσα τον δρόμο όταν ένα αμάξι με πάτησε. Πλάκα κάνω. Εγώ έπεσα πάνω του. Πλάκα κάνω πάλι. Δεν συγκρούστηκα με κανένα αμάξι. Ήταν μια γέφυρα και έπεσα κάτω. Ψέματα, αερογέφυρα και έπεσα στο έδαφος. Θα το 'θελα.
Βολόδερνα στην Εγνατία δίχως σκοπό. Όπως εδώ και πολύ καιρό δηλαδή.  Επεξήγηση αναγκαία: δεν βολοδέρνω απλά στη Εγνατία σαν κανένας τρελός, εννοούσα, με την προηγούμενη φράση, γενικά στη ζωή μου. Σκοπός. Τι είναι άραγε τούτη η μυστήρια λέξη με την οποία μας πυροβολούν από μικρά παιδιά; Λένε πως πρέπει να τον βρεις κάποτε, τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς; Εννοώ, έχω ψάξει αρκετά. Έκανα πράγματα, δοκίμασα πράγματα, αρνήθηκα πράγματα, λάθος πράγματα, σωστά πράγματα, και πάλι τίποτα. Μήπως είναι ο Ιησούς; Ίσως ο Αλλάχ;  Ένα φυτό στο σπίτι σου; Ένα βιβλίο; Μια γάτα; Κάποιος άνθρωπος; Δεν ξέρω. Έφτασα τριάντα και ακόμη δεν το έμαθα. Και δεν είμαι άνθρωπος που έχει μεγάλη υπομονή.
Το όνομά μου δεν έχει σημασία. Θα είχε μια ελάσσονα, αν είχα και εγώ. Λέτε με Φάνη. Δεν θέλω να σας ζαλίσω με την παιδική και εφηβική μου ηλικία, δεν ήταν εκεί το θέμα. Κάποια στιγμή έγινα φοιτητής, αυτό είναι γεγονός. Και τη σχολή μου την τελείωσα όλα καλά. Και δουλειά βρήκα, υπέροχα.  Μένω στη Θεσσαλονίκη χρόνια τώρα. Ωραία πόλη, χωρίς αμφιβολία. Δεν φταίει ούτε η πόλη αυτή, εγώ φταίω. Θεέ μου!
Ενώ περπατούσα, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα μπροστά από ένα Today's και αποφάσισα να μπω για να πάρω μια μπύρα. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μέρα που ήπια μπύρα, ήμουν περίπου δώδεκα χρονών και την έκλεψα από το ψυγείο των γονιών μου. Λέω ''γονιών μου'' γιατί δεν είχα ουσιαστικά κάτι δικό μου μέσα εκεί, όλα τα αγόραζαν αυτοί, όπως και το σπίτι, τους άνηκε. Όπως και να έχει, την πήρα στα κρυφά και το ίδιο βράδυ, εκεί που όλοι κοιμόντουσαν, την ήπια σχεδόν μονοκοπανιά, πλάι στα αρκουδάκια μου. Έκανα αμέσως κεφάλι, δεν μέθυσα όμως. Από τον πατέρα μου, εκτός των άλλων, κληρονόμησα την γερή του κράση. Εξαιτίας της ζαλάδας έπεσα αμέσως για ύπνο και κοιμήθηκα περίπου δώδεκα ώρες. Ευτυχώς προνόησα να κρύψω κάπου το κουτάκι και να το πετάξω σε έναν κάδο εξωτερικό την επόμενη ημέρα. ειδάλλως θα έπρεπε να υποστώ την κατσάδα της μητέρας μου.
Είχα την μπύρα στα χέρια μου και δεν την άνοιγα. Κάτι μέσα μου μού έλεγε πως σαν το έκανα, δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Επιστροφή από τι όμως; Για να επιστρέψεις από κάπου πρέπει πρώτα να ξεκινήσεις και εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα αν είχα κάνει ποτέ το πρώτο βήμα.
Έμενα στο κέντρο, περιοχή Καμάρα. Είναι ωραία εκεί, βλέπεις λογιών-λογιών ανθρώπους κάθε μέρα. Καθώς πρέπει, πρεζάκια, γύφτους, αλκοολικούς, φοιτητές, περίεργα παιδιά, ανθρώπους που πάνε στις δουλειές τους, γυναίκες να επιστρέφουν σπίτι μετά από ξενύχτι και άνδρες  που δεν κατάφεραν να πλαγιάσουν μαζί τους. Δεν παρατηρώ γενικά τους ανθρώπους, αλλά μου αρέσει να τους κοιτάζω και να κάνω σενάρια για το πως είναι η ζωή τους. Δεν τους κρίνω ποτέ, ο καθένας φοράει τα παπούτσια του και πορεύεται αναλόγως το μέγεθός τους.
Πριν λίγες μέρες κατευθύνθηκα προς τα ανατολικά. Ίσως να το θεώρησα, υποσυνείδητα, συμβολικό. Ξέρετε, ανατέλλει ο ήλιος, άλλη μια μέρα να προσπαθήσεις και τα σχετικά. Όμως ο δικός μου ήλιος είχε πολύ καιρό να ανατείλει, οπότε μάλλον το έκανα σαν μια προσπάθεια αρχής μιας άλλης ζωής, της μετά θάνατον. Πώς το ξέρω πως υπάρχει και τέτοια ζωή; Δεν το ξέρω. Παίζω με τις πιθανότητες. Όλα είναι ένα ρίσκο,
Είχα βάλει στόχο να πέσω από την αερογέφυρα στην Βούλγαρη. Περνάνε από εκεί πολλά αμάξια κάθε ώρα, έτσι θα ήταν πολύ εύκολο να δώσω τέλος στο βδέλυγμα της φύσης που ακούει στο όνομά μου, ακόμη και αν δεν το πετύχαινα μόνος μου . Περπατούσα σχετικά ανάλαφρα. Σα να είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Είχα φορέσει βολικά ρούχα, φόρμες ,για να είμαι πιο άνετος. Γενικά δεν τις προτιμώ, όμως άρμοζαν στην προκειμένη περίπτωση.
Δεν ξέρω τι με βασανίζει. Χρόνια τώρα ένα καταραμένο βάρος με πίεζε, ένα νέφος γέμιζε τα πνευμόνια μου, μια βρώμα, και δεν ήταν από τα καυσαέρια και τον Θερμαϊκό. Είναι αυτό το άγνωστο που δεν σε αφήνει σε ησυχία. Δεν ήταν πως το δούλευα καιρό μέσα μου, από ένα σημείο και μετά, ένιωθα χάλια, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Καλά, όχι χάλια, υπερβάλλω, αλλά φαντάζομαι πιάσατε το νόημα. Όπως νιώθει κάποιος όταν δεν τα πάει καλά στην εξεταστική ή όταν τον χωρίσει κάποιο έτερον ήμισυ ή τελειώνει ο μήνας και τα λεφτά δεν είναι αρκετά. Αυτό, πολλαπλασιασμένο. Και ξέρεις πως δεν σου συνέβη κάτι που να το δικαιολογεί, η ζωή σου ήταν σε γενικές γραμμές μια χαρά, πολύ καλύτερη από άλλων, πραγματικά άτυχων.  Σκέψεις να σε τριβελίζουν και να μην μπορείς να τις θέσεις σε τέλμα, έγνοιες και άγχη που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, μαύρο φόντο. Να πάω σε ψυχολόγο ούτε κατά διάνοια. Τι ξέρουν αυτοί, ειδικοί είναι; Εντάξει πλάκα κάνω, απλώς ντρέπομαι. Ναι ,θα το παραδεχθώ, ντρέπομαι να αρχίσω να λέω τα εσώψυχα μου σε αγνώστους που αμφιβάλλω αν θα μπορούσαν να μου δώσουν κάποια λύση. Τι λέω Θεέ μου; Απλά είμαι δειλός. Δεν θέλω να παραδεχθώ κάποια πράγματα και πάντα ψάχνω τη λύση μόνος μου. Την βρήκα και σε αυτό το θέμα. Λίγο ανορθόδοξη μεν ,αλλά είναι η η καλύτερη. Κανείς δεν θα ανησυχούσε για εμένα, σκέφτηκα. Οι γονείς μου ήταν πεθαμένοι από καιρό και οι φίλοι μου θα ήταν καλύτερα δίχως εμένα. Όχι πως μοιράστηκα ποτέ μαζί τους τα θέματά μου, ούτε καν τους τα φανέρωσα αλλά, αν ήταν πραγματικοί φίλοι, δεν θα το είχαν καταλάβει; Θεέ μου τι λέω; Εγώ φταίω για όλα!
Άκουγα το Black από τους Pearl Jam. Ωραίο τραγούδι. Ποτέ δεν μπόρεσα να το νιώσω τελείως, δεν είχα ποτέ κοπέλα που να μου μαύρισε την καρδιά. Κάτι λυκοφιλίες που κατέληξαν στο κρεβάτι αλλά τίποτα παραπάνω. Άσε που εγώ θα μαύριζα την ψυχή τους, όχι αυτές την δική μου, αν πήγαινε σε κάτι πιο σοβαρό. Θεέ μου τι λέω, λες και προσπάθησα ποτέ! Εγώ φταίω για όλα.
Έφτασα στην τελική ανηφόρα και τότε μπήκε το Down in a Hole από τους Alice in Chain. Εκπληκτικό επίσης. Συνόψιζε την ζωή μου. Στην μέση της ανηφόρας είδα ένα σκυλάκι να περπατάει. Το κάλεσα κοντά μου και το χάιδεψα. Το κακόμοιρο, τι κλωτσιές και βρισιές θα είχε φάει! Έβλεπα τη θλίψη στα μάτια του και λυπόμουν μαζί του που δεν θα μπορούσα να του προσφέρω μια στέγη και την αγάπη που του άρμοζε. Θυμάμαι στο πατρικό μου είχαμε ένα, τον Ζωρζ. Μπάσταρδο, το είχαμε βρει έξω από το σπίτι σχεδόν πεθαμένο και το αναστήσαμε. Κατάφερε να ζήσει δέκα ένδοξα χρόνια μέχρι να το θάψουμε.
Κάθισα για λίγο σε ένα από τα παγκάκια που υπήρχαν εκεί και άναψα ένα τσιγάρο. Δεν κάπνισα ποτέ μου, αλλά ήθελα να δω πως είναι το τσιγάρο του μελλοθάνατου, εκείνο το τελευταίο που ζητούσαν πάντα στις ταινίες ή τα βιβλία. Ήταν πικρό , ωστόσο το ρούφηξα μέχρι το φιλτράκι. Δεν κατέβαζα τον καπνό, απλά ρουφούσα και ξεφυσούσα, αλλά δεν με πείραζε. Έψαξα να το πετάξω κάπου, αλλά δεν βρήκα και έτσι το πέταξα κάτω και το πάτησα. Και το πάτησα. Και το πάτησα. Με τόση δύναμη που σχεδόν το εξαφάνισα, μόνο κάτι θρύμματα απέμειναν. Χαχα, σαν τη ζωή μου. Θεέ μου, τι λέω;
Έπειτα, ήπια μονορούφι την μπύρα, την ζούληξα, πέταξα το κουτί σε έναν κάδο και περπάτησα μέχρι το μεταίχμιο εδάφους και κενού. Στάθηκα όρθιος και πήρα μια βαθιά ανάσα. Τραμπαλιζόμουν αχνά εμπρός- πίσω και άλλαξα τραγούδι. Ήθελα να ανεβάσω λίγο την αδρεναλίνη, έτσι έβαλα το Fade to Black από Metallica.
Τη στιγμή που πήγα να κάνω το τελειωτικό εμπρός , κοντοστάθηκα και στραβοκατάπια. Δεν ήθελα να πέσω....δεν ήθελα να πέσω....δεν ήθελα...δεν πρέπει...πρέπει....πρέπει....θα συνεχίσει το ίδιο...δεν το αντέχω....πρέπει να πέσω...δεν αντέχω άλλο.....θα πάψει.....θα σταματήσει...θα ηρεμήσω!
Θα ήθελα να υπάρχει μια παρέα ανθρώπων γύρω μου να προσπαθήσει να με αποτρέψει. Ίσως έτσι ένιωθα πιο σημαντικός για λίγο. Ίσως έτσι αναθαρρούσα κάπως. Όμως ,στις πέντε το χάραμα, ποιος θα μπορούσε να ήταν εκεί, καθημερινή μάλιστα; Είχα επιλέξει στρατηγικά την ημέρα και την ώρα. Ωστόσο πήγα πίσω. Όχι πως το μετάνιωσα, το ανέβαλλα μέχρι την ανατολή του ήλιου. Ολίγον τι ποιητικό, θα ξημέρωνε, η επόμενη ζωή αν υπήρχε θα ήταν μόνο χαρούμενη ή κάτι τέτοιο. Ηλίθιος μέχρι τέλους.
Ώρα: επτά και πενήντα εννιά πρώτα λεπτά.  Η ακρίβεια με μάρανε!
Ώστε θα έφευγα! Μάλιστα!
Δεν πήρα φόρα, απλώς περπάτησα μέχρι να μην νιώθω κάτι κάτω από τα πόδια μου. Εκείνη τη στιγμή το μετάνιωσα. Ήταν η χειρότερη αίσθηση στη ζωή μου. Κατανοείς πως υπερέβαλλες και πως θα μπορούσες να προσπαθήσεις ξανά. Πως σε περιμένει κάτι επώδυνο, κάτι ανώφελο. Η πιο λάθος επιλογή που έκανες ποτέ. Πως η αυτοχειρία δεν είναι ποτέ η λύση.
Κράτησα από πριν την αναπνοή μου μήπως χάσω τις αισθήσεις μου αλλά δεν το κατάφερα. Η πτώση πρέπει να διήρκησε κάτι δευτερόλεπτα που εμένα μου φάνηκαν ώρες. Και, πριν προσγειωθώ στο έδαφος, συνέβη το απρόοπτο.
Ένας μηχανόβιος πέρασε. Ένα μηχανάκι με έναν άνθρωπο πάνω του, που πιθανότατα θα είχε ξυπνήσει για να πάει στη δουλειά του, βαριεστημένα και νυσταλέα. Και εγώ συγκρούστηκα μαζί του. Οι αγκώνες μου με το κεφάλι του. Ναι ,έβαλα τους αγκώνες μου για προστασία, ασυναίσθητα.Δεν τον στόχευα τον κακόμοιρο, πιστέψτε με.  Και έπεσα πάνω του.....εγώ....αίμα παντού.....μουδιασμένος....έχασε την ισορροπία του....πάνω σε άλλο αμάξι...
πέθανε
ζω....
νεκρός οδηγός........
εξαιτίας μου.....
δεύτερη ευκαιρία.........
αθώος εκείνος.......
θεέ μου, εγώ φταίω για όλα....
ασθενοφόρο......
με πάνε στο νοσοκομείο........
μαζί του........
στο κρεβάτι τα σκέφτομαι όλα.......
τα είπα στη νοσοκόμα......
τώρα σε εσάς.......
πως θα το βαστάξω;...
θέλω να ζήσω...
δεν μου αξίζει τώρα!

Ο διάβολος πάντα γελάει όταν έχεις ανάγκη από έναν φίλο

Μέσα, μέσα, μείνετε μέσα
Όχι, μην βγαίνετε
Δεν σας έχει κανείς ανάγκη
Μέσα, μέσα
Μην κάνετε το λάθος να βγείτε
Γιατί μετά θα γεμίσει ο τόπος
Μη!, σήμερα δεν πρέπει
Εγώ φταίω, κανένας άλλος
Όχι σήμερα
Είμαι καλύτερος από όσο δείχνω
Γιατί δεν το δείχνω πιο συχνά;
Γιατί είσαι βλάκας, γι' αυτό
...................................................
Κάθε βήμα και ένα νέο λάθος
Κάθε προσπάθεια και μια παλιά συνήθεια
....δεν θα ικετέψω......δεν θα υποκύψω.....
Όλα είναι όπως πρέπει να είναι
Το νερό ρέει γάργαρο
Τα πόδια μου!
Γιατί δεν είναι γυμνά;
Πότε φόρεσα τα παπούτσια αυτά
Της ανησυχίας;
Μέσα λέω μέσα μέσα μέσα μέσα μέσα
Με- με....μέ-σα....με- σα-ς...
Εσείς
Εμείς
Ο κόσμος όλος
Και κανένας συγχρόνως
Γιατί αγαπάμε πιο εύκολα τους άλλους
Και όχι τους εαυτούς μας;

Μεσημεριανή σιέστα

Για χρόνια στην άβυσσο
Πλέον στο σκότος
Το φως φαίνεται στην επιφάνεια
Συνήθως κάτω, λίγες φορές αιθέριος
Αυτοάνοσος, ετεροδιοικούμενος
Δεν πνίγομαι, κολυμπάω στα βαθιά
Τα όνειρα κοστίζουν ακριβά
Ο εγωισμός σου μπορεί να σε καταστρέψει
Άσχημος από επιλογή στην τελική
Κανείς δεν σε πίεσε για το αντίθετο
Σούφρωσες τα φρύδια τόσο που απέκτησες μυωπία
Λαβωμένα ξωτικά σε επισκέφθηκαν πάλι
Σου έδωσαν να πιείς λίγο από το αίμα τους
Για να πάρεις δύναμη
Η νεράιδα των δοντιών επιστρέφει τα παλιά σου δόντια
Για να θυμηθείς τι ήσουν κάποτε
Και εσύ εμμένεις σε εκείνο το κάποτε
Αμελώντας αυτό που έχεις μπροστά σου
Και εύχεσαι
Το τελευταίο ποτήρι που θα σηκώσεις

Να είναι γεμάτο.

Αυτό δεν είναι μοντέρνα ποίηση

Άδειο σπίτι
Μόνος
Καφές, μουσική
Μόνος
Σκέψεις
Μόνος, όχι μονάχος
Μοναχικός και λίγο μόνος
Διάβασμα- γράψιμο- απασχόληση
Δουλειά επί εαυτόν
Ενασχόληση
Νύστα
Ελεύθερος χρόνος άφθονος
Ανησυχία για το μέλλον
Ανησυχία για το μέλλον
ΑΝΗΣΥΧΊΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ
Άδειο σπίτι
Φώτα ανοιχτά, μουσική
Ένα βιβλίο
Συνομιλίες με τον εαυτό σου
Με άλλους
Κυρίως με τον εαυτό σου
Νυστάζεις
Δεν πρέπει να κοιμηθείς ακόμη
Σήκωσε, άφησε, ξέχνα
Ξέχνα, μα μην ξεχνάς οριστικά
Συμβιβάσου
Ζήσε
Νιώσε
Πείσμωσε
Κατάφερε το ακατόρθωτο
Να φοβάσαι λιγότερο
Αγάπα

Αιχμάλωτοι

Τοξικός ανδρισμός, κατάλοιπο μιας άλλης εποχής
Φεμινίστριες που βαυκαλίζονται με τις ιδέες τους
Ζωή δίχως αξίες και ιδανικά
Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ
Και ο Καίσαρας νομίζει πως έγινε Θεός
Και ο Θεός γελάει με την πάρτη του
Γιατί δεν είναι καν αυτοκράτορας
Μονάχα κομπάρσος του βασιλείου του.
Δεν ελεείς τον φτωχό γιατί δεν σε νοιάζει η αξία του
Παρά μόνο όταν είναι να προβληθεί η δικιά σου
Ή για να ανέβει η αυτοπεποίθησή σου.
Η αγάπη που τάζεις τόσο φθηνή όσο τα τσιγάρα ή το ποτό που αγοράζεις
Αλλά οι ανθρώπινες καρδιές δεν είναι προϊόν
Είναι θησαυροί ανεκτίμητης αξίας.
Δεν σε εκτιμάν πραγματικά γιατί δεν έχεις φωνή αληθινή
Το μόνο που έχεις είναι μερικές κραυγές
Και όσοι είναι δίπλα σου θα σε παρατήσουν
Ανά πάσα στιγμή
Αναρωτιούνται τι προσπαθείς να καταφέρεις.
Φτύσε κάτω και μετά γλείψε το πάτωμα
Απομονώσου για λίγο να δεις αν θα λείψεις σε κανέναν
Απομακρύνσου μαζί με τον εαυτό σου και μονομαχήστε
Αν ηττηθείς, ξαναδοκίμασε
Δοκίμασε
Δοκίμασε
Μια ακόμη δοκιμή έβλαψε πολλούς
Στην περίπτωση αυτή κανέναν
Σου έμαθαν πως η μοναξιά είναι αρρώστια
Και να την αποφεύγεις με κάθε κόστος
Γελασμένε.
Όσα φοράς δεν σε εκφράζουν
Αλλά φοβάσαι πως θα σε κατακρίνουν διαφορετικά
Δεν ψάχνεις ανθρώπους αληθινούς σιμά σου
Απλά ανθρώπους να γεμίζουν το κενό.
Μην την τρέμεις την καταιγίδα, να την προσμένεις
Γιατί μόνο τότε θα εκτιμήσεις την ηλιοφάνεια.

Θα σε βρει

Θα σε βρει, θα σε βρει
Στο τέλος πάντα σε βρίσκει
Συνήθως απροσδόκητα αλλά
Θα σε βρει, θα σε αναγνωρίσει
Δεν είναι κάποια υπόσχεση ή ευχή
Δοσμένη από έναν ελπιδοφόρο
Μπορεί κιόλας, ποιος το αποκλείει;
Όλοι και κανένας
Ίσως φύγεις με την προσμονή
Προσπάθησες αρκετά;
Ρίσκαρες αρκετά;
Πόνεσες αρκετά;
Έλαμψες αρκετά;
Μην τα παρατάς πριν σε βρει
Ή μέχρι να το βρεις
Γιατί και αυτό σε ψάχνει
Σε στιγμές αγωνίας
Σε στιγμές παράκρουσης
Σε στιγμές χαλεπές.
Μην προσπαθήσεις πάρα πολύ
Αλλά μην αγναντεύεις και αδιάφορα.
Θα το βρεις, θα ευτυχίσεις
Ποιος είναι ο εγγυητής;
Κανείς
Γι' αυτό μην απελπίζεσαι, το ξέρω πως θα το κάνεις
Θα το βρεις
Φως εκ φωτός
Είσαι εξαιρετικό πλάσμα
Είσαι υπέροχο πλάσμα
Κάποτε θα βρεθείτε
Συνέχισε να ψάχνεις.

Να σε ματιάσουν

Η πρώτη φορά που ήρθα πραγματικά αντιμέτωπος με την φράση <<Να δείχνεις σεβασμό στους μεγαλύτερους σου>>, ήταν στο γυμνάσιο. Ο κ. Βασιλόπουλος, ο θεολόγος μας, με πλησίασε την ώρα του μαθήματος και, μπροστά σε όλη την τάξη, άρχισε να μου κάνει κήρυγμα, πως δεν έπρεπε να μιλάω την ώρα του μαθήματος, τον ενοχλούσα συνέχεια, προσπαθούσε να κάνει την δουλειά του και η δική μου δουλειά  ήταν να μαθαίνω από αυτόν , όμως το μόνο που έκανα από την αρχή της χρονιάς ήταν τον βίο αβίωτο και άλλα τέτοια. Η αλήθεια είναι πως ήμουν πολύ καλός μαθητής και  η εικόνα μου πάντα ήταν αξιοπρεπέστατη. Μονάχα με αυτόν είχα θέμα. Δεν ήταν τόσο οι κακοί του τρόποι και η παραξενιά του, μονάχα πως ήταν κακός στη δουλειά του. Έμπαινε, μίρλιαζε δέκα λεπτά για την κατάντια των νέων και μετά δόξαζε τον Ιησού Χριστό και τις παλιές, καλές εποχές. Και εγώ θέμα κανένα δεν είχα με τον Κύριο. Μόνο με την μέθοδο διδασκαλίας του κ. Βασιλόπουλου.
Δεν έβγαζα άχνα. Υπέμεινα καρτερικά την αερολογία του μέχρι να βαρεθεί, να φανταστεί πως συμφωνούσα μαζί του, να κουνήσει το κεφάλι του, να γυρίσει στην έδρα του και να συνεχίσει ο καθένας μας τη ζωή του. Λες και τα όσα ξεστόμιζε ήταν ο τρόπος να συνετίσει ένα νέο παιδί. Πραγματικά αναρωτιέμαι πως τέτοια άτομα αποφοιτούν από τις σχολές τους. Ελάχιστους πραγματικούς εκπαιδευτικούς γνώρισα στο πέρασμά μου από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Το ποτήρι ξεχείλισε τη στιγμή που έπιασε στο στόμα του τους γονείς μου. Θα πρέπει να ξέρετε πως οι γονείς μου είναι -μπορεί να πέθαναν, μα η μνήμη δεν ξεχνάει- υπέροχοι άνθρωποι. Απλοί, τίμιοι άνθρωποι. Δεν έφταιγαν εκείνοι για την όποια συμπεριφορά μου .Δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να σπιλώσει την υπόληψή τους, ούτε κατά διάνοια.Έτσι, σηκώθηκα, έβγαλα τη γλώσσα μου λίγο έξω και τη δάγκωσα με τα δόντια μου, έκανα μια γκριμάτσα, τον έφτυσα στα μούτρα και κάθισα πάλι κάτω. Τον σεβασμό δεν τον απαιτείς, τον κερδίζεις, αυτό μου έμαθε ο πατέρας μου. Ο κ. Βασιλόπουλος τον είχε χάσει ολάκερο, δεν το εκτιμούσα καν.
Τώρα που τα βλέπω λίγο πιο ώριμα,  θα μπορούσα να αποφύγω την συγκεκριμένη πράξη, απόρροια της εφηβείας με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ωστόσο, μου είχε φανεί σαν η πιο κατάλληλη κίνηση. Ο κ. Βασιλόπουλος γούρλωσε τα μάτια και σκούπισε με τα μανίκια του τα σάλια μου. Αστείο σκηνικό, δεν θα διαφωνήσω. Ακόμη και τώρα χασκογελάω σαν το σκέφτομαι. Ένας ώριμος άνδρας να ξεφτυλίζεται από ένα παιδάκι και, μάλιστα, ενώπιον της τάξης του.
Τις αντιδράσεις των υπολοίπων δεν χρειάζεται να τις περιγράψω με λεπτομέρειες. Μερικοί γέλασαν, οι φίλοι μου ψιθύρισαν ένα θριαμβευτικό ''ωωωωω'', οι υπόλοιποι με θεώρησαν αμέσως ένα ρεμάλι, έναν κρετίνο. Δεν με ένοιαζε. Την πράξη μου δεν την μετάνιωσα στιγμή.
Το έβλεπα στα μάτια του κ. Βασιλόπουλου πως ήθελε να μου τσακίσει κάθε κόκκαλο του σώματός μου. Τον συγκράτησε η υποτιθέμενη παιδεία του και η πιθανότητα να απολυθεί. Το δέρμα κάτω από τα μάτια του άρχισε  να συσπάται. Έπρεπε να τον θαυμάζατε από μια γωνιά πόσο γελοίος ήταν!  <<Το μάθημα διακόπτεται! Λάμπρου ,μαζί μου, στο γραφείο του διευθυντή!>>, αναφώνησε και εγώ υπάκουσα στις εντολές του αγόγγυστα.
Ο διευθυντής μας, ο κ. Αντωνίου, ήταν ένας γλυκός άνθρωπος. Γνώριζε τη θέση του και επιτελούσε το καθήκον του με ανιδιοτέλεια. Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που λόγιζα - και συνεχίζω μέχρι σήμερα- ως άνθρωπο. Είχαμε κουβεντιάσει μία- δύο φορές, γιατί ήταν παλιός συμμαθητής με τον πατέρα μου και πιστεύω του είχα κάνει καλή εντύπωση. Έτσι, το σούφρωμα των φρυδιών του σαν άκουσε τα καμώματά μου με πλήγωσε αρκετά. Το πήρε φαίνεται κάπως προσωπικά. Ζήτησε από τον κ. Βασιλόπουλο να επιστρέψει στο μάθημα του και να μας αφήσει για λίγο μόνους.
Όταν άδειασε το δωμάτιο από τις ανεπιθύμητες παρουσίες χαλάρωσα λιγάκι. Ωστόσο φοβόμουν το άγνωστο . Άραγε τι αποζητούσε; Να με συμβουλέψει; Να με μαλώσει; Να με βαρέσει; Να με προειδοποιήσει να μην το ξανακάνω και να είμαι πιο προσεκτικός; Τα γόνατά μου είχαν αρχίσει να τρέμουν. Πήγαν να με εγκαταλείψουν τη στιγμή που μου έκανε νόημα, βλοσυρός, να τον πλησιάσω. Με έκφραση κάπως αδιάφορη, γύρισε την πλάτη και βημάτισε προς το παράθυρο του γραφείου του. Το παράθυρο αυτό έβλεπε όλη την αυλή του σχολείου. Εκείνη την ώρα μια τάξη είχε γυμναστική.
<<Για σίμωσε ζερβά μου>>, είπε. Εγώ δεν κατάλαβα λέξη. Του άρεσε να μιλάει με αυτό τον τρόπο πολλές φορές. Πιστεύω το έκανε για να διασκεδάσει λίγο την πλήξη του.
<<Πως είπατε;>>, απάντησα.
<<Έλα  εδώ, ντε!>>.
Με τρεις δρασκελιές σίμωσα και εγώ ζερβά του.
<<Όποτε έχω ελεύθερο χρόνο στέκομαι εδώ  και σας κοιτάζω από ψηλά. Είναι και λίγο μεταφορικό, ποιητικό. Εγώ , ο ανώτερος της ιεραρχίας, εσείς οι υποτακτικοί μου. Ή κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με αυτά. Όπως και να έχει, σας θαυμάζω. Έχετε όρεξη, τσαγανό, ενέργεια. Όσα έχουν εκλείψει από εμάς, τους μεγάλους,  εξαιτίας της ηλικίας και των υποχρεώσεων . Είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας βέβαια.. Μα ο χρόνος περνάει και εμείς πρέπει να σοβαρέψουμε, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων κάθε φορά. Αυτό που έκανες ήταν το λιγότερο προσβλητικό, το δίχως άλλο, και αρκετά ηλίθιο. Το ξέρεις πως τώρα πρέπει να σε τιμωρήσω, έτσι;>>
Στραβοκατάπια. Η πενταήμερη αποβολή μου κουνούσε το χέρι της από μακριά. Ο κ. Αντωνίου είχε τα χέρια του σταυρωμένα. Έφερε το δεξί  στο μέτωπό του και γέλασε. Δυνατά. Εγώ τον παρατηρούσα παραξενεμένος. Τι να σκεφτόταν άραγε;
<<Μου θυμίζεις εμένα στα νιάτα μου ρε μπαγάσα! Σε καλό σου! Χαχαχαχα. Έτσι ατίθασος ήμουν, ρεμπελάκι με φώναζαν οι φίλοι μου. Μην ανησυχείς, δεν θα τιμωρηθείς. Άσε που ούτε εμένα μου γεμίζει το μάτι ο συγκεκριμένος καθηγητής. Δεν τον συμπαθώ και τόσο. Αλλά δεν μπορώ και να τον διώξω, έχει σύμβαση. Δε βαριέσαι, κάπως θα τα μπαλώσουμε. Θα τον καλμάρω, θα βρω τον τρόπο. Είσαι καλό παιδί, το ξέρω. Πάνε έξω και απόλαυσε τα επόμενα είκοσι λεπτά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα. Απλώς σε θέλω πιο προσεκτικό, πιο συγκρατημένο από εδώ και πέρα, γιατί δεν θα μπορέσω να σε δικαιολογήσω ξανά και θα πρέπει να φας όντως αποβολή. Άντε, και την άλλη φορά που θα μπεις εδώ μέσα να είναι μόνο για ευχάριστο λόγο.>>.
Με χτύπησε στον ώμο και πήγε να καθίσει στην καρέκλα του. Κοντοστάθηκα στην πόρτα και, πριν φύγω, γύρισα τον κεφάλι μου και τον ευχαρίστησα.
<<Τίποτα αγόρι μου. Να μαθαίνετε, να μορφώνεστε και να πλάσετε χαρακτήρες σωστούς θέλω μόνο. Μην δίνετε σημασία σε τέτοιους καθηγητές, να τους υπομένετε καρτερικά. Θα συναντήσετε διάφορους τέτοιους , και όχι μόνο καθηγητές, σε όλη σας τη ζωή, και αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι οι πρέπουσες. Αν όλοι πράτταμε έτσι, θα γινόταν ζούγκλα ο κόσμος. Τίποτε άλλο.>>.
Χαμογέλασα πλατιά και άρχισα να περπατάω στο διάδρομο. <<Οι μεγάλοι είναι απλά περίεργα παιδιά>>, μονολόγησα. Με έπιασε λιγούρα. Ευτυχώς τα χρήματα μου τα είχα πάνω μου. Αγόρασα μια τυρόπιτα και βγήκα  στην αυλή. Σήκωσα το κεφάλι μου προς το γραφείο του διευθυντή. Για μια στιγμή τον φαντάστηκα να είναι όρθιος και να με κοιτάει. Αλλά το παράθυρο ήταν άδειο. Συνέχισα να περπατάω και να τρώω.

Είναι μέρες

Είναι μέρες που θες να ξεριζώσεις την καρδιά σου
Να την βάλεις σε ένα μπλέντερ
Να την χτυπήσεις μέχρι να γίνει πολτός
Μετά να πάρεις ένα από τα μαραφέτια
Που κοσκινίζουν το αλεύρι
Να την περάσεις από ' κει μέσα
Και στο ποτήρι να πέσουν μόνο
Τα καλά κομμάτια
Τα υπόλοιπα να μείνουν πάνω και να τα πετάξεις
Μετά να πιεις το μείγμα
Και αυτό με τη σειρά του
Να πάει στη θέση της ανύπαρκτης πια καρδιάς σου
Να πάρει το σχήμα της
Εύχεσαι έτσι
Να μην νιώθεις όπως πρότινος.
Είναι μέρες που το κεφάλι σου βουίζει, θόρυβος ανυπόφορος
Να το βαρέσεις στον τοίχο δεν θα έχει αποτέλεσμα
Εύχεσαι να κοιμηθείς μέχρι να ηρεμήσεις
Φοβάσαι πως ο ύπνος αυτός μπορεί
Να διαρκέσει για πάντα
Δεν είναι στο πλάνο σου
Εσύ θες ,εν ολίγοις, να ζήσεις.
Αν μια μέρα ισούται με την αιωνιότητα
Δικαιολογείται το βάρος στην πλάτη σου
Όχι όμως να επικαλείσαι αυτή τη δικαιολογία
Προς ίδιον όφελος καταχρηστικά .
Είναι μέρες που διαδέχονται άλλες μέρες
Μέρες που το τίποτα
Τίποτα για μέρες
Μέρες ανυπόμονες για τις άλλες μέρες.

Ο δρόμος ουρλιάζει για προσοχή
Όσο εσύ προτιμάς την συντροφιά των σύννεφων. 

Θεατρικό

Καθόμουν στο σπίτι μεσημεριάτικα  και κλασσικά χάζευα στο laptop. Ωστόσο, είχα απηυδήσει με την πολύ κλεισούρα, ένιωθα την ανάγκη να βγω έξω μια βόλτα, να μην είμαι απλά χυμένος σε μια καρέκλα. Κόντευε το καλοκαίρι και συνάμα η πρώτη μου εαρινή εξεταστική. Όχι πως διάβαζα ιδιαίτερα, αλλά όπως και να το κάνουμε, ένας άνθρωπος έχει την ανάγκη να ξεσκάσει που και που .
Το ίδιο πρωί είχα μάθημα. Καθώς έφευγα, το μάτι μου πήρε μια αφίσα η οποία ανακοίνωνε μια θεατρική παράσταση που θα γινόταν σε μία από τις εστίες του ΑΠΘ, από μια φοιτητική ομάδα, την ίδια μέρα .Το ίδιο απόγευμα αποφάσισα να αδράξω την ευκαιρία.
Για αρχή σκέφτηκα να ρωτήσω κανένα από τα παιδιά  που είχα αρχίσει να κάνω παρέα στη σχολή, αν θα ήθελε να έρθει μαζί μου. Δεν θα επικοινωνούσα με τους φίλους μου, καθώς φαντάστηκα πως δεν θα ενδιαφέρονταν, άρα δεν υπήρχε λόγος να τους ενοχλήσω. Υπέθετα και αποφάσιζα γι' αυτούς χωρίς καν να τους απευθύνω το λόγο πρώτα. Ιδιοφυές σκεπτικό.  Συνολικά, έκανα παρέα με έξι άτομα. Οι τρεις έμεναν πολύ μακριά και θα υπήρχε δυσκολία τόσο στο να έρθουν όσο και στο να γυρίσουν και για κάτι τέτοιο δεν θα άξιζε να τους κατεβάσω μέχρι το κέντρο. Κατέληξα στους υπόλοιπους μισούς, οι οποίοι με τη σειρά τους απέκλεισαν εμένα. Πρώτα πήρα τηλέφωνο τον Μιχάλη, ο οποίος έμενε πιο κοντά και ήξερα πως δεν θα είχε κάτι και μου είπε πως δεν τον έψηνε γενικά να βγει, ούτε τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η παράσταση αυτή. Ο Ανδρέας είχε προπόνηση και ο Πέτρος έλειπε από την πόλη.
Ώστε θα ήμουν ο υπεύθυνος της εξόδου μου, ε; Να λάβω την μια ή την άλλη απόφαση; Δεν θα ήταν λίγο περίεργο να βγω μόνος ; Γρήγορα αναθάρρησα. <<Το έχεις κάνει ξανά στο παρελθόν και δεν συνέβη απολύτως τίποτα, μην δειλιάσεις τώρα. Τόσες μέρες είσαι μέσα, αμάν πια!>>. Έτσι, πλύθηκα, ντύθηκα και άνοιξα την πόρτα.
Ο καιρός ήταν καλός, μα όχι ιδανικός, γιατί ο ήλιος τσουρούφλιζε. Φορούσα τα ακουστικά μου και περπατούσα πάνω στην Εγνατία. Δεν απείχαν πολύ οι εστίες, οπότε δεν έβρισκα λόγο να πάρω αστικό. Άσε που ήθελα να γυμναστώ και λίγο. Τελευταία είχα βάλει μερικά από τα κιλά που με τόσο κόπο έχασα μετά τις πανελλήνιες. Ο ήχος των αμαξιών που περνούσαν δεν με πείραζε, θέμα είχα μόνο με τις  μεγάλες μηχανές. Αυτή η βαβούρα που προκαλούν ποτέ δεν με ενθουσίασε, τουναντίον, μου έσπαγε τα νεύρα, όσα έχω τελοσπάντων.
Βημάτιζα  λιγάκι ανήσυχα, κομματάκι συγκρατημένα. Βαθιά μέσα μου κάτι με παρότρυνε να γυρίσω πίσω, πως ήταν άδικος κόπος και τα σχετικά. Ωστόσο δεν θα του έκανα την χάρη, θα συνέχιζα μέχρι τέλους. Άσε που μόνος θα μπορούσα πιο εύκολα να παρατηρήσω τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους. Κοπέλες γυρνούσαν από μάθημα, ζευγάρια στο δρόμο, άλλοι περίμεναν στη στάση. Μ'αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, υποσυνείδητη έρευνα.
Σταμάτησα πρώτα στη λέσχη για να γευματίσω . Είχα να φάω από το μεσημέρι, που για μένα ήταν μεγάλο διάστημα . Η μερίδα παραπάνω από χορταστική. Γεμάτος ενέργεια, συνέχισα την πορεία μου. Αφού βγεις από την λέσχη, που είναι απέναντι από το ΠΑΜΑΚ, πρέπει να στρίψεις δεξιά και μετά πάλι δεξιά, στην πρώτη ανηφόρα και να συνεχίσεις όλο ευθεία για μερικά λεπτά, εώς ότου βρεθείς ανάμεσα στο Καυταντζόγλειο και το Ιβανώφειο. Στο τέλος αυτών των δύο στρίβεις αριστερά και οι Εστίες δεν απέχουν πολύ. Φυσικά, δεν τα ήξερα όλα αυτά, είχα ανοίξει το Google Maps, για να σιγουρευτώ πως δεν θα πήγαινα στην τύχη. Ίδρωσα αρκετά. Γενικά ιδρώνω, αλλά όταν έχει πολύ ζέστη έξω, στην κυριολεξία στάζω.
Όταν έφτασα στον προορισμό μου, αναρωτήθηκα μήπως έκανα λάθος στην ημέρα ή την ώρα. Ωστόσο, βρήκα μια αφίσα σε έναν τοίχο που με διέψευσε. Ανέβηκα μερικά σκαλιά και η αίθουσα με περίμενε εκεί, ανοικτή. Μέσα καθόντουσαν αρκετά άτομα κατά παρέες. Ήμουν ο μοναδικός που πήγε μόνος του. Αν βρισκόμασταν σε ταινία, θα με πλησίαζε μια κοπέλα και θα αναπτυσσόταν μεταξύ μας ένας έρωτας παράφορος, ή θα πετύχαινα μια που θα την γνώριζα και θα γινόταν το ίδιο. Αλλά εδώ είναι πραγματικότητα, και στην δική μου ξενέρωτη πραγματικότητα, απλά απόλαυσα την παράσταση. Αφορούσε τον πόλεμο στη Συρία και, παρόλο που τα παιδιά δεν ήταν επαγγελματίες, απόλαυσα το παίξιμό τους. Περισσότερο το γεγονός πως έκαναν κάτι, πως δημιουργούσαν. Θυμήθηκα παλιά, στο δημοτικό, που έπαιζα σε όλες τις παραστάσεις και , πολλές φορές μάλιστα, πρωταγωνιστικούς ρόλους και τους ζήλεψα λιγάκι, και στεναχωρήθηκα με την κατάντια μου.
Διήρκησε παραπάνω από μιάμιση ώρα, με ένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο . Όταν τελείωσε, χειροκρότησα και έφυγα. Παραδόξως με έπιασε μια λιγούρα , στην οποία, αντί να μην  δώσω σημασία, υπέκυψα. Κίνησα μέχρι το κέντρο, στην Ροτόντα, και πήρα δύο κομμάτια πίτσα. Τα έφαγα με βουλιμία και ,αυτοστιγμεί, άρχισα να νιώθω ενοχλήσεις στο στομάχι, πιθανότατα από αυτό που καταβρόχθισα στη λέσχη. Βλαστήμησα γιατί δεν θα έφτανα μέχρι το σπίτι έγκαιρα. Σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω και στο μόνο που κατέληξα ήταν να πάω σε κάποιο μαγαζί για να αδειάσω. Δεν θα μπορούσα να μπουκάρω έτσι, να τους χέσω και να φύγω. Έπρεπε να πάρω και κάτι, θα ήταν αγένεια.  Κατεβαίνοντας, βρήκα το Γιοκ Μπαλίκ ανοιχτό, από τα αγαπημένα μου φαγάδικα . Αφού εκκένωσα, παρήγγειλα. Το τρίτο βραδινό μου, είχα σπάσει ρεκόρ. Γιούπι!, υποθέτω; Το φαί ήταν πάντα για μένα ένας τρόπος εκτόνωσης, ένα ξέσπασμα τις περιόδους που δεν αισθανόμουν καλά ψυχολογικά,αλλά και μια δικαιολογία,  γι' αυτό δεν κατόρθωσα ποτέ να χάσω τα παραπανίσια κιλά και παρέμεινα χοντρός απο μικρός. Και τότε πράγματι, είχα ένα διαολεμένο βάρος να κατακάθεται στην καρδιά και το μυαλό μου και να τις κατουράει.
Μάσησα δίχως απόλαυση και πήρα την απόφαση να επιστρέψω μέσω της παραλιακής. Θα έκανα ένα μεγάλο κύκλο αλλά δεν με ένοιαζε. Θα απολάμβανα τη στιγμή, έστω και μουγκά, έστω και μόνος. Κόσμο είχε μπόλικο, δεδομένης της ώρας. Πάντα έχει σαν ανοίξει λίγο ο καιρός. Ο Θερμαϊκός βρομούσε όπως πάντα. Η μουσική ήταν στο τέρμα. Στον Λευκό Πύργο συνειδητοποίησα πως άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ταλαιπωρία, όπως την είχα βαπτίσει στην αρχή. Είναι ωραίο να κάνεις πράγματα που θέλεις, είναι ωραίο να βγάζεις τον εαυτό σου μια βόλτα, ακόμη και δεν πείτε τίποτα μεταξύ σας καθ' όλη την διάρκεια και ας μην το κάνεις συχνά. Που και που, αρκεί.
Έφτασα σπίτι μούσκεμα. Άλλαξα, κατέβασα το παντελόνι μου, επεξεργάστηκα για κάμποση ώρα κάτι αρχεία στο κινητό, τελείωσα, σκουπίστηκα, έπλυνα τα χέρια μου και έπεσα για ύπνο.
Μια ακόμη μέρα είχε τελειώσει. Μια άλλη θα ξεκινούσε. Και εγώ βρισκόμουν στο ενδιάμεσο.

Παιχνίδι

Στο ίδιο σου το παιχνίδι κομπάρσος
Σκεπάζεσαι με χοντρά παπλώματα
Ενώ έξω κάνει τόσο ωραία ζέστη
Σκέφτεσαι πως ο ιδρώτας ίσως απομακρύνει τις τοξίνες
Κρατιέσαι από ένα κλαδάκι ξερό
Σφυρίζοντας λυπητερές μελωδίες
Μέσα στο καταχείμωνο
Ενώ έξω μαίνεται η χιονοθύελλα
Απορείς τι στο καλό κάνεις εκεί
Γνωρίζεις πολύ καλά πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς
Κάτι ετοιμάζεται να αλλάξει μέσα σου
Πρέπει να σκληραγωγηθείς
Μεταβατική περίοδος γεμάτη περιττώματα
Όσο η ελπίδα απλώνει το χέρι της
Και σου φωνάζει
Κρατήσου, λίγο ακόμη
Το λίγο δύναται να διαρκέσει χρόνια
Οι κάμερες καταγράφουν, εσύ χαμογελάς, σε παρακολουθούν
Φοράς το θρυμματισμένο στέμμα σου
Συγκρατείς τα λόγια γιατί φοβάσαι
Μήπως τα ακούσει κανείς
Και δεν καταστούν ποτέ πραγματικότητα

Καλή μέρα και ας μην ξεκίνησε έτσι

Αν σε πιέσω εαυτέ μου να αγαπηθούμε περισσότερο
Δεν θα πετύχει
Γιατί η αγάπη δεν είναι κάτι
Που συμβαίνει με το έτσι θέλω.
Οπότε θα με καμαρώσω λίγο παραπάνω
Γι'αυτό που είμαι και
Περισσότερο γι' αυτό που γράφω.
Θα χαρώ παραπάνω για τις στιγμές που ζήσαμε
Γιατί με οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα
Σε όλη αυτή την μαύρη αισιοδοξία που με περικλείει
Σε όλες τις δύσκολες νύχτες
Στην αυτοκαταστροφική μου τάση
Στο πείσμα μου να πετύχω
Στην ανάγκη μου να αγγίξω και να ενωθώ
Στα διαλείμματα από την εμπιστοσύνη
Στα απωθημένα μου
Στο άσχημο πρόσωπο και κορμί.
Και ας χάνομαι συχνά, το έχω ανάγκη
Στο τέλος πάντα ξαναβρίσκω το δρόμο μου.
Εαυτέ μου ελπίζω να αγαπηθούμε κάποτε πιο δυνατά
Γιατί έχουμε πολλούς να μας αγαπάνε ήδη
Και θα λυπηθούν αν δεν τα βρούμε τελικά μεταξύ μας
Αν τα καταφέρνουν εκείνοι, δεν είναι τόσο δύσκολο για εμάς.
Γνωρίζει ο ένας για τον άλλον τόσα μυστικά
Η εμπιστοσύνη αυτή συνεχίζεται και στεριώνει μέρα με τη μέρα
Αυτό δεν είναι ανιδιοτέλεια;
Λες να μας κυριεύει ένα τόσο δυνατό συναίσθημα;
Δεν μας είχα ικανούς
Όπως και για άλλα τόσα
Τότε δεν είναι, όμως, που μας ξεπερνάμε
Και μεγαλουργούμε;
Εαυτέ μου ας αφήσουμε τώρα για λίγο εμάς
Και να προσευχηθούμε για τους άλλους
Να τα πάνε καλά με τον δικό τους εαυτό.
Στο τέλος της ημέρας ,παραμένουμε μόνοι
Αλλά ποτέ τελείως.
Πάντα υπάρχει κάτι να μας κρατάει συντροφιά.

Χαμόγελο

Φόρα το χαμόγελό σου πιο συχνά
Μην κρατάς το στόμα σου μονίμως στραβωμένο.
Χρόνος πολύς δεν απέμεινε μέχρι να τελειώσει η μέρα
Αλλά μην ξεχνάς πως έχεις και αύριο
Χρόνο
Μπορεί να μην έχεις πάντα αρκετό
Αλλά αρκεί γι' αυτό.
Υπάρχει χρόνος για ένα χαμόγελο
Προτού πέσεις
Αφού σηκωθείς
Στο ενδιάμεσο.
Και ας χαμογελάς μόνος σου
Άνοιξε τα μάτια σου  και δες
Μακάρι τα σύννεφα πάνω να είναι
Πάντα ανοιχτά για σένα.
Ας στο έχουν κλέψει ή αρνηθεί
Να χαμογελάς
Πιο συχνά και περισσότερο
Μέσα από την καρδιά σου
Δεν είναι όλες οι μέρες μαύρες
Ούτε όλες οι νύχτες σκοτεινές.
Ας γελάνε όλοι οι Θεοί με την πάρτη σου
Κοίταξέ τους και άστραψε.
Ας μην έχεις το ιδανικό χαμόγελο
Ούτε τα δόντια τα ολόισια και τα πιο αστραφτερά
Να χαμογελάς με την ψυχή σου.
Υπάρχουν μέρες που ξεχνάς να το κάνεις
Μα ξεχνάμε μόνο κάτι που μπορούμε να το θυμηθούμε πάλι.
Να χαμογελάς
Σου χρειάζεται.

Αετός

Και εγώ θέλω να πετάξω ελεύθερος σαν τον αετό
Από τα δεσμά που με κρατάνε κάτω τόσο καιρό
Να απελευθερωθώ.
Να βγάλω τόσο μεγάλα φτερά
Που τίποτα να μην μπορεί να με κρατήσει στο έδαφος.
Και είναι αλήθεια, πολύ συχνά ανυψώνομαι νοητικά
Ταξιδεύω σε μέρη που ακόμη δεν έχω πάει
Σε εκείνα που θέλω να επισκεφθώ αλλά και σε εκείνα
Που ξέρω πως ποτέ δεν θα είμαι παρόν.
Δε νομίζω πως ζητάω και πάρα πολλά
Παρόλο που είναι αρκετά δύσκολο
Σχεδόν ακατόρθωτο το φαντάζομαι ώρες- ώρες
Γιατί εκεί που νομίζεις πως το πεδίο είναι ελεύθερο
Και πας να κάνεις το άλμα
Όλο και κάτι βρίσκεται να σου φράζει το πέρασμα.
Να βρεθώ εκεί ψηλά και να παρατηρώ τον κόσμο
Να κράζω  με τέτοια πυγμή
Και να μην με επηρεάζουν καθόλου οι φωνές.
Ίσως γίνει τη στιγμή που με μάθω πραγματικά
Αμφιβάλλω αν θα το κατορθώσω σε μια ζωή
Θα χρειαζόμουν τουλάχιστον δύο και ακόμη μια για να είμαι σίγουρος.
Προς το παρόν, προσπαθώ να ξεφύγω
Από τους τέσσερις τοίχους του μυαλού μου
Εκείνους που εγώ δημιούργησα
Και με τόσο επιμονή τους διατηρώ
Προσπαθώντας να τους σπάσω με τα άκρα μου.
Μονάχα να έβρισκα επιτέλους το σφυρί
Μικροσκοπικές ρωγμές που θα μετατραπούν σε ανοίγματα.
Ευτυχώς πάνω ψηλά υπάρχει μια
Από εκεί μπαίνει το φώς
Και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.

Κανένας άλλος

Αν είναι να μετανιώνεις για κάτι που έκανες
Τότε ελπίζω να άξιζε τον κόπο
Γιατί συχνά μετανιώνουμε για πράγματα
Που δεν θέλαμε εξ' αρχής να τα έχουμε στο κεφάλι μας.
Αλλά είναι εκείνη η καταραμένη περιέργεια
Που κατευθύνει τις αισθήσεις μας
Απωθημένα και ανασφάλειες
Άγχη και θέλω.
Πόσο θαυμαστό για κάποιον 

Είναι να πει πως έχει ζήσει τη ζωή
Σε κάθε έκφανσή της
Και πράγματι να το εννοεί.
Ζω σημαίνει πράττω
Ζω σημαίνει βιώνω
Ζω σημαίνει δοκιμάζω
Η ζωή έχει πολλές έννοιες
Μα πολλοί δεν ζούνε πραγματικά
Νομίζουν πως το κάνουν.
Το πως θα ζήσεις θα το καθορίσεις εσύ ο ίδιος
Και κανένας άλλος στη θέση σου
Τουλάχιστον έτσι πρέπει να γίνεται.
Και όμως, υπάρχουν στιγμές που φοβόμαστε να το κάνουμε
Και ζωγραφίζουμε το πορτραίτο μας με χρώματα ξένα.
Στην τελική για τι αξίζει να ζεις;
Εσύ είσαι που θα δώσεις την απάντηση
Κανένας άλλος
Οι άλλοι βρίσκονται εκεί για να σε δοκιμάσουν
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;
Θα βγεις νικητής ή χαμένος στο ίδιο σου το παιχνίδι;
Δεν ξέρω αν έχω ζήσει πραγματικά
Και, αν το κάνω, για πόσο καιρό ακόμη
Απλά ελπίζω
Η ελπίδα σβήνει πάντα τελευταία.

Είμαι παιδί αυτής της Γης

Θα ήθελα να παρομοιάσω  τον εαυτό μου με πουλί αποδημητικό για να το κάνω λίγο πιο ποιητικό αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Γιατί ένα τέτοιο πουλί επιστρέφει στον τόπο του σαν το κλίμα του γίνει θερμότερο. Ή τουλάχιστον έτσι θυμάμαι οτι μας είπαν στο σχολείο. Μπορεί να θεωρούμαι πλέον επιστήμονας, αλλά δεν γνωρίζω και τα πάντα στην εντέλεια.  Εγώ δεν έφυγα λόγω του κρύου, ούτε με πρόσταξε η φύση μου. Αν μπορούσα θα έμενα για πάντα εδώ και θα το έκανα με περίσσια χάρη. Αλλά δεν γινόταν. Έπρεπε να φροντίσω για το μέλλον μου κάπως. Το μέλλον. Τι αστεία λέξη. Μέλλον. Μάλλον. Μάλιστα. Μάλα.
Δεν γεννήθηκα εδώ. Όχι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι μια ηλικία στον τόπο όπου μετανάστευσα  αργότερα για τις σπουδές μου. Έπρεπε να το κάνω. Το αντικείμενο με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ δεν υπήρχε στην πατρίδα μου. Άρα τι να έκανα; Και το έβλεπα τόσο καθαρά: Ευτύχης Γ. Περδόνης, δόκτωρ ιατρική τεχνολογίας, PhD και Master. Όλα σου φαίνονται τόσο απίστευτα όταν είσαι πιτσιρίκι. Ευτυχώς δεν με επηρέασε η γνώμη των άλλων να ακολουθήσω τον φωτεινό  και εύκολο δρόμο. Εκείνη η καταραμένη η επιβολή τους πάνω σου, η επιθυμία τους να θέλουν να μπουν στο μυαλό σου, να σε οδηγήσουν σε μια ορισμένη κατεύθυνση και μετά να παριστάνουν πως ήταν ολόδική σου η επιλογή. Ευτυχώς δεν έγινε αυτό στη δική μου περίπτωση. Από μικρό παιδί μου άρεσε η τεχνολογία, τα μηχανήματα και τα σχετικά και έτσι επέλεξα να πορευτώ, όποιο και αν ήταν το τίμημα που θα πλήρωνα στην προσωπική μου ζωή.
Για ένα διάστημα είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με τα ζώα. Στο χωριό είχαμε αρκετά,κυρίως  αδέσποτα γατάκια, της γειτονιάς. Μαλλιαρές, πολύχρωμες, χνουδωτές μπάλες, κυνηγούσαν σαύρες και ποντίκια και μας κρατούσαν παρέα. Σε μία φάση είχαμε κοντά στα δέκα να σουλατσάρουν στην αυλή. Τις στιγμές που ήμουν μόνος και δεν είχα κάτι να κάνω, έβγαινα και τις καλούσα κοντά μου. Θα ερχόταν μία , θα χάιδευε την ράχη της πάνω στο πόδι μου και εγώ θα την έπιανα από τον σβέρκο. Θα την κρατούσα έτσι ακινητοποιημένη, θα πήγαινα στην τσάντα που είχαμε τα μανταλάκια, θα εφάρμοζα στο ίδιο σημείο  ένα και θα την θαύμαζα για λίγα δευτερόλεπτα σε αυτή την ιδιαίτερη μορφή ταρίχευσης που την είχα υποβάλει προτού την ελευθερώσω. Δεν είναι πως μισούσα τα γατιά, τουναντίον! Πολύ γρήγορα κατάλαβα , όμως, πως περισσότερο λαχταρούσα την παρέα τους παρά την φροντίδα τους. Θα ήμουν από τους χειρότερους κτηνιάτρους ή ό, τι σχετικό με τα ζώα.
Φίλους είχα, δεν είναι πως ήμουν μόνος. Εκείνων τα ενδιαφέροντα κινούνταν πιο κοντά στην πραγματικότητα της πατρίδας μας, οπότε έδωσαν εξετάσεις, πέρασαν και γράφτηκαν στις εκάστοτε σχολές. Εγώ πήρα τον δύσκολο δρόμο. Αν το μετάνιωσα; Πφφφφ. Ωραία ερώτηση! Λίγο θα έλεγα. Γιατί ο τόπος στον οποίο σπούδασα δεν προσφερόταν για φοιτητική ζωή και τα σχετικά, ήταν λίγο κρύος γενικά και δεν εννοώ μόνο το κλίμα του. Και για να πω την πάσα αλήθεια, μιας και σας ανοίχτηκα τόσο, θα ήθελα να την ζήσω , έστω για λίγο, κάνα χρόνο, όχι υπερβολές. Να δω και εγώ πως είναι αυτή η περιβόητη φοιτητική ζωή. Γιατί οι φίλοι μου δεν ήταν παιδιά με τα οποία κάναμε - όπως τις λένε- τρέλες και έχω μερικά απωθημένα. Ήταν πιο συγκρατημένοι, κατά κάποιο τρόπο φλώροι. Ήμασταν έναν κουαρτέτο απροσάρμοστων. Ουσιαστικά ήταν τρείς : ο Μιχάλης, ο Ισαάκ και ο Αχιλλέας. Με τέτοια ονόματα περιμένατε κάτι καλύτερο; Αλλά, όσο απροσάρμοστοι -. Θα πρέπει να εξηγήσω λίγο τι εννοώ. Δεν είναι πως δεν μιλούσαμε με άλλους ή δεν θα βγαίναμε για κανένα καφέ ή κάτι τέτοιο. Όχι. Με την καμία δεν στερήθηκα παιδικές και εφηβικές χαρές. Απλώς δεν ήμασταν αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς αλάνια ή μόρτηδες. Ήμασταν τέσσερις φυσιολογικοί και απλοί άνθρωποι.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις,αφού έφυγα, ψιλοχαθήκαμε. Σιγά-σιγά άρχισαν να κάνουν τις ζωές τους και απομακρυνθήκαμε. Τι να τις κάνεις τις κλήσεις στο Skype, τα μηνύματα στο Facebook και όλα αυτά αν δεν υπάρχει πιο ουσιώδης τριβή; Γνώρισαν νέα άτομα και ήρθαν πιο κοντά με αυτούς και δεν τους κατηγορώ. Εγώ τι έκανα; Κάτι έκανα και εγώ. Γνώρισα κάνα δύο εδώ μα τίποτα σπουδαίο. Κατά κύριο λόγο έμενα  κλεισμένος στο σπίτι. Που ούτε καν είχα σπίτι, ένα δωματιάκι σε μια εστία. Μικρό και χαριτωμένο δωμάτιο. Πως να μην ήταν; Και να ήταν μπορώ να πω κάτι διαφορετικό; Τόσες ώρες πέρασα κλεισμένος εκεί μέσα, αν το κακολογήσω θα είναι σα να το θεώρησα φυλακή. Φευ! Καλά, μπορεί να ήταν και λίγο. Όπως και να έχει, δεν είχα παράπονο, κανένα. Καλά, είχα μερικά ,αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Εγώ γιατί ξεκίνησα να λέω αυτή την ιστορία ; Με απείλησαν; Όχι, σίγουρα όχι. Τότε; Να τα πω σε κάποιον; Ούτε καν, δεν σας έχω καμία υποχρέωση. Τότε; Ε, τόσα σκουπίδια σας πλασάρουν κάθε μέρα και εσείς τα μασουλάτε και τα καταπίνετε και τα χέζετε με ευχαρίστηση, θεωρήστε το και αυτό ακόμη ένα τέτοιο και μην ξεχάσετε να πατήσετε το καζανάκι.
Εγώ θα συνεχίσω τη ζωή μου και εσείς την δική σας. Θα φεύγω, θα έρχομαι και τανάπαλιν. Και εσείς το ίδιο, μην το ξεχνάτε. Όλοι κάπου πηγαίνουμε και όλο από κάπου επιστρέφουμε. Είναι αναπάντεχο. Ποιος άνθρωπος μένει στάσιμος σε όλη του τη ζωή; Ο βολεμένος ή ο δειλός ή εκείνος που δεν νοιάζεται ιδιαίτερα. Δεν ξέρω, μπορεί κιόλας να ανήκω σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες. Μα ούτε βολεύτηκα με μια επιλογή, ούτε δειλός είμαι επειδή πρόδωσα κατά κάποιο τρόπο την πατρίδα μου και νοιάζομαι περισσότερο από όσο το δείχνω.
Πρόδωσα την πατρίδα μου; Γράψτε λάθος. Δεν την πρόδωσα, αλλά ούτε και εκείνη. Δεν υπήρχαν αρνητικά συναισθήματα, απλά δεν μου προσέφερε αυτό που θα ήθελα. Και εγώ έχω μάθει να αρπάζω το πιάτο όταν μου προσφέρεται γεμάτο. Και εσείς το ίδιο δεν θα κάνατε στην περίπτωσή μου;
Ίσα- ίσα, μπορεί να διακριθώ έξω και μετά να έχετε να λέτε για τους λαμπρούς νέους σας που τα καταφέρνουν μια χαρά και πως η πατρίδα μας τρώει τα παιδιά της, την ίδια στιγμή που δεν κάνετε κάτι ουσιαστικό για να τους προσφέρετε ένα καλύτερο μέλλον. Και οι συνομήλικοί μου ενστερνίζονται τις ίδιες απόψεις. Παραιτούνται πριν καν προσπαθήσουν και όσοι νομίζουν πως προσπαθούν να αλλάξουν κάτι δεν το κάνουν πραγματικά. Λίγοι είναι οι αγωνιστές, οι άλλοι είναι αρλεκίνοι δεύτερης διαλογής. Υπό το πρίσμα αυτό χαίρομαι που έφυγα και είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο μακριά τους.
Έξω βρέχει. Ψέμματα. Το πάει για βροχή. Το οσφρίζομαι. Μπορώ να μυρίσω την βροχή προτού εκείνη πέσει. Η βροχή πέφτει και η ζωή συνεχίζεται. Και το μέλλον δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει. Ελπίζω έναν τίτλο. Ελπίζω μια καταξίωση. Μια επιβράβευση για το παρόν που βαστάω. Για την δοκιμασία που επιβάλλω στον εαυτό μου. Το μέλλον κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει. Ποιος ξέρει; Ίσως τα παρατήσω όλα αυτά και καταλήξω στο χωριό μου να παίξω με τα αδέσποτα. Σας είπα πως έχω καλή φωνή; Ντάξει, δεν την έχω εξασκήσει όσο θα έπρεπε, αλλά είναι ωραία. Μπορεί να μου γυρίσει και να γίνω τραγουδιστής. Κακό είναι; Δε νομίζω. Ευτύχης Γ. Περδόνης, τραγουδιστής και συνθέτης. Ξέρω και πιάνο. Φανταστείτε πορεία ε; Κάτι σαν τον Brian May θα γίνω. Οκ, συνέρχομαι.
Είμαι ο Ευτύχης Γ. Περδόνης και χάρηκα πολύ για την γνωριμία και πάω για μάθημα. Adios! 

Ένα με ομοιοκαταληξία

Μου έχω τάξει μια θάλασσα να δω προτού πεθάνω
Μια τεράστια έκταση από αγάπη και χαμόγελα
Ας είναι  και τον εαυτό μου να χάσω αν προκάμω
Τα μάτια των ανθρώπων να δω γεμάτα με ελπίδα.

Γι' αυτό μπαίνω στο βαγόνι αυτό που επιστροφή δεν έχει
Μόνος, με περαστικούς να χαιρετάνε συγκαταβατικά
Είναι φίλοι, γνωστοί, οικογένεια και τόσο λίγο απέχει
Η καρδιά μου από το να φερθεί κανονικά.
Μια τέλεια θρησκεία, δουλειά, οικογένεια και το μυαλό στα συγκαλά του
Μα δεν μου κάνουν, τα απεμπόλισα πριν να είναι αργά.
Φθείρομαι για να έχω κάτι να σας προσφέρω
Για πάντα πια , μέχρι να πάψω να με αντέχω.
Πληρώνω κάθε μέρα τα χρωστούμενα
Και συνεχίζουν να μου ζητάνε παραπάνω.
Παραπαίω με την ελπίδα κάποτε να πορευτώ σταθερά
Όσο ο κόσμος τρέχει και πανικοβάλλεται τον κοιτάζω σιωπηλά
Και θέλω τόσο να φωνάξω πως του αξίζει και λίγη ανεμελιά
Αλλά κανείς δεν θα με ακούσει και όχι άδικα.
Στην τελική είμαι ο μόνος που ζορίζεται τόσο πολύ
Βάζω το χέρι στο καπέλο να βγάλω λαγούς και με τσιμπάνε αστακοί.
Η καταχνιά δεν με αφήνει να δω καθαρά
Ευτυχώς ήταν από τα πρωϊνά που δεν κατούρησα φρικαρισμένος.
Γνωρίζω πολλούς αλήτες που κάνουν τα αρνιά
Και άλλους που δεν αξίζουν  ούτε μια ματιά.
Αν ζούσαμε σε άλλη εποχή πάλι θα λαχταρούσαμε μια άλλη εποχή
Και με τέτοιες σκέψεις δεν κάνουμε προκοπή.
Το τρένο συνεχίζει την κανονική του πορεία
Και εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ με ησυχία.

Ντρέπομαι

Πάλι ντρέπομαι γι αυτό που νόμιζα πως ήμουν.
Μόνο που είμαι κάτι διαφορετικό απο αυτό που νόμιζα πως είμαι.
Άραγε έπαψα ποτέ να ντρέπομαι για εμένα;
Θα πάψει ποτέ αυτή η μάστιγα;
Πότε ξεκίνησε αυτό το κακό;
Γιατί πάντα βρίσκω κάτι για να με κάνει να ντραπώ για εμένα;
Τα κιλά μου
Τα μαλλιά μου
Η κυρτή μου πλάτη
Ο χαρακτήρας μου
Οι επιλογές μου- γιατί να τις επισκιάζει τόσο συχνά η ντροπή μου;
Κατέληξα να χάσω τόσα πολλά
Που τώρα πρέπει να αρματωθώ και να πολεμήσω θηρία που εγώ μετέτρεψα σε άγρια.
Γι’ αυτό προσπαθώ να φέρω τον εαυτό μου στα άκρα
Μέχρι τελικής πτώσεως, και ακόμη παραπέρα.
Να κάνω πράγματα που δεν θα έκανα κανονικά
Εξευτελιστικά, χαζά, ηλίθια, περίεργα ,επικίνδυνα.
Είμαι άνθρωπος των άκρων, δεν θα διαφωνίσω.
Θέλω να μυρίσω τον Παράδεισο και να χαϊδέψω την Κόλαση
Απο την καλή και την ανάποδη.
Αυτό οι δικοί μου δεν το καταννοούν
Και οι φίλoι μου με κοροϊδεύουν
Και με κοιτάζουν με στραβό βλέμμα
Και δεν τους αδικώ.
Μα δεν θα σταματήσω μέχρι να σταματήσω να ντρέπομαι για μένα
Μέχρι να λέω ‘’εμένα’’ και να εννοώ πράγματι εμένα τον ίδιο.
Μέχρι τότε θα προσπαθώ όσο καλύτερα μπορώ
Θα με βοηθήσεις;
Θα βοηθήσεις τον εαυτό σου;
Σώσε τον εαυτό σου πριν να είναι αργά!