Όταν αποφάσισα να τον χτυπήσω ήταν ήδη αργά.
<<Γύρνα πίσω ρε, που πας;>>, μου φώναξε ενώ γυρνούσα ολόκληρο το σώμα μου και τώρα εβλεπε μόνο την πλάτη μου. Στους άλλους δεν αρέσει ποτέ να τους γράφεις , παρόλο που γνωρίζουν πως έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις σε ορισμένες περιπτώσεις, λ.χ. όπως εδώ πέρα και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.
Δεν έφταιγα εγώ. Εκείνος έφταιγε. Ίσως τελικά να μην έφταιγε κανένας. Ήθελα μόνο να περάσω το δρόμο από τη διάβαση και αυτός να πάει όπου ήταν να πάει. Η σήμανση για τους πεζούς ήταν πράσινη αλλά ,όταν πάτησα το πόδι μου στην άσφαλτο, εμφανίστηκε ο Σταμάτης. Βάσει του ΚΟΚ, εγώ είχα προτεραιότητα. Όμως ο άλλος ήταν έξυπνος. Με το που άναψε το φανάρι, τσουπ να πατήσει γκάζι. Ήταν το τελευταίο αμάξι πριν ξαναανέβω σε πεζόδρομιο.
Με το που το κατάλαβε ότι δεν επιτάχυνα το βήμα μου, ξεκίνησαν οι κόρνες και τα αυστηρά βλέμματα. Δεν φορούσα ακουστικά και τον πήρα χαμπάρι. Του χαμογέλασα και ακούμπησα με τις δύο παλάμες μου το καπό του , κάπως παιχνιδιάρικα.
Δεν του άρεσε. Το πήρε πολύ προσωπικά, λες και του έβρισα την μάνα ή και εγώ δεν ξέρω τί. Βγήκε φουριόζος έξω, έτοιμος για τσαμπουκά.
<<Τι έκανες εκεί;>>.
<<Τίποτα>>.
<<Πως τίποτα;>>.
<<Ελέγχω να δω αν όλα είναι εντάξει. Είμαι μηχανικός αυτοκινήτων. Χμμμμ. Είναι. Καλή σας μέρα!>>.
<<Έλα πίσω ρε>>.
Όλα και όλα, όχι ρε σε μένα, σκέφτηκα και γέλασα.
<<Κύριε ενοχλείτε την κυκλοφορία>>.
Πράγματι, και στον δρόμο αυτό κυκλοφορούσαν αρκετά αμαξια- η Παπαναστασίου, στο ύψος που πουλάνε υπέροχη ψημένη γάτα.
Σε τέτοιους τύπους γουστάρω πάντα να μιλάω έτσι. Τους εκνευρίζει απίστευτα σαν το παίξεις λίγο ειρωνία και ευγένεια.
<<Έχε χάρη ρε, έχε χάρη>>, φώναξε και πρόσθεσε ένα "πουτάνας γιε".
Να δεχθώ χριστοπαναγία, να δεχθώ να μου γαμησει μέχρι και τον κώλο τον τρύπιο, αλλά όχι την μανα μου ,όχι αυτός ο μπάρμπας που το πιο κοντινό σε γυναίκα που είχε πηδήξει τελευταία ήταν αφού έδωσε τριάντα ευρώ. Καλά , δεν θα έκανα κάτι βέβαια. δεν αξίζει να υπερασπίζεσαι ούτε τη μάνα σου σε τέτοια τούβλα, αλλά και πάλι, κάτι λίγο, έστω.
<<Πως είπατε;>>.
<<Γιατί, τι θα κάνεις;>>.
Εντωμεταξύ όντως από πίσω γινόταν ο κακός χαμός από αμάξια και τα σχετικά, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε , εγώ στο σπίτι μου με τα πόδια πήγαινα ούτως η άλλως. Δηλαδή αδιαφορούσα για την κίνηση. Ενώ, αν οδηγούσα, θα ξεφυσουσα και ίσως να έβριζα. Περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι.
Δεν του έδωσα σημασία περισσότερη, δεν την άξιζε άλλωστε. Όταν είπα πριν ότι ήταν ήδη αργά όταν αποφάσισα να τον χτυπήσω, δεν εννοούσα κυριολεκτικά να τον χτυπήσω. Απλά το φαντάστηκα στο μυαλό μου , να τον πλησιάζω, δεξί κροσέ και άπερκατ ή κάτι τέτοιο και παρ'τον κάτω. Τότε θα με έβλεπαν οι άλλοι οδηγοί και θα ένιωθαν ικανοποίηση που έπραξα κατι που το σκέφτονται γενικά. Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος, αλλά και αν ήμουν , δεν θα ήθελα να είμαι τόσο οξύθυμος ώστε να μπλέξω τζάμπα.
Οπότε του έκανα κωλοδάχτυλο και έπιασα τις μπάλες μου .
Καθώς απομακρύνομουν ,τον άκουσα που ξεφωνισε κάνα δυο σύμφωνα και μετά η πόρτα έκλεισε δυνατά και απότομα. Εκείνος θα συνέχιζε τη ζωή τους εγώ την δική μου και πάει λέγοντας.
Λέγοντας. Μια λέξη που δεν με εκφράζει και πολύ. Εννοώ , δεν μιλάω τόσο , τουλάχιστο όταν είμαι με άλλους. Ή που θα τους πρηξω τα παπάρια , αν νιώσω άνετα. Δηλαδή κυρίως με φίλους ή αν είμαι μεθυσμένος. Από τη μια , αν είμαι μεθυσμένος, είναι ωραίο θέαμα, για γέλια. Ωστόσο μετά από ένα σημείο δεν είμαι καθόλου ωραίο θέαμα. Δεν θυμάμαι αν με εκείνον τον τύπο ήμουν μεθυσμένος. Πιθανόν να ήμουν. Γενικά πίνω και άκυρες ώρες. Το πότο δεν είναι καλό, αλλά είναι μια διέξοδος. Και εγώ ψάχνω συνεχώς διεξόδους. Αν δεν έχεις μεθύσει μεσημέρι, δεν μπορείς να πεις ότι έχεις μεθύσει πραγματικά.
Καθώς περπατούσα, ένιωθα κάτι πίσω μου να με ακολουθεί. Ήταν ο ίδιος τύπος, με είχε πάρει στο κυνήγι; Πόσο ελεύθερο χρόνο είχε;
Ξεκίνησα να τρέχω και να τρέχω και να τρέχω, μέχρι που συνειδητοποησα ότι τελικά δεν ήταν εκείνος αλλά ένας άλλο αμάξι και το μυαλό μου τα μπέρδεψε.
Σταμάτησα, κυρτωθηκα, έβαλα τα χέρια στα γόνατα και γέλασα. Πήρα κάτι να τσιμπισω και πήγα προς το σπίτι.
-Ο.Γ.Θ.
