Και αυτό που δεν έγινε;

Και αυτό που θα μπορούσε να γίνει;

Και τι θα μπορούσα να είχα κάνει σωστά;

Γιατί έκανα εκείνο το λάθος;

Τι έφταιξε;

Σε τι έφταιξα;

Τι δεν έπρεπε να γίνει και 

Πως θα ήταν αν;

.....

Σταμάτα να πυροβολείς 

Τον εαυτό σου με 

Ερωτήσεις

Που δεν έχουν 

Νόημα 

Πια.

Η παρένθεση έχει μεγαλώσει

Πολύ, είναι καιρός να

(αν όχι τώρα, κάποια στιγμή, πρέπει να )

Κλείσει.

Για το δικό σου καλό.

Ξέρω,

Δεν είναι 

Εύκολο.

Μα τα περισσότερα λάθη και παραλείψεις

Ανθρώπινα είναι

Και ας μην δικαιολογούνται όλα

Πάνε, πέρασαν, όμως.

Συγχώρεσε τον εαυτό σου όσο μπορείς και

Διδάξου από όλα όσα έγιναν.

Πέσε πια από εκείνο τον γκρεμό

Και σήκω

Ξανά.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

Θυμάμαι που κάποτε

Ήθελα μόνο 

Να σου χαρίσω 

(Ό,τι υπήρχε μέσα σ)την 

Καρδιά

Μου.

Αλλά δεν τα κατάφερα. 

Τελικά εσύ έφυγες.

Η αποτυχία είναι μέρος της διαδικασίας, έτσι σκέφτηκα.

Αλλά τουλάχιστον

Έμεινε ένα κομμάτι σου 

Μέσα στην καρδιά μου.

Και έτσι 

Μου χάρισες

Μερική έμπνευση που έμεινε λειψή και

Αναμνήσεις

Οι οποίες δεν θα υπάρξουν 

Ποτέ.

-Ο.Γ.Θ.

Τόσα χρόνια πέρασαν

Και ακόμα δεν γράφω όσο καλά

Θα ήθελα.

Γιατί επιδιώκω να γράψω 

Για το ανθρώπινο και όσα το απαρτίζουν 

Για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαίνεται.

Δεν είναι καθόλου εύκολο και

Δεν είμαι αρκετά ώριμος ακόμα.

Μα το χρωστάω σε εκείνα τα βράδια

Που σκεφτόμουν το τέλος των πάντων

Και σε όλες εκείνες τις μέρες 

Που έψαχνα μανιωδώς 

Κάτι

Και τελικά το βρήκα.

Και είναι υπέροχο να βρίσκεις

Έναν σκοπό.

Αλλά τώρα μέσα στο αστικό

Εύχομαι απλά να μην μπει κάποιος ελεγκτής

Και μου ζητήσει το εισιτήριο μου.

Γιατί φοβάμαι πως θα τον κοιτάξω

Θα ανοίξω τα χείλη μου 

Θα βουρκώσω και κοιτάζοντας το κενό θα του πω ψιθυριστά,

Δεν έχω εισιτήριο,καλέ μου κύριε

Έτσι μπήκα, βλέπετε-.

Σας αρκεί μήπως αυτό το ποίημα;

Έχω γράψει και δύο βιβλία

Μήπως θα θέλατε να σας τα δώσω;

Δεν είναι τα καλύτερα εκεί έξω

Αλλά πιστεύω πως αξίζουν

Γιατί 

Είναι ανθρώπινα.

Και αυτός θα με κοιτάξει περίεργα

Και θα πάει στον επόμενο.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

 

Πέρασε πια, πάει, μην μουρμουρίζεις άλλο.

Πάει, αφήσαμε 

Ένα μέρος της ζωής μας

Να φύγει

Έτσι.

Επίτηδες ή καταλάθος, δεν έχει σημασία.

Και ο λειψός εαυτός μας κλαίει τωρα

Στο μπάνιο, σε εμβρυϊκή στάση

Με το νερό να τρέχει πάνω του.

Αλλά είμαστε παραπάνω από τις πράξεις μας

Και ζητάμε περισσότερα 

Και αυτό φαίνεται στα μάτια μας.

Να ανοίξουμε επιτέλους μια πόρτα 

Που θα μας οδηγήσει στη ζωή που πραγματικά

Αξίζουμε

Και 

Θέλουμε.

Μα για την ώρα τα χερούλια γλιστράνε ή είναι ανύπαρκτα.

Θα δραπετεύσουμε όπως και να 'χει, αυτό να θυμάσαι.

Υπομονή.

Χαμογέλα, θυμήσου πως υπάρχει ακόμα ελπίδα

Στο τέλος του ουράνιου τόξου.

Σφίξε τα δόντια σου μέχρι να βγει αίμα.

Όλα θα τελειώσουν κάποια στιγμή Τουλάχιστον 

Ας μην τελειώσουν

Μάταια.

Ακόμα και αν φύγουμε παραπονεμένοι

Να λέμε τουλάχιστον πως δεν φύγαμε

Μάταια.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

 

Βρέχει έξω, φυσάει πολύ και έχει κρύο.

Πες μου, προς τα πού να κοιτάξω;

Αν περάσεις από εδώ δεν θέλω σε χάσω.

Τι ώρα θα φτάσεις;

Γιατί τα χέρια μου έχουν πιαστεί τόσο καιρό ανοιχτά

Να σε περιμένουν- 

Αλλά θα τα έχω έτσι για λίγο ακόμα.

Που είσαι;

Κουράστηκα και βράχηκα και 

Κρύωσα και μπήκα μέσα τώρα.

Ένα περιστέρι κουρνιάζει μόνο του έξω, σε μια κολώνα πάνω

Άνθρωποι περπατάνε και βρέχονται γιατί δεν έχουν ομπρέλα.

Να ψάξεις μέσα, εντάξει;

Όχι έξω, μέσα.

Έχω αφήσει και τη μουσική να παίζει.

Θα σου αρέσει πιστεύω εδώ , μόνο πες μου

Που είσαι;

Όχι τίποτα άλλο 

Φοβάμαι μην φυσήξει πολύ

Και σαν κακός λύκος καταφέρει τελικά

Να ρίξει το σπίτι αυτό, παρόλο που είναι από πέτρα χτισμένο

Και αναγκαστώ να φύγω.

Έλα τώρα όσο είναι καιρός.

Έλα τώρα-

Που είσαι;

Βρέχει και φυσάει έξω

Και είναι κρίμα 

Ένα τόσο μεγάλο και ζεστό σπίτι

Να είναι άδειο.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

Οι μέρες έγιναν βδομάδες

Οι βδομάδες μήνες και οι μήνες

Χρόνια.

Και όλο περιμένεις-

Περιμένεις εκείνο το

Κάτι.

Περιμένεις

Μέρες

Βδομάδες 

Μήνες 

Χρόνια-

Εκείνο το 

Απροσδιόριστο

Μαγικό

Ηλίθιο

Συναρπαστικό

Μαλακισμένο

Κάτι.

Θα έρθει-

Λες, θα έρθει.

Περιμένεις.

Το προσελκύεις με πράξεις και λόγια

Και περιμένεις.

Και μια φωνή μέσα σου σού λεει

"Ακόμα; Και αν δεν έρθει ποτέ; "

Και εσύ χαμογελάς

Κοιτάζοντας το κενό και λες

"Τόσα χρονια...Θα περιμένω λίγο ακόμα".

Χαμογελάς

Και περιμένεις.

Δεν σου έχει απομείνει

Κάτι άλλο

Να κάνεις.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)