Έξω καρδιά, μέσα στέρνο

Έξω καρδιά, μέσα στέρνο
Έξω περίεργος, μέσα διαφορετικός
Πολύ ασχήμια , πολύ ομορφιά
Κρυμμένη
Κλάμα δεν βγαίνει, μονάχα
Ένας λυγμός
Πέτα, πέτα μακριά κουνούπι
Να σωθείς πριν
Σε συνθλίψουν.

Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλους
Σαν και εμένα
Μα τους έχει ανάγκη
Περισσότερο από εσάς
Και ο κόσμος μάς έχει
Όλους ανάγκη
Εγώ
Πεθαίνω καθημερινά
Για να ζήσω
Αιώνια
Παράδοξο
Επικίνδυνο
Μπορεί να πεθάνω οριστικά προτού
Προλάβω να ολοκληρώσω το σερί
Των αυτοκτονιών μου.

Οι άνθρωποι
Πόσο μυστήρια πλάσματα
Οι άνθρωποι
Πόσο αδιάφοροι ώρες-ώρες
Πόσο υποκριτές
Πόσο μεγάλη ιδέα έχουν
Για τους εαυτόυς τους
Πόσο απάνθρωποι μπορούν να γίνουν
Οι άνθρωποι
Όλο σε εκπλήσσουν με την συμπεριφορά τους
Οι άνθρωποι
Όλο σε κάνουν να αλλάζεις γνώμη γι'αυτούς

Πάρα πολύ, πολύ λίγο
Κάνεις ταξίδια με ένα σπασμένο καράβι
Πολύ μακριά, πολύ κοντά
Και πάντα καταλήγεις στο ίδιο σημείο
Πάντα καταλήγεις σε εσένα
Δεν είσαι το επίκεντρο του σύμπαντος
Μα είσαι το επίκεντρο
Όσον αφορά εσένα
(Ακόμη και εσένα που
Σπάνια σε αμφισβητείς
Σπάνια σε θέτεις σε δοκιμασίες
Σπάνια σε απορρίπτεις
Ποτέ δεν θα είσαι σπάνιος
Σπάνια είσαι άνθρωπος).

Έπεσες στα γόνατα σου και προσευχήθηκες
Κατέβασες άλλη μια γουλιά και ευχήθηκες
Περπάτησες λίγο πιο γρήγορα γιατί ήσουν ανυπόμονος
Ξύπνησες με μια λαχτάρα
Λαχτάρισες με ελπίδα.
Και εγώ , το ίδιο έκανα , εγώ επίσης
Πάτησα μερικά κουμπιά
Έγραψα μερικές ενδιαφέρουσες λέξεις στο χαρτί
Συνεχόμενη πάλη, αιματηρή
Μεταξύ του πρέπει και θέλω
Μεταξύ καρδιάς και μυαλού
Μεταξύ επιθυμιών και λογικής
Προσπάθησα τόσο τα τελευταία χρόνια
Δεν ξέρω τι θα μου επιφυλάσσουν
Τα επόμενα
Βλέπω οράματα δίχως ψυχεδελικά
Βλέπω μια ζωή που θέλω να ζήσω
Και δεν ξέρω αν θα την αγγίξω
Και κάπου, κάποτε, δεν βλέπω ζωή
Γιατί είμαι νεκρός
Δεν θέλω όμως να πεθάνω
Προτού να ζήσω
Πάλι
Πραγματικά
Ελεύθερος
Πραγματικά.

Οι μανάδες ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους
Οι πατεράδες ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους
Από την άλλη, αυτά προσπαθούν να το διαμορφώσουν
Όπως νομίζουν καλύτερα
Και σπάνε τα νεύρα των δικών τους.

Έξω καρδιά, μέσα στέρνο
Αναπνέω με τα μάτια κλειστά
Και εύχομαι πραγματικά
Να δω και να κάνω
Επιτέλους
Την διαφορά.

-Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος

Λίγο πριν την Γέννηση...

Μπηκαν κλέφτες στο σπίτι μου μέσα
Παραβίασαν την κλειδαριά
Ήπιαν το κρασί που είχα ανοιχτό
Πάνω στο τραπέζι μου
Έφαγαν από το φαγητό που ειχα ετοιμάσει για εμένα και τοποθέτησα
Πάνω στο τραπέζι μου
Πάτησαν με τα πόδια τους πάνω και βρώμισαν
Το τραπέζι μου
Μπήκαν οι κλέφτες και εγώ
Ήμουν μέσα
Τους κοίταζα με βλέμμα θαυμασμού
Για το θράσος και το θάρρος που έδειξαν
Γιατί ενώ γνώριζαν πως ήμουν μέσα
Παρόλα αυτά , παραβιασαν την χαλασμένη κλειδαριά
Της εξώπορτας που είχα ανοικτή για τον καθένα
Και για κανέναν, μπήκαν μέσα οι αλητες
Κατούρησαν το ποτήρι με το νερό μου
Μασούλησαν τις σελίδες από ένα βιβλίο που διάβαζα
Διασκέδασαν με αγαθά που έφεραν παραμάσχαλα και στις παλάμες τους κρατημένα
Δεν τους έφταναν τα δικά μου
Απαίτησαν μάλιστα και άλλα, τρέχα γύρευε με τους παράξενους επισκέπτες
Χαμογέλασαν, χαμογελασα και εγώ
Και σαν κύριοι, εξαφανίστηκαν πριν καλά καλά
Προλάβω να τους σερβίρω ένα γλυκό
Απέμεινα πάλι μόνος να κοιτάζω
Το τραπέζι μου
Αν και, τώρα που το καλοσκεφτομαι,
Δεν το πρόσεχα πολύ ούτως η άλλως
Δεν του έδωσα την απαραίτητη σημασία πότε μου
Δεν ήταν και τρομερή η καταστροφή που προκάλεσαν
Εκείνη τη στιγμή, έτσι σκέφτηκα
Αργότερα αποδείχθηκα λαθος, η ζημιά είχε γίνει, φαινομενικά επουσιώδης αλλά σημαντική, δεν την είχα επιδιορθώσει, έβαλα μόνο εναν σκάρτο αντικλεπτικο μηχανισμό, ξεσκόνισα όσα βλέπει η πεθερά
Και επαναπαύτηκα
Μόνος στην καρέκλα πάνω, είναι βολική.
Έξω έχει κρυο
Επισκεύασα κάποια παράθυρα
Μένει μόνο να μονώσω και να βάλω θέρμανση
Και να πάρω ενα-
Μπα, ξέχνα το
Δεν αγοράζω νέο τραπέζι
Θα μείνω με αυτό που
Μου χάρισαν η μαμά και ο μπαμπάς μου
Μερικές μεταρρύθμισεις μόνο, να γίνει λίγο πιο όμορφο
-θεοι, πόσο λίγο το εκτίμησα!-
Ίσως κλέφτες ξαναμπουκαρουν
Αδιάφορο
Ενίοτε τους περίμενα , εν αγνοία και των δυο μας
Δεν μπορείς να τους αποτρεψεις ούτε να τους καταλάβεις όλους
Και ίσως προκαλέσουν πάλι φθορές πάνω
Στο τραπέζι μου
Μα θα έχω κάνα δυο παραπάνω μάτια ανοιχτά
Να προλάβω τις σημαντικότερες ζημιές
Και το τραπέζι γεματο με καλούδια
Πάντα ήταν για όλους
Ας γευματίσουν μέχρι να σκάσουν
Ας πιουν μέχρι να ξερασουν
Θα είμαι πιο έτοιμος
Θα είμαι πιο καχύποπτος
Και θα τους χαίρομαι καθώς διασκεδάζουν
Εγώ
Μόνος πάνω στην καρέκλα
Με τους δαίμονες μου
Από πίσω μου.
Ο καιρός είναι μουντός
Χιόνισε στα μυχία και στην καρδιά μου
Μα ένα κενό στα σύννεφα αφήνει
Λίγες αχτίδες να κάνουν την εμφάνιση τους
Κουνάω το χέρι μου εύθυμα, τις καλωσορίζω
Θα έρθουν, κάποιες ήρθαν, περιμένω και τις άλλες.
Σχημάτισα πάνω στην επιφάνεια του τραπεζιού μου
Εκεί που έπεσε κάμποσο χιόνι ένα χαμογελαστό προσωπάκι
Και το φίλησα
Πήρα την χαρά του.
Ο χρόνος τελειώνει, νέος αρχιζει, νέος και για κάποιους
Θα φανεί τόσο παλιός όσο και οι προηγούμενοι
Ήρεμες οι νύχτες που προσμενουν οι πιστοί
Και εμεις, οι βλάσφημοι,
Προσμένουμε λίγη ηρεμία και
Λίγες ακόμη χαρές
Ενώ καθόμαστε στην καρέκλα μας, μπροστά από το τραπέζι μας
Μπροστά από τους εχθρούς μας
Σήκωστε ψηλά τα ποτήρια σας!
Σήκωστε ψηλά τα ποτήρια σας!
Σήκωστε ψηλά τα ποτήρια σας!
Σας εύχομαι ότι εύχεστε και εσείς για τον εαυτό σας
Τίποτα δεν χάθηκε
Ξαναασπρίζουν οι σελίδες
Είθε το πνεύμα των Χριστουγέννων
Να αγκαλιάσει κάθε ψυχή ξεχωριστά
Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει
Αναμένει τα γράμματα σας
Δεν το ξέρατε;
Τόσο πολύ μεγαλώσατε;

Ένα παιδί,
Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος

("Λίγο πριν την Γέννηση...)

Μια ζωγραφιά την φορά παρακαλώ

Σε ένα σπίτι που δεν ήταν σπίτι αλλά διαμέρισμα, μα οι ένοικοι του προτιμούσαν να το ονομάζουν έτσι -σπίτι- για ευνόητους για τους ίδιους λόγους , κατοικούσαν δύο άνδρες που ζωγράφιζαν ο ένας τον άλλον.
Συναντήθηκαν τυχαία μια μέρα, σε ένα διάλειμμα για τσιγάρο στη δουλειά, έπιασαν κουβέντα και από τότε έγιναν αχώριστοι, γιατί ανακάλυψαν,μέσω αρκετών συζητήσεων, πως είχαν ένα κοινό στόχο, υψηλό: να μείνουν σημείο αναφοράς  στην αιωνιότητα, ήτοι αθάνατοι. Τώρα θα πείτε πως, για να το πετύχεις αυτό, υπάρχουν χίλιοι δυο, πιο εύκολοι, τρόποι. Όμως αυτοί είχαν άλλα, μεγαλεπήβολα σχέδια. Εμπνευσμένοι από τους προγόνους μας, αφού θα ολοκληρωναν το έργο τους, θα το εκρυβαν σε ένα ιδιαίτερο μέρος,ώστε οι λίγο πιο περίεργοι του μέλλοντος να έβρισκαν τις προσωπογραφίες τους και να εβγαζαν τα οποιαδήποτε συμπεράσματα, έστω και λαθος.
"Φαντάσου το, Νίκο, τι σάλος , τι πανικός θα προκληθεί, ε; Θα μας θεωρούν σπουδαίους, θα κάνουν έρευνες για εμάς, θα μας πουλάνε για πολλές χιλιάδες ευρώ.". Και ο Νίκος απαντούσε ,"Είναι απλά μεγαλοφυές Δαμιανε, σε λίγο καιρό θα έχουμε ολοκληρώσει και θα αφήσουμε την μοίρα να κινήσει τα νήματά
 της".
Ο Νίκος κουνούσε πάντα το πινέλο του υπό τη συνοδεία κλασσικής μουσικής , ενώ ο Δαμιανος προτιμούσε την μεταλ. Ο Νίκος υποστήριζε πως έπρεπε οι κινήσεις να είναι ευγενικές και εξευγενισμένες, λεπτομέρεια τη λεπτομέρεια ,και μόνο η κλασσική μουσική μπορούσε να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του ,ενώ ο Δαμιανός του απαντούσε πως η μέταλ μουσική έχει  ρίζες από την κλασσική οπότε έτσι άκουγε μια τρόπον τινά πιο αναβαθμισμένη κλασσική μουσική , άρα θα ήταν σε θέση να αποδώσει κάτι παραπάνω από το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Ο Νίκος πάντα ζωγράφιζε με καθαρό κεφάλι ενώ ο Δαμιανός που και που θα έπινε κάτι, είτε σε υγρή είτε σε στερεά μορφή.
Ωστόσο, δεν είχαν απορροφηθεί τελείως από το ιερό καθήκον τους - όπως το είχαν βαπτίσει- δεν τα είχαν παρατήσει όλα, και δούλευαν τα πρωινά σε μια μεταφορική ,και τις βόλτες τους έκαναν και, τέσσερις φορές την εβδομαδα, ζωγράφιζαν. Ήταν της λογικής πως, η καλή δουλειά απαιτεί υπομονή και επιμονή και ,άλλωστε, ποιος τα καταφέρνει καλυτερα σε βάθος χρόνου, εκείνος που ξεκουράζεται και λιγάκι ή αυτός που απλά δουλεύει, σαν ρομπότ;
Η δουλειά πήγαινε περίφημα! Και οι δύο ήταν σε πολύ καλό δρόμο και εκεί που πιστευαν πως είχαν τελειώσει, τσουπ, πεταγόταν μια λεπτομέρεια που είχαν ξεχάσει και την επιμελούνταν. Ειχαν δοκιμάσει να δουλεύουν και να ποζάρουν ταυτόχρονα, για να εξοικονομήσουν χρόνο, αλλά δεν λειτουργούσε καλά, οπότε χώρισαν ώρες: απο τις πέντε μέχρι τις οκτώ ο Νίκος, από τις οκτώ έως τις έντεκα ο Δαμιανός, μετά λίγη χαλάρωση και ύπνος. Ο Νίκος έπαιρνε μια πιο σοβαρή ποζα, ενώ ο Δαμιανός, ως λίγο πιο εύθυμος άνδρας, έριχνε και ένα γελάκι.
"Λίγο ακόμη , Νίκο, λίγη υπομονή, λίγες κράμπες ακόμη, και μας περιμένει το μεγάλο σαλέ".
"Πώς μπορείς να είσαι πάντα τόσο σίγουρος, Δαμιανέ; Δεν το αμφισβητείς ποτέ σου;".
"Έχω πίστη σε αυτό που προσπαθούμε. Πίστη , ελπίδα, αφοσίωση. Τα τρία μυστικά συστατικα προκειμένου να πετύχει η δουλειά σου. Σε τελική ανάλυση, το αλάτι στη σούπα είναι η τύχη, αλλά δεν το ρίχνουμε ποτέ εμείς, οι βοηθοί, μόνο ο αρχιμαγειρας. Οπότε, μένει να ελπίζουμε. Πέφτω για ύπνο όμως, σήμερα κουράστηκα αρκετά ".
"Ούτε δέκα πήγε. Είσαι σίγουρα καλά; Τις τελευταίες μέρες μου φαίνεται πως κάτι εχεις".
"Μια χαρά είμαι, μην αγχώνεσαι. Ένα μικρό κρυολόγημα, θα περάσει. Εσύ να είσαι επικεντρωμένος στο έργο μας, εμείς είμαστε παροδικοί διαβάτες όμως αυτό πρόκειται να κόψει εισιτήριο δίχως επιστροφή".
"Όπως νομίζεις....ξέρεις πως είμαι πάντα δίπλα σου, σε ο,τι χρειαστείς. Και που'σαι...αύριο παίζει να πας καμιά βόλτα μέχρι τις δώδεκα πουθενά, γιατί,ξέρεις, εγώ....".
"Άτιμε,χαχαχα. Μην πεις άλλη κουβέντα! Η επιθυμία σου διαταγή μου και το πουλί σου θα γίνει ευτυχισμένο ο κόσμος να χαλάσει!".
"Θένκς! Άντε πάνε ξεκουράσου, τα λέμε αυριο.".
Σε ούτε 24 ώρες ο κόσμος χάλασε: οι πίνακες στο έδαφος κείτονταν κατεστραμμένοι. Λίγο πιο μπροστά, ήταν το χέρι του Δαμιανού που έφερε την καταστροφή, αθετώντας και την υπόσχεση που είχε δώσει στο Νίκο.  Ακόμη πιο μπροστά, μπήκε φουριόζος μέσα στο σπίτι.
Τι έγινε στο ενδιάμεσο των δύο χρόνων αυτων;
Φαντάζομαι θα υποθέσατε κάποιες πιθανές εξηγήσεις, αλλά μεταξύ μας δεν παίζει να το κάνατε. Δυστυχώς τον λόγο δεν τον γνωρίζε πραγματικά  κανείς, παρά μόνο ο Δαμιανός. Ήταν ολωσδιόλου παράξενη και αντιφατική η συμπεριφορά του. Ίσως αν ήταν μέσα ο Νίκος τα πράγματα να κατέληγαν διαφορετικά. Ο Νίκος είχε βγει ραντεβού.Μα δεν ήταν αυτός ο λόγος της συμπεριφοράς του Δαμιανού, δεν τον έπιασε καμιά παράφορη κρίση ζήλιας η κάτι τέτοιο. Απλά , veni, vidi και κατέστρεψα. Πλάθουμε τον χρόνο σαν ζυμάρι και πιάνουμε τώρα την πλευρά εκείνη που ο Νίκος έφερε την κοπέλα στο σπίτι για να κάνουν τρελίτσες και, αντί αυτού, την ξαπόστειλε και άρχισε να τρέμει. Μα ποιος... γιατί....από πού και ως που;
Που να ήξερε ο άμοιρος πως ο υπαίτιος ήταν ο πιο κοντινός του φίλος; Ο Δαμιανός δεν είχε εξαφανιστεί, ξάπλωνε μέσα στην μπανιέρα , η πόρτα του μπάνιου ήταν ανοικτή, το κινητό του στη δόνηση και στον τοίχο είχε γράψει με λευκή μπογιά:
" Τι νόημα έχει να κατακτήσεις την αιωνιότητα αν δεν μπορείς να κατακτήσεις τη ζωή που ζεις τωρα;".

-Ορφανίδης Θεόδωρος.

Δεκέμβρης

Ήρθε πάλι ο Δεκέμβρης όπως τόσες άλλες χρονιές
Πλησιάζουμε στην καρδιά του
Ξημερώνουν οι μέρες του και οι νύχτες του παγωμένες απλώνουν
Την κρύα τους ανάσα στο δέρμα μας πάνω.
Ήρθε Δεκέμβρης, πέρασε ένας ακόμη χρόνος
Κι εγώ που τόσα είπα για τη ζωή μου
Την είδα να με χαιρετάει και πήγα να σκύψω το κεφάλι, τάχα κάτι άλλο μου τράβηξε την προσοχή
Την άκουσα να σπαρταράει σε μια γωνιά και της φώναξα
Να κάνει υπομονη, πάντα να κάνει υπομονή
Ω, πόσο ευχήθηκα να αλλάξει, πόσα της υποσχέθηκα
Και πόσα λίγα έπραξα για να γίνει
Μα φέτος σαν κάτι να άλλαξε, πάνω μου, ενδιαφέρουσα αλλαγή-
Μια επισήμανση,αν συνεχώς τα ίδια γράφω, δεν επαναλαμβάνομαι καταλάθος
Τόσα έχω ζήσει, τόσα αισθάνομαι, αυτά με ταλαιπωρούν,αυτά ξέρω
Γράφω για να μάθω, να με μάθω, να σας μάθω, να αγγίξω, να ρυθμίσω
Και ποτέ δεν θα πω για κάτι ξένο, μα για ό,τι με απασχολεί.
Ήρθε ο Δεκέμβρης λοιπόν και ακόμη ψάχνω να σε βρω
Διακαώς και συνεχώς ακολουθούσα λάθος μονοπάτια
Γιατί είχα την περιέργεια να τα διασχίσω
Ακόμη και σε αυτή την ηλικία, αλλά
Ενα λάθος που γνωρίζεις πως είναι τέτοιο γίνεται να είναι λάθος με την κυριολεκτική σημασία της λέξης;
Δεκέμβρης και ακόμη είσαι η αγαπημένη μου γλυκιά φαντασία
Μα αν γίνεις πραγματικότητα εγώ πως θα συνεχίσω να σε ονειρεύομαι τα βράδια;
Με κούρασαν πολύ αυτά τα όνειρα , τα όνειρα αυτά με στοιχειώνουν, με θλίβουν.
Ελπίζω να χιονίσει, άσχετο
Μου αρέσει πολύ το χιόνι, από μικρό παιδί το λάτρευα
Και κάποτε συνάντησα την λέξη "αγαννιφος" , τίτλος ποιητικής συλλογής,
Σημαίνει χιονοσκεπής
Τέτοιος είμαι ακόμη και το καλοκαίρι, δεν είναι επιλογή μου πια
Γεννήθηκα μια τρίτη ενός περασμένου Σεπτέμβρη
Και η μάχη από τότε είχε αρχίσει
Μόνο που δεν ήταν μια μάχη χαμένη
Ποτέ δεν ήταν μια μάχη χαμένη
Και ας ήμουν ντυμένος με κατάλευκα ρούχα.
Ο Δεκέμβρης κάποτε θα φτάσει στο τέλος του και θα έρθει η νέα χρονιά
Θα είναι άραγε νέα ή σαν αυτές που έζησα παλιά;
Φυσικά και θα είναι καινούργια
Κάθε μέρα που περνάει είναι διαφορετική
Απλά εμείς δεν το συνειδητοποιούμε πολλές φορές
Ή δεν το εκμεταλλευόμαστε σωστά.
Ήρθε ένας ακόμη Δεκέμβρης
Και εύχομαι όσα φώτα βλέπω έξω
Να φωτίσουν τις καρδιές των ανθρώπων
Άστρο φωτεινό με ακους;
Φέτος δεν θα έρθω στο σπίτι τα Χριστούγεννα
Θα τους έχεις όσους θέλω καλά, θα τους προσεχείς μέχρι τότε
Με άκουσες;
Αν έρθει ο Άγιος Βασίλης σε παρακαλώ
Ξες τι να του πεις
Αγία νύχτα μπορείς φέτος να-
Μα δεν μπορώ να σου ζητήσω κάτι γιατί έχω αμαρτησει
Ξέρεις εσύ το λόγο
Forgive me father for i have sinned
Forgive me father for i have sinned
Forgive me father for i have sinned

Στον Σωτήρα ωσσανά
Ψάλλουν ωσσανά

Το φίδι

Φίδι(Το): Ερπετό που τρέφεται με μικρά ζώα, πουλιά ,αυγά ή έντομα , ενώ άλλα μεγαλύτερα, όπως ο πύθωνας , τρέφονται με μεγαλύτερα ζώα. Υπάρχουν πολλά είδη φιδιών και λίγα μόνο είναι δηλητηριώδη και επικίνδυνα για τον άνθρωπο.
Υποτυπώδης ορισμός της λέξης αυτής, κυριολεκτική εννοια. Όπως κάθε ουσιαστικό σχεδόν, χρησιμοποιείται και μεταφορικά. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά στον στρατό, όπου φίδι είναι αυτός που σέρνεται, αυτός δηλαδή που προσπαθεί να την σκαπουλάρει από τυχόν αγγαριες και τα σχετικά ή καταβάλλει την λιγότερη δυνατή προσπάθεια κατά την τέλεση τους. Πάλι υποτυπώδης ορισμός. Για όποιον πάει ή έχει πάει ή θα πάει στρατό , τα φίδια είναι φαινόμενο όχι σπάνιο. Ο Φάνης είχε εντοπίσει αρκετά στο κέντρο που παρουσιάστηκε , τα οποία μειώθηκαν,όσο περνούσε ο καιρός, από τους εκάστοτε κυνηγούς ,οι οποίοι , μη θέλοντας να παριστάνουν τους ηλίθιους κάνοντας όσες χαμαλοδουλειες τους έβαζαν, τα έπιαναν και τα ανάγκαζαν να συνεισφέρουν στο σύνολο.
Ο Φάνης έκανε παρέα με ένα τέτοιο, τον Αντωνίου. Καλό παιδί, φιλότιμο, αλλά αρκετά αντίθετο τόσο με την λογικη- αν μπορεί σε τέτοια μέρη να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη, αρκετά δυσκολο- όσο και με τα όσα διαδραματίζονται μέσα στο στρατό.
Συναντήθηκαν στα ΣΠΕΝ- μετά το κεντρο- και την πρώτη φορά που τους έβαλαν αγγαρεία, να καθαρίσουν τις τουαλέτες, ο Αντωνίου επικαλέστηκε στομαχικές διαταραχές και πήγε και κλειδώθηκε μέσα σε μια τούρκικη για περίπου τρεις ώρες, εφόσον όμως την είχαν καθαρίσει πρώτα. Ο Φάνης τον ρώτησε τι στο καλό έκανε τόσες ώρες εκεί μέσα και ο Αντωνίου του απάντησε πως μετρούσε τα χαμένα του όνειρα.
Ο Φάνης τον παρατηρούσε με πόση νωχελικοτητα κινούνταν μέσα στο χώρο εκείνο, μα με τι ζωντάνια ετοιμαζοταν όταν είχαν έστω και τρεις ώρες εξοδο. Συχνά πυκνά ο Αντωνίου του έλεγε, Δεν αντέχω λεπτό εδω μέσα ,πνιγομαι, πνίγονται όλες οι χαρές μου και οι ώρες μου, και ο Φάνης  του απαντούσε ,Λίγοι μήνες είναι ρε και μετά φτου ξελευτερια, μην μας είδανε ξανα, λίγη υπομονή.
Ωστόσο αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν τον πήγαιναν μια τον Αντωνίου, γιατί τους φαινόταν κωλοπαίδι. Γαμιόμαστε εμείς κάθε μέρα να κάνουμε το ένα και το άλλο και εκείνο το αρχιδι απλά τον παίζει, είχε πει μια μέρα στον φανη ο Σαρακατσάνης, ενώ κάθονταν στο ΚΨΜ - αλλιώς "Κέντρο Ψυχαγωγίας Μονάδος". Κανείς δεν ήξερε τον Αντωνίου όσο καλά τον είχε γνωρισει- πόσο να  γνωρίσεις βέβαια έναν άνθρωπο μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;-, κανείς δεν είχε την επαφή που είχε  μαζί του ο Φάνης, και αυτό τον δυσκόλευε στο να τον δικαιολογήσει στους άλλους. Απλά θέλει χρόνο να προσαρμοστεί ρε Χρήστο, μην το αποπαίρνετε. Και ο Σαρακατσάνης του έλεγε πως κανείς τους δεν ήθελε να είναι εκεί μέσα αλλά όλοι έπρεπε να κάνουν υποχωρήσεις, και ο Φάνης τον καταλαβαινε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο για να πείσει τον Αντωνίου να συμμορφωθεί.
Ωστόσο ήταν έντιμο παιδί, σαν έβλεπε πως δουλειά δεν έβγαινε, θα κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσει τους άλλους. Ωστόσο, κατά κύριο λόγο, θα βολοδερνε δεξιά και αριστερά προκειμένου να μην κάνει κάτι. Αν τόσο πολύ θέλουν να μας βάζουν να κάνουμε ανούσια πράγματα, κάτι για το τίποτα, ας το κάνουν αυτοί , που όλη μέρα κωλοβαρανε, και πληρώνονται από πάνω.
Και είχε δίκιο εν μέρη, αλλά ο στρατός δεν λειτουργεί έτσι.
Κάποτε τους είχαν βάλει να καθαρίσουν κάτι φύλλα. Ανάθεμα πόσα φύλλα και πευκοβελόνες είχαν καθαρίσει και όλο έπεφταν, συνέχεια έπεφταν, όπως και το γρασίδι μεγάλωνε και ήθελε κούρεμα. Ο Αντωνίου βγήκε αναφερόμενος από έναν δόκιμο γιατί , αντί να πιάσει τη σκούπα, έπιασε τροφή και πήγε να ταίσει τα δύο σκυλάκια που σουλατσάραν πίσω από το λόχο του. Ο ΑΥΔΜ τους- κάτι σαν υπεύθυνος για τους στρατιώτες- δεν είχε όρεξη εκείνη την μέρα και του έβαλε δεκαπέντε μέρες φυλακή.
Ωστόσο ο Αντωνίου δεν νοιάστηκε. Απλώς έγινε το μεγαλύτερο φίδι που υπήρχε. Δεν έστρωνε το κρεβάτι του, δεν καθάριζε τις αρβύλες του, δεν ξυριζοταν, στην πρωινή αναφορά τον έβγαζαν με το έτσι  θέλω έξω- δεν έδινε δεκάρα.  Αφού έτσι γουστάρουν, έτσι θα κάνω και εγώ και ας μου βάλουν όσες φυλακές θέλουν, ψιθύρισε στο αυτί του Φάνη ενώ περίμεναν στην ουρά να φάνε μεσημεριανό.
Τότε ο Φάνης θυμήθηκε εκείνη τη νύχτα που του είχε εκμυστηρευτεί πως πράγματι είχε προσπαθήσει να φανεί χρήσιμος, στην αρχή της θητείας του, αλλά είχε πέσει πάνω σε άτομα που έπασχαν από το ίδιο σύνδρομο, και δεν ήθελε να κάνει τον μαλάκα. Άσε που την άλλη φορά πήγα να βοηθήσω τον άλλον, να του εξηγήσω πώς δουλεύει η υπηρεσία και εκείνος απλά με εγραφε. Ήταν παιδί ιδιαίτερο, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, μα άνθρωπος είμαι και εγώ, πόσο να αντέξω; Αν δεν θέλουν αυτοί μια , εγώ δεν θα κάτσω να σκάσω δέκα. Οι ίδιοι πάνω-κάτω είναι και εδώ, ξέρω τι έκαναν πριν , μην σε ξεγελάνε.
Εκτοτε δεν κοιμόταν. Με μάτια ορθανοιχτα παρατηρούσε τους πάντες, με ένα σαρδονιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Και που και που έβγαζε τη γλώσσα του έξω, σα να τον ενοχλούσε κάτι στα χείλη του και ήθελε να τα ξύσει. Όλοι παραξενευόντουσαν αλλά, οπότε κάποιος ανώτερος τον πλησίαζε , φερόταν φυσιολογικά, οπότε ήταν δύσκολο να τον κατηγορήσουν για κάτι.
.... Ήταν βράδυ. Ο Φάνης σηκώθηκε από τον ελάχιστο και διακεκομμένο ύπνο του για να κατουρήσει. Κατέβηκε τα σκαλιά και είδε την πλάτη του Αντωνίου να σέρνεται μέσα σε μία τουαλέτα. Δεν τον είχε πάρει χαμπάρι αλλά δεν παραξενεύτηκε κιόλας, γιατί κουτουλούσε σαν τρελός. Κατούρησε, πάτησε το καζανάκι και έκανε να ανέβει όταν, μέσα από την τουαλέτα που είχε μπει ο Αντωνίου ακούστηκε ένας γδούπος. Σαστισμένος, ο Φάνης άνοιξε απότομα την πόρτα. Κοκκάλωσε. Στη θέση εκείνου που περίμενε να δει τον Αντωνίου, είδε το κενό και ένας ήχος τον έκανε να αποθέσει στο μποξεράκι του και τις τελευταίες σταγόνες κατουρλιού:  ήταν ένα φίδι. Ένα πραγματικό φίδι, μεσα στην τούρκικη, Ιανουάριο μήνα. Πήγε να ουρλιάξει μα δεν το έκανε. Κάτι τον απέτρεψε. Έβλεπε το φίδι να τον κοιτάει, να κουνιέται χαρωπά και να φεύγει. Είχε χρώμα κόκκινο.
Αφού ξεπαγωσαν τα πόδια του, ξεπέρασε το πρώτο σοκ και έσπευσε να ενημερώσει τον θαλαμοφυλακα, ο οποίος με τη σειρά του το ανέφερε στο ΑΥΔΜ, με αποτέλεσμα να ξυπνήσουν όλο το θάλαμο για λόγους ασφαλείας. Έπειτα από ψάξιμο μιας ώρας δεν βρήκαν κάτι, γεγονός που δεν τους ανακούφισε καθόλου, συνοδευόμενο από βλασφημίες και γαμωσταυρίδια, γιατί τους  έβγαλαν έξω στη παγωνιά.
Ο Φάνης δεν είδε πουθενά τον Αντωνίου. Φαντάστηκε πως πάλι τρόμπαρε και νευρίασε. Πήγε να τον ψάξει σε όλα τα πιθανά μέρη που φαντάστηκε πως θα βρισκόταν για να κοιμηθεί μα δεν τον εντόπισε πουθενά. Τελευταίο άφησε το κρεβάτι του. Πάνω τίποτα. Κοίταξε κάτω και βρήκε τον μπερε του Αντωνίου. Τον μάζεψε και από μέσα έπεσε ένα χαρτί και κάτι ακόμη . Πρώτα  διάβασε το χαρτί. Έγραφε, Επιτέλους απελευθερώθηκα. Γουρλωσε τα μάτια και ενστικτωδώς έψαξε με τα μάτια του το άλλο κομμάτι του παζλ. Έντρομος το σήκωσε. Ήταν κομμάτια από δέρμα.
Την αλλη μέρα έμαθαν πως οι γάτες του στρατοπέδου εντόπισαν ένα φίδι και το έφαγαν.
Και ο Αντωνίου δεν βρισκόταν πουθενά.

Ονειρευομαι άρα υπάρχω

Το να ονειρεύεσαι δεν είναι κακό
Ίσα ίσα, επιβάλλεται να το κάνεις
Μα δεν πρέπει να εγκλωβίζεσαι μέσα στα όνειρα σου
-έχεις ακούσει τι συνεβη στον Ίκαρο;-
Αν μέσα σε αυτά χαθείς, άγνωστο αν θα την βγάλεις καθαρή
Γιατί από έναν δρόμο δημιουργούνται παράδρομοι
Και είναι τόσο απαλοί και υπέροχοι
Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσουν.
Είναι υπέροχο να ονειρεύεσαι
Πολλοί έχουν ξεχάσει πώς να το κάνουν
Θυματα της καθημερινότητας τους, έρμαια της λογικής των άλλων
Πικρή η πραγματικότητα, δεν την βάσταξαν και λύγισαν
Επίβαλλεται να ονειρεύεσαι
Αλλιώς θα πεθάνει το παιδί που κρύβεις μέσα σου
Τότε ποιο το νόημα;
Και το ξέρω πως έχεις κάνει πολλά όνειρα
Παλιά σπαρταρουσαν μέσα στο τηγάνι
Κάποια τα αφησες να καούν, κάποια τα πέταξες
Άφησες ελάχιστα και έκλεισες το μάτι
Και μετά επικαλέστηκε διάφορες δικαιολογίες για να φας σαλάτα
Με το δίκιο σου, δεν σε κατηγορώ
Γιατί δεν προοριζονται όλα τα όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα
Κάποια είναι σαχλά, κάποια δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με την πρώτη ματιά
Και ακόμη το κάνεις, είμαι σίγουρος
Ενώ καπνίζεις ένα τσιγάρο ή πίνεις ένα ποτό
Ενώ δουλεύεις σε μια δουλειά που δεν σε γεμίζει
Ενώ είσαι με εκείνο το πρόσωπο που το θεωρείς τον άνθρωπο σου.
Τα έχω περάσει , καβαλούσα για καιρό ένα πεφταστέρι και αποκοιμήθηκα
Δεν πατούσα στη γη και ήταν λάθος
Γιατί για τα όνειρα σου μπορείς να κάνεις μεγάλα λάθη
Μα δεν είναι λάθος αυτό το λάθος
Γιατί αν πραγματικά το θέλεις
Θα έρθει ο κόσμος ανάποδα
Αρκεί να πράττεις κιόλας, με τα λόγια μόνο δεν γίνεται δουλειά
Πως άλλωστε θα γευτείς τους γλυκούς καρπούς
Αν δεν ιδρώσεις και ματώσεις, αν δεν ταλαιπωρηθείς πρώτα;
Να ονειρεύεσαι μα να μην ονειροπολείς μόνο
Αυτό το κάνουν οι αδύναμοι και οι δειλοί
Και το ξέρω πως δεν είσαι τέτοιος
Ίσως εμφανιζεσαι ως τέτοιος.
Και ίσως να μην έχεις τη δυνατότητα, δυστυχώς
Να κυνηγήσεις πραγματικά το όνειρο σου γιατί
Μπορεί να σου την στέρησαν οι άλλοι
Μα το ξέρω, ω πόσο λίγα ξέρω, λάθος, το πιστευω
Πως λιθαράκι,-λιθαρακι,με αργά βήματα
Θα το καταφέρεις
Μπορεί και όχι όμως, μια τζούρα ρεαλισμού
Μα θα συνεχίσεις να ονειροπραττείς
Γιατί αν είναι όνειρο σου πραγματικό
Επιθυμία που σου καίει τα σωθικά
Κανείς δεν μπορεί να σου μπει εμπόδιο
Εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό
Το "θα δείτε" θα γίνει "να ,δείτε!".
Μην βιάζεσαι να υλοποιήσεις το όνειρο σου, δεν θα σου βγει σε καλό
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, απαιτεί υπομονή τεράστιων διαστάσεων και αντοχών
Και ίσως να μην κόψεις το νήμα του πριν φτάσεις στην ηλικία που έτρεμε ο Καβάφης
Μα να πεθάνεις, διάολε, να κλείσεις τα μάτια σου γνωρίζοντας πως
Προσπαθησες για το όνειρο σου;
Μετά πως μπορείς να μην φύγεις με χαμόγελο;
Ονειρεψου
Για να νιώσεις ζωντανός
Έστω για λίγο
Να νιώσεις ζωντανός.
Και πριν βιαστείς να με κρίνεις, αναρωτήθηκες πότε
Αν πραγματικά κυνήγησες το όνειρο σου;
Αν το έκανες με σιγουριά
Συγχώρεσε με για την αυθάδεια μου...