Έπρεπε να με δεις τότε 

Με το ωραίο στέμμα μου, όταν

Ήμουν ο βασιλιάς, όταν

Έλαμπα σαν διαμάντι

(τα διαμάντια δεν λάμπουν στην πραγματικότητα, αλλά τουλάχιστον αυτή η παρομοίωση δίνει μια μεγαλύτερη αξία)

Και κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να με

Ρίξει κάτω.

Ομως αυτοεξορίστηκα και δεν  πρόλαβες να με δεις και εγώ δεν πρόλαβα να το χαρώ

Το βασίλειο μου και μετά το έψαχνα διακαώς αλλά δεν το έβρισκα και βασανίστηκα και ταλαιπωρήθηκα και κουράστηκα και μάτωσα και τελικά

Βαρέθηκα να το ψάχνω και 

Απλά

Ξάπλωσα.

Όμως μια μέρα σηκώθηκα

Και άρχισα να τρέχω και έπεσα πολλές φορές

Και έκλαψα πολλές φορές και μετάνιωσα πολλές φορές

Και πλήγωσα πολλούς ανθρώπους και εμένα τον ίδιο.

Και έχασα τόσες πολλές ευκαιρίες...

Έτσι, άρχισα να χτίζω από την αρχή

Ένα άλλο βασίλειο και

Φαίνεται να γίνεται όμορφο, μα, αλήθεια

Θα έπρεπε να με δεις τότε

Όταν ήμουν ο βασιλιάς με το ωραίο μου στέμμα.

Και θα έπρεπε

Τότε

Να με δω και εγώ.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

 

Η βροχή είναι ένα φαινόμενο

Μεταφυσικό 

Μα δεν μπορείς να το καταλάβεις 

Αυτό 

Αν την παρατηρήσεις μονάχα

Όπως έχεις συνηθίσει-

Με τις έξι αισθήσεις, εννοώ.

Δώσε προσοχή όταν 

Πέφτει και οι σταγόνες 

Καθώς ακουμπάνε 

Παντού

Ακόμα και πάνω σου 

Δημιουργούν 

Μια 

Μελωδία

Και μία αίσθηση 

Μοναδική.

Και η μυρωδιά που αφήνει

Το ίδιο.

Βροχή, ένα θαύμα της φύσης, ικανή 

Να γαληνέψει

Και την πιο ταραγμένη ψυχή-

Ικανή να φέρει δάκρυα

Και στα πιο στεγνά μάτια-

Ικανή να (υπεν)θυμίσει πράγματα και συναισθήματα

Και στον πιο ξεχασιάρη.

Και καμιά φορά, μετά 

Ειδικά εάν είναι μέρα και έρθει ο ήλιος

Κοιτάζεις έξω και

Σα να έχουν αλλάξει όλα μέσα σου

Και λες πως 

Πλέον ειναι εντάξει.

Πως μετά την καταιγίδα

Όλα μπορούν να είναι 

Εντάξει.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

 

Μέσα σε δύο λεπτά έμαθα τι θα πει πραγματικός πόνος.

Δεν είχε πολύ καιρό, αφού παντρευτήκαμε με την Κική, που αποφασίσαμε πως θέλαμε να κάνουμε παιδί μαζί- εκείνη το ήθελε από μικρή, βέβαια, εγώ από τη στιγμή που τη γνώρισα. Κάναμε αρκετές προσπάθειες μέχρι να τα καταφέρουμε- σχεδόν όλες ήταν μάταιες. Επισκεφθήκαμε και γιατρό, μέχρι και κάτι τελετουργικά με ανανάδες και πανσελήνους δοκιμάσαμε, αλλά το καταραμένο δεν έλεγε να έρθει σύντομα.

Ωστόσο, τα καταφέραμε!

Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που η Κική μου το ανακοίνωσε.
Είχα μπει σπίτι μετά τη δουλειά. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να κάνω ένα καυτό ντουζ, να φάω κάτι και να κοιμηθώ. Εκείνη χάζευε στο κινητό της. Την πλησίασα, την φίλησα στο μέτωπο και πήγα να ξεντυθώ.
Τελείωσα το μπάνιο και ,ενώ έπλενα τα δόντια μου, με την άκρη του δεξιού ματιού μου παρατήρησα κάτι. Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα, αλλά, μόλις το συνειδητοποίησα, έτρεξα προς τα έξω και παραλίγο να πέσω κάτω. Μα εκείνη ήδη με περίμενε στην πόρτα, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
«Είναι αυτό που…ΕΙΝΑΙ;!» είπα.
«Ναι…Ναι, αυτό είναι!»

Όταν με το καλό βεβαιωθήκαμε, το ανακοινώσαμε στους πιο κοντινούς μας. Επισκέψεις στο σπίτι, χαρές, κλάματα, ένας χαμός! Εμείς ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Η μητέρα μου με συμβούλεψε να προσέχω ιδιαίτερα όταν το κάνω μπάνιο, για να μην πέσει και χτυπήσει το κεφάλι του.
«Και βγει ζαβό σαν και σένα!»

Η Κική κάθε βράδυ κάνει ό, τι μπορεί
Με το ασήμι στ' αυτί και με το κοκκινάδι…

«Πώς είσαι;»
«Καλά…»
«Σίγουρα;»
«Όχι. Αλλά τι μπορώ να κάνω;»
«Θα πρέ-. Θα πρέπει να αποφασίσεις πως θα γεννηθεί. Ο γιατρός είπε-»
«Ξέρω τι είπε! Μαζί ήμασταν…»
«Συγγνώμη…»
«Δεν πειράζει. Μπορείς να το δυναμώσεις;»
«Ναι…»

Πήγαινέ με στη Ρώμη και στη Χαλκιδική
Η Κική δε μου έγραψε ακόμη…

«Σταύρο;»
«Ναι, αγάπη μου;»
«Μπορούμε  να μην ξεβάψουμε το δωμάτιό του; Για την ώρα τουλάχιστον…»
«Φυσικά!»
«Σε δύο εβδομάδες…Και είχαμε αποφασίσει και το όνομα… Θα ήταν αγόρι, θα… ήταν ο γιός μου! Και τώρα-».
«Σσσς… Ησύχασε. Είμαι εγώ εδώ! Όλα θα πάνε καλά. Θα οδηγάω ήρεμα».
«Θα μου κρατήσεις το χέρι;»
«Φυσικά!»

Μέσα σε δύο λεπτά… Τόσο χρειάστηκε…
Άτιμος αριθμός!
Ένα λεπτό πριν ήμουν πατέρας και η Κική μητέρα.
Ένα συν ένα συν ένα, που πάλι θα έκαναν δύο, γιατί θα ήταν κομμάτι μας, το παιδί μας.

Ένα λεπτό πριν, ήμασταν τρεις.
Μα, ένα λεπτό μετά, ήμασταν πάλι δύο.

Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία…

 Έδινε μια ομιλία στη Θεσσαλονίκη.

Συγγραφέας στο επάγγελμα

Γυναίκα και μητέρα.

Κάποια στιγμή την ρώτησαν

Αν υπάρχουν γυναικεία και ανδρικά θέματα για γράψιμο. Υποστήριξε πως

Όχι, δεν υπάρχουν.

Και εγώ σκέφτηκα,

Πώς γίνεται αυτό;

Γιατί για μια γυναίκα

Υπάρχει η εφηβεία-

Η περίοδος και όταν αρχίζει να μεγαλώνει το στήθος.

Η ανισότητα και η πατριαρχία μέσα από τα μάτια της.

Πως το όχι σου μετατρέπεται σε ναι χωρίς τη συγκατάθεση σου και

Πως είναι αν σε βιάσουν.

Το να σε κρίνουν αναλόγως αν έχεις κιλά ή όχι και τι κάνεις με το σώμα σου.

Πως είναι να σε εκβιάζουν

Με ιδιαίτερα βίντεο και φωτογραφίες

Και τι συμβαίνει όταν γίνεται αυτό.

Οι γυναικοκτονίες και

Τόσα πολλά θέματα 

Κοινωνικά

Που μια γυναίκα που γράφει

Μπορεί να αναλύσει και να θίξει

Από τη ματιά της

(Η Sylvia Plath συνάντησε την Γώγου

Και άρχισαν να γελάνε).

Λες και είπε κανεις ότι οι γυναίκες μπορούν να γράφουν μόνο για έρωτες και λουλούδια

Λες και είπε κανείς ότι η άποψη ή τα συναισθήματα μιας γυναίκας

Δεν μετρ-.

Αλλά μια στιγμή.

Τι λέω και γω;

Αφού άντρας είμαι-

Έτσι δεν είναι;

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)