Πες μου, για πόσο ακόμα

Θα συνεχίσουμε;

Σε ρώτησα τότε αν μπορώ να έρθω μαζί σου

Αλλά τώρα δεν κουράστηκες;

Το μπουκάλι κοντεύει να τελειώσει,

Τι θα μας δίνει δύναμη μετά;

Βλέπω τα λυσσασμένα σκυλιά να καραδοκούν

Και τα ανακόντα να ανυπομονούν.

Πες μου, δεν βαρέθηκες

Τόσο καιρό;

Μοιάζει σα να κάνουμε 

Κύκλους, κύκλους, κύκλους.

Σε πειράζει τουλάχιστον-, άκουσε με, τουλάχιστον για λίγο, να

Ξαπλώσουμε;

Άλλωστε εκεί που πάμε δεν μας περιμένει κανείς και δεν ξέρουμε και αν θα βρούμε κάτι, κάτι τέτοιο δεν μου είχες πει;

Άντε, πάμε τώρα και όπου μας βγάλει.

Πες μου, δεν ξεχνάς

Να ποτίζεις τα φυτά, έτσι;

Εκείνες τις δυο γλάστρες, λέω,

Που κρύβεις μέσα στην τσέπη σου,

Νομίζεις δεν τις είδα;

Γιατί αν ξεραθούν, 

Ίσως χαθεί όλη η ομορφιά

Και, ίσως έτσι, η ελπίδα μας να φτάσουμε

Εκεί.

Άντε, πάμε τώρα...

Πάμε τώρα και όπου

Μας βγάλει.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

Δεν έχω ιδέα για πόσο καιρό, αλλά ήμουν εκεί, μπροστά από εκείνη την γέφυρα, σκεπτόμενος, εννοώ έπρεπε να αποφασίσω, τελικά, αν θα περάσω τελικά ή όχι. Οι σκέψεις, οι αμφιβολίες, οι ενοχές- όλα μου έπεσαν πολύ βαριά και απότομα, όπως και ο ίδιος μου ο εαυτός κάποτε. Ήταν δύσκολα τα πράγματα. Ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα έπρεπε πράγματι να πάρω μια τέτοια απόφαση: να μείνω πίσω από την γέφυρα ή να την περπατήσω και να δω που θα με βγάλει. Και που στο διάολο ήταν η γέφυρα αυτή τόσο καιρό και δεν την έβλεπα; Γιατί εμφανίστηκε και γιατί με ταλαιπωρεί τόσο; 

Κάποια στιγμή έκανα ένα βήμα μπροστά και κοίταξα κάτω. Πάγωσα. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Άρχισα να κλαίω. Μα, όσο και να το ήθελα, δεν μπορούσα να πάω πίσω. Έπρεπε να αποφασίσω.

Ο ήλιος και το φεγγάρι ανέβαιναν και έπεφταν. Και εγώ έστεκα εκεί, μετέωρος, λόγω του φόβου και της δειλίας μου. Κόσμος περνούσε και μου φώναζε πως δεν ήταν ανάγκη να την περάσω. Πως θα μπορούσα να την περάσω άλλη φορά. Πως υπερανέλυα την κατάσταση και πως μπορούσα να ακολουθήσω άλλον δρόμο. Μα φωνές μέσα μου ούρλιαζαν να προχωρήσω, γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Τελικά, έκανα ένα βήμα. Δεν τα υπολόγισα σωστά και έπεσα κάτω, μέσα σε έναν βούρκο, βούλιαζα, παντού σκοτάδι. Ούρλιαζα, αλλά κανένας δεν με άκουγε. Ζητούσα βοήθεια και είδα μερικά χέρια, αλλά δεν ήταν αρκετά δυνατά.

Ήμουν αποφασισμένος να τα παρατήσω. Να πάνε όλα στο διάολο, να βουλιάξω, να ησυχάσω. Τότε, όμως, μια φωνή μου ψιθύρισε να πάω πιο βαθιά. Υπάκουσα και, κάποτε, μέσα σε εκείνο το βαθύ σκοτάδι, είδα έναν νεροχύτη. Και δίπλα του, ένα μικρό γαλάζιο πουλί, να στέκεται με τα πόδια του πάνω σε ένα καλώδιο και να πίνει νερό. Και τότε κατάλαβα. Άπλωσα το χέρι μου, έπιασα το μικρό γαλάζιο πουλί, το πίεσα στο στήθος μου, για να μπει μέσα στην καρδιά μου και κατάφερα τελικά να αναδυθώ.

Τώρα βρίσκομαι πάνω στη γέφυρα. Προχωράω σιγά- σιγά, καμιά φορά παίρνει μέχρι και μήνες για να κάνω ένα τόσο δα βήμα. Όμως, επιτέλους, στέκομαι με τα δυο μου πόδια πάνω στη γέφυρα. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Ξέρω, όμως, πως, τουλάχιστον, κατάφερα να αρχίσω να περπατάω. Και πως για μια φορά στη ζωή μου νίκησα τον φόβο. Και ίσως, έτσι, τον θάνατο.

-Θεόδωρος Ορφανίδης(Ο.Γ.Θ.)

Πρόσεχε μην πατάς εκεί, εκεί, 

Μου έπεσε μισό ευρώ που

Θα το χρειαστώ μετά, πρόσεξε σε παρακαλώ ούτε εκεί, εκεί 

Μου έπεσε το φαγητό μου 

Θα πεινάσω μετά, παρακαλώ, ούτε εκεί. Εκεί 

Μου έπεσε λίγη αξιοπρέπεια πριν κάτι χρόνια

Και ακόμα να μου πούνε ευχαριστώ

Όχι, μην,

Μην πατάς εκεί, εκεί

Έπεσε η μισή ζωή μου και, βλέπεις, να,

Δεν πρόσεχα και πολυ και

Την τσαλαπάτησα και τώρα είναι κάπως-, όχι, όχι, δεν πήρα

Και τόσα μαθήματα, περισσότερο

Ανασφάλειες και ενοχές και δυστυχώς 

Ακόμα θυμάμαι πολλά, αλλά πρόσεχε

Μην την πατήσεις και εσύ. Απλά

Πρόσεχε και εσυ

Μην την πατήσεις.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

Πάνω σε αυτή την σχεδία, θα επιπλεύσω-

Και σήμερα θα

Επιπλεύσω.

Θα πάω μπροστά, θα πάω 

Κόντρα στον άνεμο

Κόντρα σε ό,τι με τραβάει πίσω

Και ας πέσω κάτω, εγώ θα 

Επιπλεύσω, δεν θα βουλιάξω.

Θα βάλω δυνατά τη μουσική 

Θα θυμηθώ εκείνες τις πέντε προτάσεις, εκείνους τους πέντε ανθρώπους

Εκείνα τα τσαλαπατημένα όνειρα και

Θα επιπλεύσω-

Υπήρχε κάποτε

Ένα παιδί που έκλαιγε και γελούσε

Με το παραμικρό

Ένα παιδί που ήταν περήφανα

Ο εαυτός του,

Ένα παιδί που δεν ήξερε πώς ακριβώς

Δούλευε ο κόσμος και ήταν εντάξει,

Πριν εκείνοι...

Πριν εκείνος...

Τώρα, όμως,

Εφόσον έμεινα εδώ

Όπως και αν έμεινα 

Θα επιπλεύσω.

Γιατί

Δεν θέλω απλά να βουλιάξω ,

Δεν θέλω να βουλιάξω 

Έτσι απλά

Τώρα 

Να βουλιάξω.

- 

Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)