Μην σκας.

Έτσι απλά είναι η ζωή.

Ούτε κάρμα, ούτε κάποια σχετική έννοια.

Μην σπας το κεφάλι σου 

Να βρεις την ρίζα του κακού.

Απλά σφίξε τα δόντια και συνέχισε.

Στο τέλος θα φανεί

Ποιος άξιζε να κόψει

Την κόκκινη κορδέλα.

- καλοσύνη, Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

Ξυπνάει ώρες-ώρες

Εκείνο που κοιμάται

Μέσα μου

Και στα μάτια μου φαντάζει 

Σα να έχει τη μορφή από τα γροτέσκα τέρατα του Goya.

Όλο ζητάει

Όλο ρωτάει

Όλο απαιτεί

Μα εγώ δεν έχω απαντήσεις

Ούτε μπορώ να του δώσω πάντα

Αυτό που θέλει.

Τότε αγριεύει

Αλλά δεν κάνει ζημιές.

Μονάχα κλαίει

Με ένα απελπιστικό κλάμα και

Τα δάκρυά του γεμίζουν το μέσα μου και

Καμιά φορά βγαίνουν από τα μάτια

Μου.

Όταν γεμίσει για τα καλά

Ανεβαίνω σε ένα άδειο κουτί

Επιπλέω δίπλα του, μαζί του

Στην τεχνητή λίμνη.

Δεν μπορώ να κολυμπήσω

Δεν μπορώ να βγω στη στεριά

Γιατί δεν παίρνω καλές ανάσες.

Έτσι, απλά περιμένω

Μέχρι το υγρό να στραγγίξει

Και εκείνο που μέσα μου κοιμάται

Να πάει πάλι για ύπνο.

Τότε

Συνεχίζω να το κοιτάζω

Χωρίς να κάνω τίποτα.

Δεν έχω την δύναμη να το σκοτώσω.

Οπότε

Αναζητώ τρόπους για να το ευχαριστώ όπως μπορώ

Με τον φόβο μην ξυπνήσει πάλι και

Ζητήσει

Ρωτήσει

Απαιτήσει.

Και τότε τι;