Μιας και δούλευα πρωινός εκείνη την μέρα, προλάβαινα μετά το σχόλασμα να περάσω από το Σούπερ Μάρκετ για να αγοράσω δύο-τρία πράγματα που χρειαζόμουν για το σπίτι. Όταν μπήκα μέσα, πήρα ένα καλάθι, για να μην κρατάω τα πράγματα στα χέρια μου και ταλαιπωριέμαι τζάμπα. Από μνήμης, θυμόμουν πως ήθελα ψωμί του τοστ, γάλα, δημητριακά, ντομάτες για σαλάτα και λάδι. Λίγο άκυρο, αλλά το τι εντύπωση μου είχε κάνει το πόσο κόστιζε ένα λίτρο όταν πέρασα -και άρχισα να ζω ως- φοιτητής δεν λέγεται! Στο πατρικό μου - ή μητρικό μου, δεν θέλω να εξαγριώσω τις κυρίες φεμινίστριες- αγοράζαμε τενεκέδες από έμπορο και ποτέ δεν είχα εικόνα της τιμής, άλλωστε για όλα αυτά φρόντιζαν οι γονείς μου. Με τα χρόνια, βέβαια, έμαθα να ξεχωρίζω ποιο ήταν το καλύτερο λάδι σε προσφορά - άλλωστε, μόνος μένω, ένα λίτρο μου φτάνει για καιρό. Έτσι, στάθηκα μπροστά στο ράφι με τα λάδια και έψαξα για εκείνο που αγόραζα συνήθως. Ωστόσο, παρατήρησα πως είχε τελειώσει, μα βρήκα ένα άλλο, της ίδιας εταιρείας, πιο φθηνό και ,χωρίς να το σκεφτώ περαιτέρω, το έριξα στο καλάθι. Πλήρωσα και κίνησα προς το σπίτι.
Επειδή βαριόμουν να μαγειρέψω το οτιδήποτε ήθελε παραπάνω από δέκα λεπτά, αποφάσισα να τηγανίσω αυγά. Άναψα το μάτι, έριξα λάδι στο τηγάνι και, όσο περίμενα να κάψει, έκοψα τις ντομάτες, τις έβαλα σε ένα πιάτο, έριξα λάδι και αλάτι και μετά ασχολήθηκα με τα αυγά μου. Σε πέντε λεπτά, το φαγητό μου ήταν έτοιμο στο τραπέζι. Πήρα δύο φέτες ψωμί του τοστ, ένα καθαρό πιρούνι και κάθισα στην καρέκλα για να φάω με όρεξη. Ωστόσο, κάτι δεν πήγε καλά με την πρώτη δαγκωματιά, δεν είχε την γεύση που...περίμενα; Περίεργο, σκέφτηκα, και τσίμπησα μια ντομάτα. Το ίδιο... Άφησα το πιρούνι κάτω και κοίταξα το φαγητό μου. Δεν μπορεί να έφταιγαν τα αυγά, ούτε οι ντομάτες, ήξερα την γεύση τους ακόμα και όταν ήταν χαλασμένα. Εκτός αν... Άνοιξα το ντουλάπι και έβγαλα το μπουκάλι με το λάδι. Διάβασα την ετικέτα: ΠΥΡΗΝΕΛΑΙΟ ΜΠΛΑΜΠΛΑ.
Τότε, πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου, για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου και να την ρωτήσω, στην περίπτωση που έβγαιναν σωστές, τι μπορούσα να το κάνω.
<<Πυρηνέλαιο; Καλά βρε αγόρι μου, δεν πρόσεχες τι...>>.
Μου είπε πως η ίδια το χρησιμοποιούσε μόνο για το καντήλι στο σπίτι και δεν ήξερε πως να με βοηθήσει. Την ευχαρίστησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Σκατά, ξόδεψα 3,5 ευρώ γαμώ την αφηρημάδα μου!, σκέφτηκα. Ωστόσο, καντήλι δεν έχω και δεν σκοπεύω να αγοράσω. Δεν ήθελα, από την άλλη, να πετάξω ολόκληρο μπουκάλι με λάδι. Όχι λόγω του κόστους, 3,5 ευρώ είχα δώσει, άλλωστε, όχι πενήντα. Με κατέβαλλε, περισσότερο, εκείνο το ηλίθιο συναίσθημα που νιώθεις όταν ξέρεις στα σίγουρα πως έχεις κάνει μια μαλακία και, επειδή δεν θέλει να το παραδεχθείς τελείως στον εαυτό σου, προσπαθείς να βρεις εναλλακτικές λύσεις, για να πεις στο τέλος, Όχι ρε, να, μπορώ να κάνω αυτό τουλάχιστον και ίσως εκείνο, καταβάθος ήξερα τι έκανα. ρούφα την Elon Musk... Και τότε μου ήρθε!
Μου είπε πως η ίδια το χρησιμοποιούσε μόνο για το καντήλι στο σπίτι και δεν ήξερε πως να με βοηθήσει. Την ευχαρίστησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Σκατά, ξόδεψα 3,5 ευρώ γαμώ την αφηρημάδα μου!, σκέφτηκα. Ωστόσο, καντήλι δεν έχω και δεν σκοπεύω να αγοράσω. Δεν ήθελα, από την άλλη, να πετάξω ολόκληρο μπουκάλι με λάδι. Όχι λόγω του κόστους, 3,5 ευρώ είχα δώσει, άλλωστε, όχι πενήντα. Με κατέβαλλε, περισσότερο, εκείνο το ηλίθιο συναίσθημα που νιώθεις όταν ξέρεις στα σίγουρα πως έχεις κάνει μια μαλακία και, επειδή δεν θέλει να το παραδεχθείς τελείως στον εαυτό σου, προσπαθείς να βρεις εναλλακτικές λύσεις, για να πεις στο τέλος, Όχι ρε, να, μπορώ να κάνω αυτό τουλάχιστον και ίσως εκείνο, καταβάθος ήξερα τι έκανα. ρούφα την Elon Musk... Και τότε μου ήρθε!
Δεν είχαν περάσει πολλές μέρες που το Facebook μου πέταξε ένα βίντεο, με έναν τύπο που έκανε πως και καλά έμπαινε σε ''γυμναστήριο'' - την κουζίνα του- και, αφού έβαλε την πετσέτα στο σβέρκο του, έριξε λάδι κάτω στο πάτωμα, ακούμπησε τα χέρια του πάνω στον πάγκο και έκανε ''διάδρομο''. Χαμογέλασα και σκέφτηκα να το δοκιμάσω. Οπότε, πήγα στην κουζίνα, αλλά συνειδητοποίησα πως ήταν αρκετά μικρή για να αναπαραστήσω την ιδέα αυτή. Για το λόγο αυτό, μετακίνησα λίγο πιο πέρα το τραπέζι, έφερα μια καρέκλα μπροστά μου για να κρατιέμαι από κάπου και έριξα λίγο από το λάδι κάτω. Ήξερα πως δεν ήταν η πιο λαμπρή ιδέα, αλλά δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω μέχρι να πέσω για ύπνο. Όταν όλα ήταν έτοιμα, ξεκίνησα να περπατάω, με δειλά βήματα στην αρχή ,που σταθεροποιήθηκαν και ανέβασα ρυθμό και , δέκα δευτερόλεπτα μετά, παραλίγο να γλιστρήσω και να σωριαστώ ολόκληρος κάτω. Ευτυχώς η καρέκλα με κράτησε όρθιο.
Παπάρια! Είχα απομείνει με σχεδόν ένα λίτρο σκατοπυρηνέλαιο, χωρίς να έχω ιδέα πώς και που να το χρησιμοποιήσω. Σκούπισα τα πόδια μου και το πάτωμα πρόχειρα με χαρτί κουζίνας και κάθισα στην καρέκλα, παίζοντας με το μπουκάλι, να το φέρνω από το δεξί στο αριστερό χέρι, από το αριστερό στο δεξί χέρι, να το αναποδογυρίζω στον αέρα... ώσπου, μου ήρθε μια ιδέα!
Πήγα στην τουαλέτα και βρήκα μια πλαστική γαλάζια λεκάνη, μικρή, που την χρησιμοποιούσα στο καθάρισμα. Την γέμισα με νερό και την μετέφερα στο σαλόνι, όπου και την τοποθέτησα πάνω στο ξύλινο τραπέζι που είχα εκεί.
Και βρήκα την χαρά μου!
Η διαφανής επιφάνεια του νερού έγινε ο καμβάς μου και εγώ μεταμορφώθηκα σε πεντάχρονο παιδί που έπαιζε με λαδομπογιές. Σήκωσα το μπουκάλι και έριξα μια στάλα λάδι στα αριστερά. Μετά, στα δεξιά. Μετά, προσπάθησα να κάνω μια καμπύλη γραμμή λίγο πιο κάτω και ,τέλος, έναν κύκλο γύρω από όλα αυτά: είχα φτιάξει μια χαμογελαστή φατσούλα! Ή, καλύτερα, πρόσωπο, ένα χαμογελαστό πρόσωπο!, δεν έχει σημασία, απλά σπαταλούσα το σκατόλαδο με ευφάνταστους τρόπους. Την χάρηκα για λίγο την φατσούλα και με το δεξί μου χέρι πλατσούρισα στο νερό, για να τη διαλύσω. Τι άλλο, τι άλλο; Προσπάθησα να κάνω μια γάτα, αλλά βγήκε σαν παραμορφωμένη μάζα αποτυχημένου πειράματος σε εργαστήριο.
Όλο αυτό με συνεπήρε! Άλλαζα το νερό κάθε λίγο και λιγάκι, για να μην μένει το λάδι πάνω και μου χαλάει τον καμβά και προσπαθούσα να σχεδιάσω ό,τι μου κατέβαινε, Βαν Γκογκ, δώσε μου τα φώτα σου! Πρέπει να πέρασε καμιά ώρα, όταν, αφού άλλαξα για μια ακόμη φορά το νερό και σήκωσα το μπουκάλι, συνειδητοποίησα πως δεν απέμενε πολύ από το πυρηνέλαιο. Σταμάτησα, ανασήκωσα τα φρύδια μου, κοίταξα την λεκάνη και την ώρα και σκέφτηκα, Αρκετά για σήμερα. Κατά σύμπτωση, το κινητό άρχισε να χτυπάει. Μπορεί να είχε ώρα που χτυπούσε, δεν ξέρω, είχα αφοσιωθεί στον ιερό σκοπό μου. Το πήρα στα χέρια μου: Μαμά.
<<Έλα, Δημήτρη, τι κάνεις;>>
<<Καλά, μαμά, εσύ;>>.
<<Καλά και εγώ. Κοιμόσουν, μήπως; Ενοχλώ;>>
<<Όχι. Πες μου>>.
<<Για το πυρηνέλαιο σε πήρα. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις...>>.
Μα, μητέρα, το χρησιμοποίησα με τον καλύτερο τρόπο!
Παπάρια! Είχα απομείνει με σχεδόν ένα λίτρο σκατοπυρηνέλαιο, χωρίς να έχω ιδέα πώς και που να το χρησιμοποιήσω. Σκούπισα τα πόδια μου και το πάτωμα πρόχειρα με χαρτί κουζίνας και κάθισα στην καρέκλα, παίζοντας με το μπουκάλι, να το φέρνω από το δεξί στο αριστερό χέρι, από το αριστερό στο δεξί χέρι, να το αναποδογυρίζω στον αέρα... ώσπου, μου ήρθε μια ιδέα!
Πήγα στην τουαλέτα και βρήκα μια πλαστική γαλάζια λεκάνη, μικρή, που την χρησιμοποιούσα στο καθάρισμα. Την γέμισα με νερό και την μετέφερα στο σαλόνι, όπου και την τοποθέτησα πάνω στο ξύλινο τραπέζι που είχα εκεί.
Και βρήκα την χαρά μου!
Η διαφανής επιφάνεια του νερού έγινε ο καμβάς μου και εγώ μεταμορφώθηκα σε πεντάχρονο παιδί που έπαιζε με λαδομπογιές. Σήκωσα το μπουκάλι και έριξα μια στάλα λάδι στα αριστερά. Μετά, στα δεξιά. Μετά, προσπάθησα να κάνω μια καμπύλη γραμμή λίγο πιο κάτω και ,τέλος, έναν κύκλο γύρω από όλα αυτά: είχα φτιάξει μια χαμογελαστή φατσούλα! Ή, καλύτερα, πρόσωπο, ένα χαμογελαστό πρόσωπο!, δεν έχει σημασία, απλά σπαταλούσα το σκατόλαδο με ευφάνταστους τρόπους. Την χάρηκα για λίγο την φατσούλα και με το δεξί μου χέρι πλατσούρισα στο νερό, για να τη διαλύσω. Τι άλλο, τι άλλο; Προσπάθησα να κάνω μια γάτα, αλλά βγήκε σαν παραμορφωμένη μάζα αποτυχημένου πειράματος σε εργαστήριο.
Όλο αυτό με συνεπήρε! Άλλαζα το νερό κάθε λίγο και λιγάκι, για να μην μένει το λάδι πάνω και μου χαλάει τον καμβά και προσπαθούσα να σχεδιάσω ό,τι μου κατέβαινε, Βαν Γκογκ, δώσε μου τα φώτα σου! Πρέπει να πέρασε καμιά ώρα, όταν, αφού άλλαξα για μια ακόμη φορά το νερό και σήκωσα το μπουκάλι, συνειδητοποίησα πως δεν απέμενε πολύ από το πυρηνέλαιο. Σταμάτησα, ανασήκωσα τα φρύδια μου, κοίταξα την λεκάνη και την ώρα και σκέφτηκα, Αρκετά για σήμερα. Κατά σύμπτωση, το κινητό άρχισε να χτυπάει. Μπορεί να είχε ώρα που χτυπούσε, δεν ξέρω, είχα αφοσιωθεί στον ιερό σκοπό μου. Το πήρα στα χέρια μου: Μαμά.
<<Έλα, Δημήτρη, τι κάνεις;>>
<<Καλά, μαμά, εσύ;>>.
<<Καλά και εγώ. Κοιμόσουν, μήπως; Ενοχλώ;>>
<<Όχι. Πες μου>>.
<<Για το πυρηνέλαιο σε πήρα. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις...>>.
Μα, μητέρα, το χρησιμοποίησα με τον καλύτερο τρόπο!
-Ο.Γ.Θ.
