Κάτι για το Τζόκερ

Είδα χθες την ταινία, υπέροχη

Αντικατόπτριζε την κοινωνία μας σε μεγάλο βαθμό, πιστεύω

Οι ερμηνείες ήταν εξαιρετικές, δίχως αμφιβολία

Αν και δεν την θεώρησα απ'τις καλύτερες που έχουν βγει

Την παρακολούθησα καθηλωμένος όσο λίγες

Έλαβε χώρα στην Αμερική

Μα άνετα θα μπορούσε να συμβεί κάτι παρόμοιο

Στην Ελλαδίτσα μας.

Τώρα

Εσείς που στείλατε την αστυνομία

Για οποιοδήποτε συμφέρον ή για να μας αποσυντονίσετε

Από κάτι όντως σημαντικό

- έτσι δεν κάνετε συνήθως;-

Εσείς γονείς, εν ολίγοις:

Τι σκεφτόσασταν;

Τα παιδιά σαν την παρακολουθήσουν

Δεν πρόκειται να μεταμορφωθούν σε αιμοδιψείς δολοφόνους

Ή στυγερούς εγκληματίες

Επειδή ίσως εκστασιαστούν από τις απαρχές της νίκης

Μιας τρέλας που μάστιζε έναν άνθρωπο

Ο οποίος έχρηζε βοήθειας και

Τον είχαν απλά για πέταμα

Μα ξέχασα, ήταν φτωχός και ασήμαντος
Φευ!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΑΊΝΕΙ ΣΤΗ ΘΈΣΗ ΚΑΝΕΝΟΣ ΠΛΈΟΝ

ΜΑ ΟΛΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

!ΣΩΚΡΑΤΗ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΣΟΥ ΑΠΛΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ

Είδατε όλη την ταινία ή απλά αναμασήσατε ό,τι ακούσατε;

Εκτός αν θεωρείτε τα παιδιά σας  ψυχοπαθείς

Κλείστε τα σε ένα άσυλο όσο το δυνατόν νωρίτερα
Αργά ή γρήγορα θα τα πετάξετε εκεί έξω ούτως ή άλλως.

Ελάτε τώρα, όλοι είμαστε λίγο εως πολύ τρελοί

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως

Θα βγούμε να πάρουμε κεφάλια
Έχουμε λογικό

Τα ίδια δεν λέγατε για τα βιντεοπαιχνίδια άλλωστε;

Ή μήπως νομίζετε πως η τρέλα

Σαν την βία μπορεί να γίνει μεταδοτική;

Τα ίδια δεν λέτε για οτιδήποτε προβάλλεται

Και γίνεται αρεστό στη μάζα

Και σας χαλάει λίγο την αισθητική

Και τους κανόνες ηθικής σας;
Νομίζω υποτιμάτε λίγο τους νέους και τη νοημοσύνη τους.

Άλλωστε σκεφτήκατε ποτέ ποιανού είναι η πρωταρχική ευθύνη

Να αναθρέψει ανθρώπους σωστούς;

Εσείς πρέπει να μεταλαμπαδεύσετε αρχές και ιδανικά

Στα βλαστάρια σας

Μα βαριέστε κάποιοι, αδιαφορείτε, δεν σας νοιάζει.

Θυμάμαι πριν κάτι μήνες ήμουν στη Θεσσαλονίκη

Και κάτι μούλικα περπατούσαν αργά το βράδυ στη γειτονιά

Κουβαλούσαν κάτι ηχεία, ενοχλούσαν

Βγήκε μια γιαγιά να τα μαλώσει

Και εκτός του οτι γύρευαν για τσαμπουκά με την γριά

Πήγε ο ένας να πετάξει ένα μπουκάλι νερό πάνω της
Και εγώ απλά ήθελα να πάω να τους σπάσω το κεφάλι
Μα η βία δεν είναι ποτέ η λύση σε τέτοιες περιπτώσεις
Δεν ξέρεις ποτέ πως θα καταλήξει.

(Έχω και άλλα τέτοια παραδείγματα, έγνοια σας.)

Δεν φταίνε οι ταινίες και όλα τα σχετικά

Μπορεί να είναι ένα έναυσμα, μια αφορμή

Αλλά αν το παιδί έχει μυαλό ,θα το βάλει να δουλέψει

Αν έχει μια κάποια παιδεία, θα φιλτράρει όσα βλέπει

Αν έχει τα κατάλληλα ερεθίσματα από το σπίτι....
Αν δεν στερέψατε την καρδιά του με τα λόγια σας....

Αν δεν έχει την προδιάθεση να τα πράξει.....

Όμως εσείς....

Αχ εσείς!

Αρκείστε στους καλούς βαθμούς, τους επαίνους και τα λεφτά

Δεν τους μαθαίνετε την αξία μιας καρδιάς

Εκτός αν μπορούν να την πουλήσουν και αυτή

Τα μετατρέπετε σε κακομαθημένα μοσχάρια με συναισθήμ-

Και ξεχνάτε να μεγαλώσετε ανθρώπους, βαριέστε

Χωρίς να κατηγορώ όσους προσπάθησαν πραγματικά

Αλλά τα παιδιά τους παραστράτησαν

Όσους έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν

Παιδί γονιών είμαι και ξέρω.

Εν έτη 2019

Και όμως φαντάζει τόσο μακρινό.

Ολυμπιακοί αγώνες στο χωριό, ματωμένοι

Βρισκόμουν στο άλλο μου χωριό- ένα, δεν το ξέρετε-  και ήταν καλοκαίρι. Συνήθως το επισκέπτομαι για ένα απόγευμα, αλλά τα καλοκαίρια, τουλάχιστον όταν ήμουν πιο μικρός, έμενα παραπάνω μέρες. Αρκεί να σκεφτώ και μόνο το όνομα για να μου ξυπνήσουν ωραίες αναμνήσεις από εκείνο τον τόπο. Μπορεί να μην ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ωστόσο έζησα μαγικές στιγμές, που δεν θα τις άλλαζα με τίποτα- όσοι μεγάλωσαν σε πόλεις μόνο να φανταστούν μπορούν πως είναι να είσαι παιδί που μεγαλώνει στην επαρχία, σε γενικές γραμμές επικρατεί ησυχία, ο αέρας είναι καθαρός ,σχετικά, οι κότες κακαρίζουν ανήσυχες, όσο οι αγελάδες μηρυκάζουν την τροφή τους, ενώ παράλληλα κάποιος βιάζει μια κατσίκα ενώ άλλος τρώει κοπριά, μερικές βουκολικές περιγραφές γιατί ήμαστ' απ'του χωριό και αυτά συμβαίνουν στα χωριά, ξέρετε.
Ήταν απόγευμα και αποφάσισα να βγω έξω για να παίξω. Θα πήγαινα δίπλα, στο σπίτι του ξαδέρφου μου , του Περικλή. Κάποιες φορές ερχόταν ο ίδιος- αργότερα στο παιχνίδι προστέθηκαν και τα αδέρφια μας και άλλοι της γειτονιάς- για να παίξουμε και άλλες θα πήγαινα εγώ. Συνήθως θα πήγαινα εγώ όμως. Έτσι και έγινε εκείνη την ημέρα. Έφαγα μεσημεριανό, είδα τηλεόραση και σηκώθηκα να ετοιμαστώ. Τότε δεν είχαμε κινητά και τέτοια. Δεν γνώριζα με σιγουριά αν ο ξάδερφος θα ήταν δίπλα ή αν είχε πάει να παίξει με τους φίλους του. Και αυτό ήταν ένα στοιχείο που προσέδιδε μαγεία στα παιδικά μας χρόνια και, κατά μια έννοια, τα έκανε πιο αθώα. Ή θα είχες κανονίσει μέρος και ώρα με τους ''άλλους'' ή θα έβγαινες και όποιον έβρισκες ή θα χτυπούσες ή θα σου χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού, χτύπημα συνοδευόμενο από την ερώτηση : <<Είναι ο Τάδε μέσα; Μπορεί να έρθει να παίξουμε/ θα τον φωνάξετε λίγο;>> . Ήταν ωραία. Ήταν τα παιδικά μας χρόνια. Μας καθόρισαν, και ας αλλάξαμε στην πορεία. Με έκαναν να χαίρομαι μέχρι ένα βαθμό που είμαι χωριάτης.
Ξεφεύγω, όμως, και χρονοτριβώ, οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Ελάχιστα λεπτά αφότου βγήκα από το σπίτι, μασουλώντας ένα ροδάκινο, βρέθηκα στην αυλή του Περικλή, μαζί του .Επρόκειτο για την χρονιά που οι Ολυμπιακοί Αγώνες λάμβαναν χώρα στην πατρίδα μας. Ο ίδιος ξάδερφος μού είχε εκμυστηρευτεί τότε πως, τάχατες, μια από τις απεικονίσεις στο πίσω μέρος του δίευρου ανέβαζε παραχρήμα την αξία του, λόγω των αγώνων, στα δεκαπέντε ευρώ και εγώ ο ηλίθιος τον πίστεψα και πήγα, και καλά έξυπνος και πονηρός, να το δώσω στο μίνι μάρκετ του χωριού, αλλά απλά δεν ίσχυε και έγινα ρεζίλι.
Είχαμε δει στην τηλεόραση τα διάφορα αγωνίσματα και αποφασίσαμε να μιμηθούμε τους αθλητές. Στην αρχή τα πιο απλά, τρέξιμο και τα σχετικά. Αργότερα μας ήρθε η φαεινή ιδέα να αναβαθμίσουμε τη διασκέδασή μας στα πιο βαρέα και ανθυγιεινά. Πρώτο άθλημα: η σφύρα!
Βρήκαμε μια κοτρόνα ικανού μεγέθους και βάρους. Μέσα από την αποθηκούλα που υπήρχε στην αυλή ο ξάδερφος έβγαλε ένα μεγάλο σύρμα ,το οποίο άνοιξε τόσο ώστε να μπορεί να αγκαλιάσει όλη την πέτρα και το δέσαμε , έπειτα, σφιχτά γύρω από αυτή. Τέλος, το τεντώσαμε για να έχουμε μια λαβή. Παίξαμε πέτρα- ψαλίδι- χαρτί για το ποιος θα έκανε την αρχή και νίκησα.Αφού ορίσαμε το σημείο από όπου θα ρίχναμε την σφύρα και προς τα που θα την στέλναμε, ο Περικλής πήγε λίγο πιο πέρα, στην αποθήκη, για να προφυλαχθεί. Η αυλή τους ήταν αρκετά μεγάλη- όπως στεκόμουν, στα αριστερά μου είχα ένα μεγάλο παρτέρι και το σπίτι του, με μια βρυσούλα κάτω, στα δεξιά μου η αποθήκη, μπροστά μου ανοιχτωσιά και πίσω παραπάνω ανοιχτωσιά με κάποιες λεπτομέρειες- ήταν αρκετά μεγάλη, λοιπόν, σε αντίθεση με την μυική μας δύναμη, γι' αυτό φανταζόμασταν πως δεν θα την στέλναμε μακριά. Λάθος μεγάλο. Υποτιμήσαμε τόσο τους εαυτούς μας, όσο και την φυσική.
Στο μυαλό μου άκουγα τον κύριο που κάνει την περιγραφή να μιλάει στο μικρόφωνο:
Ο Δημήτρης Ορταδεείδης ετοιμάζεται να πιάσει την σφύρα. Έχει τόση εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του που δεν χρειάζεται καν διατάσεις. Όλο το γήπεδο ζητωκραυγάζει. Το περπάτημα του είναι αέρινο. Κοιτάζει μόνο ευθεία μπροστά του. Δεν χαμογελάει, είναι συγκεντρωμένος. Πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής. Κλείνει τα μάτια και παίρνει μια βαθιά αναπνοή. Σφίγγει στα χέρια του την λαβή. Σηκώνει την σφύρα. Στριφογυρνάει. Χαλαρώνει τις παλάμες του. Εκπληκτικό, κυρίες και κύριοι, η σφύρα-.
Καρφώθηκε στο κούτελο του ξαδέρφου μου. Διόρθωση, έσκασε λίγο πιο πάνω από το αριστερό του φρύδι, λοξά. Πάγωσαν τα πόδια μου. Η αναπνοή μου σταμάτησε για λίγο.Είχα μια τάση, γενικά, να πετάω πράγματα πάνω σε άλλους, να προξενώ κακό. Σε έναν άλλον, τον Σάκη, εξαπέλυσα τορπίλες δύο φορές. Μία όταν ήμουν νιάναρο, παίζαμε στο δωμάτιο μου και εγώ σήκωσα ένα τρακτεράκι που κρατούσα και το πέταξα στο πρόσωπό του. Άρχισε να κλαίει, η μητέρα μου με κυνηγούσε, σκόνταψα και έπεσα πάνω σε μια από τις γωνίες του γυάλινου τραπεζιού που είχαμε στο σαλόνι και έσκισα το αριστερό μου φρύδι- ακόμη κουβαλάω το κόψιμο. Την δεύτερη, φτιάχναμε ένα παζλ στο δωμάτιό του και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πήρα το πάνω μέρος του κουτιού και του το πέταξα. Η γωνία τον βρήκε στο κούτελο. Για άλλο ανεξήγητο λόγο, έβγαλα φτερά στα πόδια και κρύφτηκα στο σπίτι μου.
Τέλος η ονειροπόληση, επιστροφή στο πιο κοντινό παρελθόν.
Ο Περικλής σφάδαζε. Πιάνοντας το κεφάλι του, από όπου το αίμα ανάβλυζε σαν νερό από κρατήρα, έτρεξε μέσα στο σπίτι του. Εγώ είχα τρομοκρατηθεί, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω- μαμά παίζαμε μόνο, αλήθεια, δεν το ήθελα, πίστεψέ με, μην με βαρέσεις, θα προσέχω. Φοβόμουν την τιμωρία, σπάνια αναλάμβανα τις ευθύνες των πράξεών μου. Ουκ ολίγες φορές τιμωρήθηκα μικρός. Ήμουν αχαίρευτος , ανεπρόκοπος, ένα παιδαρέλι.
 Έτσι, παρατηρούσα τρεμάμενος  πίσω από έναν τοίχο όσο παρατηρούσα τον θείο μου να τον μπάζει στο αμάξι για να τον πάει στο νοσοκομείο. Δίπλα δεν είχε πάρει κανείς χαμπάρι τι είχε συμβεί, παρόλο που είχε αρκετό κόσμο. Και έτσι έπρεπε να μείνει, κρυφό. Για πάντα. Και εγώ θα γλίτωνα. Γιατί ήταν λάθος μου, μα θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, μα δεν θα είχε σημασία. Εγώ ήμουν ο φταίχτης για εκείνα τα δεκαεπτά ράμματα. Παρολίγον δολοφόνος από αμέλεια. Το εδώλιο θα με καταδίκαζε. Και δεν θα ήταν η μητέρα μου ή ο πατέρας μου εκείνη την φορά, να μου υπενθυμίζουν πόσο βλάκας και ανόητος είμαι. Δεν θα έτρωγα μόνο σφαλιάρες και τα σχετικά. Θα υποβαλλόμουν σε μια από τις χειρότερες των τιμωριών: κρίση από κάποιον τελείως άγνωστο, χωρίς τη δυνατότητα εξηγήσεων, γιατί βασίζεται σε απτά και ορθά στοιχεία . Κρίση αντικειμενική, κρίση από την οποία δεν μπορείς να γλιτώσεις γιατί είσαι ο υπαίτιος, κανένα παραθυράκι, κρίση που τιμωρεί και σε αναγκάζει να σκέφτεσαι αυτό που έκανες, ενώ ξέρεις πως δεν μπορείς να επανορθώσεις κάπως.
Έκλαψα πολύ εκείνο το απόγευμα. Μα μυαλό δεν έβαλα ούτε εκείνο, ούτε το επόμενο απόγευμα. Τί ειρωνεία , δύο-τρεις μέρες μετά γελούσαμε και παίζαμε μαζί. Σα να μην συνέβη ποτέ το συμβάν. Ή ήταν κάτι ελάσσονος σημασία.
Και εγώ μυαλό δεν έβαλα. 

Ραθυμία

Παλιότερα είχα όσο χρόνο ήθελα
Στο μυαλό μου
Βαυκαλιζόμουν γαρ
Το πήρε απόφαση πως έφτασε η ώρα και
Άλλαξε απότομα  μορφή
Μετατράπηκε σε όξινη βροχή
Αδύνατον να τον συγκρατήσω στα χέρια μου
Με έκαιγε
Μετά
Ο αυτοκράτορας σήκωσε το χέρι
Ο αντίχειρας στράφηκε προς τα κάτω
Άνοιξαν οι πόρτες
Οι λέοντες ρουθούνισαν και άρχισαν να ξερογλείφονται
Έτρεχα πανικόβλητος να ξεφύγω από τα δόντια τους
Δέχθηκα πολλές δαγκωματιές.

Πλέον το γνωρίζω καλά
Πως σπαταλάω αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο που μου απομένει
Αλλά πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος;
Και εγώ έχω μάθει αλλιώς
Εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως θα έπρεπε
Όπως θα άρμοζε, μάλλον
Μα δεν επαναπαύομαι
Τα μάτια μου έχουν πάρει φωτιά
Το μυαλό μου βάρυνε γιατί επωμίστηκε ευθύνες
Και δεν το θέλει καθόλου, το καταπιέζω.
Το μέλλον μου μού κουνάει το χέρι νωχελικά
Σφυρίζει, ηρέμησε δεν πάω πουθενά, ενώ
Κυνηγάω να το πιάσω λες και θα φύγει
Χαχα, πόσο χαζός
Αδημονώ να το αγκαλιάσω ενώ καλά-καλά
Δεν έχω κάνει ακόμη ανακωχή
Με το παρελθόν μου.
Δεν μπορώ να υποφέρω τις τιμωρίες μου
Γιατί ακόμη με κρίνω, δεν έχω σταματήσει
Θα βαρεθώ ποτέ;

Απομόνωση
Η απομόνωση είναι δώρο, δεν πρέπει να χαραμιστεί
Πρέπει να βρεθεί, όμως, η αρμονία
Προτού η απομόνωση καταστεί βάρος-
Αγωνία
Η αγωνία πάει αγκαζέ με την ύπαρξη
Είσαι άρα υπάρχεις άρα αγωνιάς
Έστω και λίγο
Ειδάλλως δεν είσαι-
Ελευθερία
Η ελευθερία βρίσκεται στην κορυφή της ύπαρξης
Πρέπει να ματώσεις για να την αποκτήσεις πάλι
Εφόσον την χάσεις.
Θελω να νιώσω ξανά ελευθερος

Μια συμβουλή πριν το κλείσιμο
Μην ψάχνεις την καλοσύνη αλλού
Αν δεν την έχεις βρει πρώτα μέσα σου.
Την βρήκες και ακόμη απορείς;
Καλώς ήρθες, λυπάμαι πολύ, συγνώμη
Θα καταλάβεις
Αργά ή γρήγορα
Μα μην αλλάξεις ποτέ
Μονάχα να είσαι σε επιφυλακή.

Απεταξάμην

Θα έρθει κάποτε μια μέρα
Που θα σβήσει όλες τις προηγούμενες
Μέρα χαράς ,γιορτινή
Ο ουρανός ζωγραφισμένος σε έντονο γαλάζιο
Ο ήλιος θα φωτίζει λαμπερός
Και τα στήθια μας θα ανασαίνουν κανονικά, αέρας καθαρός.
Θα έρθει κάποτε εκείνη η μέρα
Που το καρναβάλι θα βάλει λουκέτο
Θα είναι η μέρα εκείνη σαν καμιά άλλη που έχουμε ζήσει
Πουλιά δεν θα κελαηδούν
Γιατί η ησυχία θα κυριαρχεί
Όχι αυτή που σου προξενεί κακό
Η άλλη, η χαρμόσυνη
Που δεν θα σκοτίζεσαι να την καλύψεις κάπως.
Θα έρθει κάποτε η μέρα εκείνη!
Το προφήτεψαν οι ποιητές.
Ίσως χάσει τον δρόμο της
Ίσως καθυστερήσει στην πορεία
Μπορεί να μην την αντικρίσεις ποτέ στην τελική- οϊμέ!
Μα να ελπίζεις
Πώς θα την ανασάνεις την ρημάδα
Γιατί αν χαθεί η ελπίδα
Δεν θα δύσει η άλλη μερα
Που οι σκιές χορεύοντας ανέμελες
Προσφερουν το χέρι τους
Και εσύ δέχεσαι να συμμετάσχεις
Φουρκισμένος αργότερα που έπεσες στην παγίδα τους
Ξανά
Κανείς δεν γλιτώνει από τις άλλες μέρες
Φιλάρεσκες συνήθως , φορανε μια μάσκα
Προσπαθώντας να σε ξεγελάσουν προτού αντιληφθείς τον σκοπό τους
Θες να τις εκδικηθείς κατόπιν εορτής
Μα είναι αυλές και έτσι την πληρώνουν άλλοι άνθρωποι
Ή εσυ ο ίδιος.
Κάποτε  εκείνη  η μέρα θα έρθει
Αρκεί να το θέλεις πραγματικά να έρθει
Γιατί από σένα ξεκινάει πρώτα και κύρια
Όσο απίθανο και αν φαντάζει
Λίγα είναι απίθανα σε τούτη την Γη
Μα η μέρα εκείνη...
Να ελπίζεις
Στο κάποτε
Αρκεί
Αρκεί
Μα όχι μόνο να ελπίζεις
Απλά επειδή ζεις.

Εύκολο δεν είναι

Αν δεν τα πιστεύεις να μην τα λες

Μα αν δεν τα πεις πως θα τα πιστέψεις;

Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών

Λεω και πιστεύω

Υπάρχει ένα τεράστιο κενό

Που πρέπει να καλυφθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα
Γιατί όσο αργείς τόσο περισσότερο θα ταλαιπωρηθείς.
Κάποιες φορές είναι πολύ αργά
Να διορθώσεις την κατάσταση
Σαν πεις κάτι που δεν πιστεύεις πραγματικά
Αλλά για κάποιο διαολεμένο λόγο το υποστηρίξεις κάπως
Να τους πείσεις αργότερα πως
Όσα βγήκαν απο το στόμα σου
Δεν τα εννοούσες πραγματικά
Ενώ εσύ εμμένεις στη θέση εκεινη
Απλά και μόνο για να είσαι πιο σίγουρος
Ότι είναι αυτή με την οποία δεν ταυτίζεσαι
Γιατί το μέσα σου δεν το γνωρίζει κανείς πραγματικά.

Για αυτό καμιά φορά είναι καλό

Απλά να μιλάς

Να λες

Να λες

Να λες

Και ας σε χλευάσουν

Ας σε κοροϊδέψουν

Ας σε αμφισβητήσουν
Ας αμφισβητήσεις ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό
Τη σταθερότητα,την ιδιοσυγκρασία σου

Να σε κατηγορήσουν ακόμη πως

Αλλάζεις απόψεις σαν τις μπλούζες

Εσύ όμως ξέρεις πως πρέπει να κατασταλάξεις κάποτε.
Επεξεργάσου το μέσα σου όσο περισσότερο μπορείς
Όσο πιο συχνά μπορείς
Και αν είσαι μπερδεμένος σαν και μένα
Επειδή τα σαγόνια μου τόσο καιρο
Από το ελάχιστο ανοιγόκλειγμα κόντεψαν να σκουριάσουν
Άτομο λιγομίλητο οχι επειδή δεν έχει κάτι να πει
Μα επειδή δεν ξέρει το πώς συνήθως
Ή δεν έχει πίστη στα λεγόμενα του
Ή θεωρεί πως κανείς δεν θα τα δώσει σημασία
Ή ....ή....ή.....(κανένας τελειωμός)
Είναι επώδυνη διαδικασία
Δεν είναι εύκολη 

Και καμιά φορά

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα

Απ' το να μην είναι κάτι εύκολο.

Σκέψεις που προετοιμάζουν άλλες σκέψεις

~Μάτια που ψάχνουν διακαώς
Για συντροφιά μα την προσεγγίζουν συχνά πλαγίως
Μάτια που καθρεφτίζουν μερικες φλούδες της ψυχής σου
Μάτια των άλλων~
Οι άνθρωποι δεν θέλουν πάντα το καλό σου
Μα, σαν το θελήσουν, θα κάνουν τα πάντα για σένα.
Η αβρότητα έχει φθίνει στις μέρες μας
Η υστεροβουλία κυριαρχεί, δεν ήταν ποτέ μυστικό
Λίγοι φιλοδοξούν πραγματικά
Γι'αυτό η απληστία έχει μπει μέχρι και  μέσα στις κωλοτρυπίδες μας
Γαμιώντας μας πατόκορφα.
Φοβόμαστε
Θέλουμε τα πολλά με τον εύκολο τρόπο
Τα λίγα αρκούν μόνο αν είσαι σοφός ή αυτάρκης ή ολιγαρκής ή ματαιόδοξος
Στην τελευταία περίπτωση, ο μηδενισμός δεν είναι κακή λύση
Μα είναι η πιο εσφαλμένη
Αν και μερικοί μεγαλούργησαν μέσω αυτής
Μόνο που ακόμη και εκείνοι
Δεν τυφλώθηκαν ποτέ ολοκληρωτικά.
Δεν είμαι μοναχικός,ούτε μόνος
Η κοινωνία δεν με προετοίμασε κατάλληλα
Και χάθηκα μέσα στην σκοτοδίνη της αναζήτησης.
                      Δεν ξέρω τι λεω
Μα και όταν νομίζω πως γνωριζω έχει διαφορά;
Λάτρης κορυφών που δεν πρόκειται να αγγίξω ποτέ
Εκτός αν αλλάξω σκεπτικό
Θέλω να βγω από αυτή την κατάσταση πριν να είναι αργά
Μα όχι ακόμη
Δεν κάνει ακόμη
Τρέμω το μετά ενώ παράλληλα το λαχταρώ
Είναι πολύ νωρίς ακόμη
Και ας χρονοτρίβησα
Είναι πολύ νωρίς, μα δεν γίνεται αλλιώς
Και είναι τόσα που αμέλησα να κάνω
Αδημονώ να συνεχίσω
Και όπου με βγάλει
Ευτυχώς έξω επικράτησε νηνεμία για λίγο
Τώρα μπορώ να σκεφτώ κάπως πιο καθαρά
Και να κοιμηθώ έστω και λίγο σαν μωρό παιδί.

Ανδραπωθημενοειδές

Τα πρώτα βήματα που κάνεις
Είναι η πρώτη προσπάθεια σου
Ενστικτωδώς
Για την ανεξαρτησία σου
Οι γονείς σου λογικά θα είναι μαρτυρες
Θα σε θαυμάσουν.
Θα έρθουν η γραφή,η ανάγνωση
Όλα αυτά πριν πας καν στο δημοτικό
Ξαφνικά έχεις ολοκληρώσει την βασική εκπαίδευση.
Προτού το καταλάβεις
Γίνεσαι ολόκληρος άνδρας
Προτού το συνειδητοποιήσεις
Είσαι γεμάτος απωθημένα
Και κάνεις αναδρομές στο παρελθόν.
Παρέρχεται ο καιρός και ψάχνεις εναγωνίως
Τρόπους να δημιουργήσεις εκείνη την αλυσίδα
Την απαρτιζόμενη από τις μάταιες σκέψεις σου
Που για χρόνια εισβάλουν στο μυαλό και σε καταστρέφουν
Ούτως ώστε να την φορέσεις με τέτοιο τρόπο
Για να τις οδηγήσεις στον αλληλοκατασπαραγμό.
Στο τέλος πάντα
Μετά κόπων και βασάνων
Ευθύνη δική σου σχεδόν πάντα 
Κάπως τα καταφέρνεις
Κάτι καταφέρνεις
Και ελπίζεις
Ελπίζεις πως κάποτε θα πάψεις να ελπίζεις τόσο

Και θα αρχίσεις να πράττεις πιότερο.

Όλα γύρω σου αλλάζουν και παραμένουν τα ίδια

Χωρίς δυνατότητα να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα πεπραγμένα

Συνήθως ρίχνεις το φταίξιμο πάνω σου
Υπάρχουν όμως στιγμές που δεν φταις μόνο εσύ
Δεν φταις μόνο εσύ,δεν φταις  μόνο εσύ
Οι άλλοι
Οι άλλοι
Φταίνε και εκείνοι συχνά-πυκνά
Οι άνθρωποι δεν φέρονται καλά στους άλλους ανθρώπους
Γιατί η ειρήνη να διαρκεί τόσο λίγο;
Γιατί να μην μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους οι άνθρωποι;
Γιατί είμαστε τόσο κακοί μεταξύ μας;
Γιατί είμαστε τόσο ξεροκέφαλοι;
Σκέψεις...σκέψεις....σκέψεις
Συναισθήματα και πόνος και λόγια
Έχω ακούσει κάπου πως
Πονάω σημαίνει ζω
Αν ισχύει αυτό
Εγώ
Δεν σημαίνει πως βαρέθηκα ή σιχάθηκα τη ζωή
Ακόμη της κλείνω το μάτι για κάτι οφειλές, ξέρει αυτη
Θέλω να την χαρώ όσο γίνεται πιο πολύ
Απλά
Δεν μπορεί να πάψει για λίγο ο πόνος;
Ω στερνή μου χαρά,που κρύφτηκες πάλι;

Μην/Αλλά...

Πολλά να απαιτείς μόνο από τον εαυτό σου
Δεν θα στα χαρίσει απλόχερα κάποιος ξένος, όχι πάντα
Στην αδράνεια αρέσκεσαι να καταφεύγεις συχνά, θα μετανιώσεις αργά
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, μας έμαθαν
Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι.
Η υπομονή είναι το όπλο των δυνατών
Που και που πρέπει να μουλαρώνεις
Μέχρι τα χλιμιντρίσματά σου
Να ακούγονται σαν γλυκιές μελωδίες στα αυτιά τους.
Από εκατοντάδες σκαλιά απαρτίζεται η πιο ψηλή σκαλωσιά
Που θα οδηγήσει εκείνον που θα την ανέβει
Σε μία χαραμάδα, τον προσκαλεί να εισχωρήσει.
Εκεί κρύβεται η χαραυγή
Προσμένει να σε ζεστάνει
Αλλά δεν θα σε αγκαλιάσει τόσο εύκολα
Μόνο σε λίγους το επιτρέπει από νωρίς.
Και μην πεις ποτέ πως
Όλα είναι -τάχα- μάταια
Αν δεν τα έχεις δοκιμάσει πρώτα
Χιλιοτσέκαρες;
Πάντα μας ξεφεύγει κάτι και το ανακαλύπτουμε
Συνήθως μέσω συγκυριών τυχαίων
Τα πάντα είναι μέρος του σχεδίου
-ποιος έκλεψε τα αρχεία;
Οι θεοί δεν μας ξέρουν καλά, εμένα και εσένα
Μα θα καταφέρουμε να τους καταπλήξουμε εν τέλει
Ή θα συνεχίσουμε τις ζωές μας
Κλαίγοντας, γεμάτοι απωθημένα, όνειρα
Ξαπλωμένοι στο έδαφος
Κάτω από ένα φεγγάρι
Που δεν φαίνεται να βγάζει νόημα;

Ξύπνα

Δεν είναι ποτέ αργά
Ανέβασε τα στόρια,
Η ζωή μας ,τι είναι η ζωή μας;
Είναι φωτιά και λάβρα και βάλσαμο και φαρμάκι
Κατατρεγμένοι και κυνηγημένοι
Δεν μας αφήνουν χρόνο να ηρεμήσουμε
Να ησυχάσουμε, να ξεκουραστούμε
Γι'αυτό με την κάθε ευκαιρία τον παίρνουμε λίγο
Και δεν μας βολεύει να ξυπνήσουμε
Δεν είναι εύκολο να ξυπνήσουμε
Δεν είναι σίγουρο πως θα ξυπνήσουμε ποτέ
Πολλοί δεν το επιδιώκουν καν
Ο καθένας βλέπει τα πράγματα διαφορετικά
Ο καθένας μας ξυπνάει με τρόπο διαφορετικό
Μην τους εμπιστεύεσαι τους σοβαροφανείς
Ούτε όσους την πάτησαν και ξεβολεύτηκαν
Και λόγω αυτού νομίζουν πως
Έχουν το δικαίωμα να τσαμπουνάνε ό,τι τους κατέβει
Τάχατες μεσσίες, μα ,στα αλήθεια, είναι για κλάματα
Και εσύ θα πιεις  αφιλτράριστο τον καφέ τους
Ξύπνα, μάθημα που δεν διδάσκεται στα σχολεία
Κανείς μας δεν θα γλυτώσει τον θάνατο
Καθείς μας μπορεί να ξυπνήσει πριν τον θάνατο
Όσα τώρα θεωρείς σωστά μπορεί να είναι λάθος
Πώς είσαι τόσο σίγουρος πως
Οι τσίχλες που μασάς είναι από υλικά που δεν έληξαν;
Έχεις μέχρι το τέλος της ζωής σου
Ξύπνα
Κουβαλάς βαρύ φορτίο
Θα λυτρωθείς.

Βαρύ το κεφάλι από χθες

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα
Και απορεί
Πλέον λιγότερο, παλιά πιο συχνά ,τι αντοχή είχαμε
Άσπρο το χαρτί -της οθόνης-
Πρέπει να γεμίσει με τα λόγια
Που ταρακουνούν το μυαλό
Στο μεγάλο ξέχασα να συμπληρώσω κάτι σημαντικό
Το θυμήθηκα σήμερα και στενοχωρήθηκα
Ήταν το εξής, περίπου,
Από την συμπεριφορά του να τον κρίνεις τον άλλον
Όχι από  τα χαρακτηριστικά που έτυχε να έχει
Μην κάνεις απλά γενικεύσεις, ακολουθώντας τον εύκολο δρόμο
Ελπίζω να το δεχθούν για να το συμπληρώσω
Πάντα ξεχνάω τα σημαντικά
Γαμώ το κεφάλι μου
Ειδικεύομαι στις άχρηστες πληροφορίες
Έλα να πούμε κάτι σοβαρό
Και πιθανότατα θα μου έρθει η απάντηση
Την επομένη
Εκείνη τη στιγμή θα θυμηθώ
Κάτι που έκανα μια μέρα αμελητέα
Κάτι ασήμαντο και ηλίθιο
Έχω πολλά ακόμη να διορθώσω πάνω μου
Είμαι λουλούδι που ξεχάστηκε να ανθίσει
Μια μπότα από δέρμα καλής ποιότητας που σπάνια καθαρίζεται
Γαμώ την ιδιοσυγκρασία μου
Έπαιξα ένα Τζόκερ μπας και κερδίσω
Τα πολλά
Να απαλύνω λίγο τα χρέη των δικών μου
Που οξύνω με την σπατάλη μου
Δεν θέλω να χάσω όσους έχω κοντά μου
Αν τύχει και πάθω κανένα εγκεφαλικό
Ή καρδιακό στο σπίτι
Δεν ανησυχώ πως θα φύγω κατευθείαν
Θα με βρουν και θα κάνουν τα πάντα για να με σώσουν
Αν ήξεραν ό,τι έχω μέσα στο μυαλό μου
Φοβάμαι πως θα με απέφευγαν
Δεν θέλω να τους χάσω
Δεν θέλω να τους χάσω
Οι χειμώνες θα είναι παγωμένοι και θα μαραζώσω
Φοβάμαι πως η τύχη μου θα στερέψει κάποτε απότομα

Άσπρα δόντια σε μαύρο φόντο

Η βαρύτητα τραβάει τα χείλη μου
προς τα κάτω
τα τρυπάω με ένεση γεμάτη ήλιο
να αντιστρέψω τις καμπύλες
αλλά σπάνια τα καταφέρνω.
Οι ευτυχισμένες μέρες κυλάνε γοργά
δεν τις χαιρόμαστε για πολύ
απομένει η ανάμνηση τους
ζάχαρη πάνω στο μασημένο αλουμινόχαρτο
ελπίζω να μην-
τι ελπίζω πάλι;
τζάμπα.
Κερδισμένος και παράλληλα καταχρεωμένος
το τίμημα το έχω πληρώσει αρκετά,
ίσως και με το παραπάνω
αν και είμαι ευνοούμενος της ζωής
μου κάνει εκπτώσεις η καλή μου.
Τι ωραία που ήταν πάνω στο σύννεφο
τί το' θελα και κατέβηκα ο έρμος;
Απέμεινα στο μεταίχμιο να γράφω
για να μην αποτρελαθώ
(δεν είναι μακριά η μέρα εκείνη)-
γράφω γιατί δεν γνωρίζω πλέον άλλο τρόπο
γράφω και ας μην γίνω ποτέ πρωτότυπος
γράφω και ας μην φέρω ποτέ επανάσταση
γράφω γιατί είμαι περίεργος
γράφω για να δοκιμάσω τον εαυτό μου
γράφω για να ξεφύγω
γράφω πρώτα και κύρια για μένα -έπειτα-
γράφω μήπως καταφέρω να σας αγγίξω κάπως
γράφω για την ελευθερία
γράφω γιατί αναπνέω και σκέφτομαι
τόσο απλό.
Ω ,αργοπορημένο μου όνειρο που επιβιβάστηκες δίχως εισιτήριο
και άδραξες το τιμόνι
ψιθυρίζοντας λόγια τόσο σιγανά
που κοντεύω να χάσω την ισορροπία μου
στην προσπάθεια μου να σε πλησιάσω για να ακούσω
....γ........ρ...α............ψ........ε...........
........υπ..........ομ...........ον...........η.........
................
Κάποτε θα σε ακούσω δίχως δυσκολία.