Σε ένα σπίτι που δεν ήταν σπίτι αλλά διαμέρισμα, μα οι ένοικοι του προτιμούσαν να το ονομάζουν έτσι -σπίτι- για ευνόητους για τους ίδιους λόγους , κατοικούσαν δύο άνδρες που ζωγράφιζαν ο ένας τον άλλον.
Συναντήθηκαν τυχαία μια μέρα, σε ένα διάλειμμα για τσιγάρο στη δουλειά, έπιασαν κουβέντα και από τότε έγιναν αχώριστοι, γιατί ανακάλυψαν,μέσω αρκετών συζητήσεων, πως είχαν ένα κοινό στόχο, υψηλό: να μείνουν σημείο αναφοράς στην αιωνιότητα, ήτοι αθάνατοι. Τώρα θα πείτε πως, για να το πετύχεις αυτό, υπάρχουν χίλιοι δυο, πιο εύκολοι, τρόποι. Όμως αυτοί είχαν άλλα, μεγαλεπήβολα σχέδια. Εμπνευσμένοι από τους προγόνους μας, αφού θα ολοκληρωναν το έργο τους, θα το εκρυβαν σε ένα ιδιαίτερο μέρος,ώστε οι λίγο πιο περίεργοι του μέλλοντος να έβρισκαν τις προσωπογραφίες τους και να εβγαζαν τα οποιαδήποτε συμπεράσματα, έστω και λαθος.
"Φαντάσου το, Νίκο, τι σάλος , τι πανικός θα προκληθεί, ε; Θα μας θεωρούν σπουδαίους, θα κάνουν έρευνες για εμάς, θα μας πουλάνε για πολλές χιλιάδες ευρώ.". Και ο Νίκος απαντούσε ,"Είναι απλά μεγαλοφυές Δαμιανε, σε λίγο καιρό θα έχουμε ολοκληρώσει και θα αφήσουμε την μοίρα να κινήσει τα νήματά
της".
Ο Νίκος κουνούσε πάντα το πινέλο του υπό τη συνοδεία κλασσικής μουσικής , ενώ ο Δαμιανος προτιμούσε την μεταλ. Ο Νίκος υποστήριζε πως έπρεπε οι κινήσεις να είναι ευγενικές και εξευγενισμένες, λεπτομέρεια τη λεπτομέρεια ,και μόνο η κλασσική μουσική μπορούσε να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του ,ενώ ο Δαμιανός του απαντούσε πως η μέταλ μουσική έχει ρίζες από την κλασσική οπότε έτσι άκουγε μια τρόπον τινά πιο αναβαθμισμένη κλασσική μουσική , άρα θα ήταν σε θέση να αποδώσει κάτι παραπάνω από το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Ο Νίκος πάντα ζωγράφιζε με καθαρό κεφάλι ενώ ο Δαμιανός που και που θα έπινε κάτι, είτε σε υγρή είτε σε στερεά μορφή.
Ωστόσο, δεν είχαν απορροφηθεί τελείως από το ιερό καθήκον τους - όπως το είχαν βαπτίσει- δεν τα είχαν παρατήσει όλα, και δούλευαν τα πρωινά σε μια μεταφορική ,και τις βόλτες τους έκαναν και, τέσσερις φορές την εβδομαδα, ζωγράφιζαν. Ήταν της λογικής πως, η καλή δουλειά απαιτεί υπομονή και επιμονή και ,άλλωστε, ποιος τα καταφέρνει καλυτερα σε βάθος χρόνου, εκείνος που ξεκουράζεται και λιγάκι ή αυτός που απλά δουλεύει, σαν ρομπότ;
Η δουλειά πήγαινε περίφημα! Και οι δύο ήταν σε πολύ καλό δρόμο και εκεί που πιστευαν πως είχαν τελειώσει, τσουπ, πεταγόταν μια λεπτομέρεια που είχαν ξεχάσει και την επιμελούνταν. Ειχαν δοκιμάσει να δουλεύουν και να ποζάρουν ταυτόχρονα, για να εξοικονομήσουν χρόνο, αλλά δεν λειτουργούσε καλά, οπότε χώρισαν ώρες: απο τις πέντε μέχρι τις οκτώ ο Νίκος, από τις οκτώ έως τις έντεκα ο Δαμιανός, μετά λίγη χαλάρωση και ύπνος. Ο Νίκος έπαιρνε μια πιο σοβαρή ποζα, ενώ ο Δαμιανός, ως λίγο πιο εύθυμος άνδρας, έριχνε και ένα γελάκι.
"Λίγο ακόμη , Νίκο, λίγη υπομονή, λίγες κράμπες ακόμη, και μας περιμένει το μεγάλο σαλέ".
"Πώς μπορείς να είσαι πάντα τόσο σίγουρος, Δαμιανέ; Δεν το αμφισβητείς ποτέ σου;".
"Έχω πίστη σε αυτό που προσπαθούμε. Πίστη , ελπίδα, αφοσίωση. Τα τρία μυστικά συστατικα προκειμένου να πετύχει η δουλειά σου. Σε τελική ανάλυση, το αλάτι στη σούπα είναι η τύχη, αλλά δεν το ρίχνουμε ποτέ εμείς, οι βοηθοί, μόνο ο αρχιμαγειρας. Οπότε, μένει να ελπίζουμε. Πέφτω για ύπνο όμως, σήμερα κουράστηκα αρκετά ".
"Ούτε δέκα πήγε. Είσαι σίγουρα καλά; Τις τελευταίες μέρες μου φαίνεται πως κάτι εχεις".
"Μια χαρά είμαι, μην αγχώνεσαι. Ένα μικρό κρυολόγημα, θα περάσει. Εσύ να είσαι επικεντρωμένος στο έργο μας, εμείς είμαστε παροδικοί διαβάτες όμως αυτό πρόκειται να κόψει εισιτήριο δίχως επιστροφή".
"Όπως νομίζεις....ξέρεις πως είμαι πάντα δίπλα σου, σε ο,τι χρειαστείς. Και που'σαι...αύριο παίζει να πας καμιά βόλτα μέχρι τις δώδεκα πουθενά, γιατί,ξέρεις, εγώ....".
"Άτιμε,χαχαχα. Μην πεις άλλη κουβέντα! Η επιθυμία σου διαταγή μου και το πουλί σου θα γίνει ευτυχισμένο ο κόσμος να χαλάσει!".
"Θένκς! Άντε πάνε ξεκουράσου, τα λέμε αυριο.".
Σε ούτε 24 ώρες ο κόσμος χάλασε: οι πίνακες στο έδαφος κείτονταν κατεστραμμένοι. Λίγο πιο μπροστά, ήταν το χέρι του Δαμιανού που έφερε την καταστροφή, αθετώντας και την υπόσχεση που είχε δώσει στο Νίκο. Ακόμη πιο μπροστά, μπήκε φουριόζος μέσα στο σπίτι.
Τι έγινε στο ενδιάμεσο των δύο χρόνων αυτων;
Φαντάζομαι θα υποθέσατε κάποιες πιθανές εξηγήσεις, αλλά μεταξύ μας δεν παίζει να το κάνατε. Δυστυχώς τον λόγο δεν τον γνωρίζε πραγματικά κανείς, παρά μόνο ο Δαμιανός. Ήταν ολωσδιόλου παράξενη και αντιφατική η συμπεριφορά του. Ίσως αν ήταν μέσα ο Νίκος τα πράγματα να κατέληγαν διαφορετικά. Ο Νίκος είχε βγει ραντεβού.Μα δεν ήταν αυτός ο λόγος της συμπεριφοράς του Δαμιανού, δεν τον έπιασε καμιά παράφορη κρίση ζήλιας η κάτι τέτοιο. Απλά , veni, vidi και κατέστρεψα. Πλάθουμε τον χρόνο σαν ζυμάρι και πιάνουμε τώρα την πλευρά εκείνη που ο Νίκος έφερε την κοπέλα στο σπίτι για να κάνουν τρελίτσες και, αντί αυτού, την ξαπόστειλε και άρχισε να τρέμει. Μα ποιος... γιατί....από πού και ως που;
Που να ήξερε ο άμοιρος πως ο υπαίτιος ήταν ο πιο κοντινός του φίλος; Ο Δαμιανός δεν είχε εξαφανιστεί, ξάπλωνε μέσα στην μπανιέρα , η πόρτα του μπάνιου ήταν ανοικτή, το κινητό του στη δόνηση και στον τοίχο είχε γράψει με λευκή μπογιά:
" Τι νόημα έχει να κατακτήσεις την αιωνιότητα αν δεν μπορείς να κατακτήσεις τη ζωή που ζεις τωρα;".
-Ορφανίδης Θεόδωρος.
Συναντήθηκαν τυχαία μια μέρα, σε ένα διάλειμμα για τσιγάρο στη δουλειά, έπιασαν κουβέντα και από τότε έγιναν αχώριστοι, γιατί ανακάλυψαν,μέσω αρκετών συζητήσεων, πως είχαν ένα κοινό στόχο, υψηλό: να μείνουν σημείο αναφοράς στην αιωνιότητα, ήτοι αθάνατοι. Τώρα θα πείτε πως, για να το πετύχεις αυτό, υπάρχουν χίλιοι δυο, πιο εύκολοι, τρόποι. Όμως αυτοί είχαν άλλα, μεγαλεπήβολα σχέδια. Εμπνευσμένοι από τους προγόνους μας, αφού θα ολοκληρωναν το έργο τους, θα το εκρυβαν σε ένα ιδιαίτερο μέρος,ώστε οι λίγο πιο περίεργοι του μέλλοντος να έβρισκαν τις προσωπογραφίες τους και να εβγαζαν τα οποιαδήποτε συμπεράσματα, έστω και λαθος.
"Φαντάσου το, Νίκο, τι σάλος , τι πανικός θα προκληθεί, ε; Θα μας θεωρούν σπουδαίους, θα κάνουν έρευνες για εμάς, θα μας πουλάνε για πολλές χιλιάδες ευρώ.". Και ο Νίκος απαντούσε ,"Είναι απλά μεγαλοφυές Δαμιανε, σε λίγο καιρό θα έχουμε ολοκληρώσει και θα αφήσουμε την μοίρα να κινήσει τα νήματά
της".
Ο Νίκος κουνούσε πάντα το πινέλο του υπό τη συνοδεία κλασσικής μουσικής , ενώ ο Δαμιανος προτιμούσε την μεταλ. Ο Νίκος υποστήριζε πως έπρεπε οι κινήσεις να είναι ευγενικές και εξευγενισμένες, λεπτομέρεια τη λεπτομέρεια ,και μόνο η κλασσική μουσική μπορούσε να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του ,ενώ ο Δαμιανός του απαντούσε πως η μέταλ μουσική έχει ρίζες από την κλασσική οπότε έτσι άκουγε μια τρόπον τινά πιο αναβαθμισμένη κλασσική μουσική , άρα θα ήταν σε θέση να αποδώσει κάτι παραπάνω από το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Ο Νίκος πάντα ζωγράφιζε με καθαρό κεφάλι ενώ ο Δαμιανός που και που θα έπινε κάτι, είτε σε υγρή είτε σε στερεά μορφή.
Ωστόσο, δεν είχαν απορροφηθεί τελείως από το ιερό καθήκον τους - όπως το είχαν βαπτίσει- δεν τα είχαν παρατήσει όλα, και δούλευαν τα πρωινά σε μια μεταφορική ,και τις βόλτες τους έκαναν και, τέσσερις φορές την εβδομαδα, ζωγράφιζαν. Ήταν της λογικής πως, η καλή δουλειά απαιτεί υπομονή και επιμονή και ,άλλωστε, ποιος τα καταφέρνει καλυτερα σε βάθος χρόνου, εκείνος που ξεκουράζεται και λιγάκι ή αυτός που απλά δουλεύει, σαν ρομπότ;
Η δουλειά πήγαινε περίφημα! Και οι δύο ήταν σε πολύ καλό δρόμο και εκεί που πιστευαν πως είχαν τελειώσει, τσουπ, πεταγόταν μια λεπτομέρεια που είχαν ξεχάσει και την επιμελούνταν. Ειχαν δοκιμάσει να δουλεύουν και να ποζάρουν ταυτόχρονα, για να εξοικονομήσουν χρόνο, αλλά δεν λειτουργούσε καλά, οπότε χώρισαν ώρες: απο τις πέντε μέχρι τις οκτώ ο Νίκος, από τις οκτώ έως τις έντεκα ο Δαμιανός, μετά λίγη χαλάρωση και ύπνος. Ο Νίκος έπαιρνε μια πιο σοβαρή ποζα, ενώ ο Δαμιανός, ως λίγο πιο εύθυμος άνδρας, έριχνε και ένα γελάκι.
"Λίγο ακόμη , Νίκο, λίγη υπομονή, λίγες κράμπες ακόμη, και μας περιμένει το μεγάλο σαλέ".
"Πώς μπορείς να είσαι πάντα τόσο σίγουρος, Δαμιανέ; Δεν το αμφισβητείς ποτέ σου;".
"Έχω πίστη σε αυτό που προσπαθούμε. Πίστη , ελπίδα, αφοσίωση. Τα τρία μυστικά συστατικα προκειμένου να πετύχει η δουλειά σου. Σε τελική ανάλυση, το αλάτι στη σούπα είναι η τύχη, αλλά δεν το ρίχνουμε ποτέ εμείς, οι βοηθοί, μόνο ο αρχιμαγειρας. Οπότε, μένει να ελπίζουμε. Πέφτω για ύπνο όμως, σήμερα κουράστηκα αρκετά ".
"Ούτε δέκα πήγε. Είσαι σίγουρα καλά; Τις τελευταίες μέρες μου φαίνεται πως κάτι εχεις".
"Μια χαρά είμαι, μην αγχώνεσαι. Ένα μικρό κρυολόγημα, θα περάσει. Εσύ να είσαι επικεντρωμένος στο έργο μας, εμείς είμαστε παροδικοί διαβάτες όμως αυτό πρόκειται να κόψει εισιτήριο δίχως επιστροφή".
"Όπως νομίζεις....ξέρεις πως είμαι πάντα δίπλα σου, σε ο,τι χρειαστείς. Και που'σαι...αύριο παίζει να πας καμιά βόλτα μέχρι τις δώδεκα πουθενά, γιατί,ξέρεις, εγώ....".
"Άτιμε,χαχαχα. Μην πεις άλλη κουβέντα! Η επιθυμία σου διαταγή μου και το πουλί σου θα γίνει ευτυχισμένο ο κόσμος να χαλάσει!".
"Θένκς! Άντε πάνε ξεκουράσου, τα λέμε αυριο.".
Σε ούτε 24 ώρες ο κόσμος χάλασε: οι πίνακες στο έδαφος κείτονταν κατεστραμμένοι. Λίγο πιο μπροστά, ήταν το χέρι του Δαμιανού που έφερε την καταστροφή, αθετώντας και την υπόσχεση που είχε δώσει στο Νίκο. Ακόμη πιο μπροστά, μπήκε φουριόζος μέσα στο σπίτι.
Τι έγινε στο ενδιάμεσο των δύο χρόνων αυτων;
Φαντάζομαι θα υποθέσατε κάποιες πιθανές εξηγήσεις, αλλά μεταξύ μας δεν παίζει να το κάνατε. Δυστυχώς τον λόγο δεν τον γνωρίζε πραγματικά κανείς, παρά μόνο ο Δαμιανός. Ήταν ολωσδιόλου παράξενη και αντιφατική η συμπεριφορά του. Ίσως αν ήταν μέσα ο Νίκος τα πράγματα να κατέληγαν διαφορετικά. Ο Νίκος είχε βγει ραντεβού.Μα δεν ήταν αυτός ο λόγος της συμπεριφοράς του Δαμιανού, δεν τον έπιασε καμιά παράφορη κρίση ζήλιας η κάτι τέτοιο. Απλά , veni, vidi και κατέστρεψα. Πλάθουμε τον χρόνο σαν ζυμάρι και πιάνουμε τώρα την πλευρά εκείνη που ο Νίκος έφερε την κοπέλα στο σπίτι για να κάνουν τρελίτσες και, αντί αυτού, την ξαπόστειλε και άρχισε να τρέμει. Μα ποιος... γιατί....από πού και ως που;
Που να ήξερε ο άμοιρος πως ο υπαίτιος ήταν ο πιο κοντινός του φίλος; Ο Δαμιανός δεν είχε εξαφανιστεί, ξάπλωνε μέσα στην μπανιέρα , η πόρτα του μπάνιου ήταν ανοικτή, το κινητό του στη δόνηση και στον τοίχο είχε γράψει με λευκή μπογιά:
" Τι νόημα έχει να κατακτήσεις την αιωνιότητα αν δεν μπορείς να κατακτήσεις τη ζωή που ζεις τωρα;".
-Ορφανίδης Θεόδωρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου