Απεταξάμην

Θα έρθει κάποτε μια μέρα
Που θα σβήσει όλες τις προηγούμενες
Μέρα χαράς ,γιορτινή
Ο ουρανός ζωγραφισμένος σε έντονο γαλάζιο
Ο ήλιος θα φωτίζει λαμπερός
Και τα στήθια μας θα ανασαίνουν κανονικά, αέρας καθαρός.
Θα έρθει κάποτε εκείνη η μέρα
Που το καρναβάλι θα βάλει λουκέτο
Θα είναι η μέρα εκείνη σαν καμιά άλλη που έχουμε ζήσει
Πουλιά δεν θα κελαηδούν
Γιατί η ησυχία θα κυριαρχεί
Όχι αυτή που σου προξενεί κακό
Η άλλη, η χαρμόσυνη
Που δεν θα σκοτίζεσαι να την καλύψεις κάπως.
Θα έρθει κάποτε η μέρα εκείνη!
Το προφήτεψαν οι ποιητές.
Ίσως χάσει τον δρόμο της
Ίσως καθυστερήσει στην πορεία
Μπορεί να μην την αντικρίσεις ποτέ στην τελική- οϊμέ!
Μα να ελπίζεις
Πώς θα την ανασάνεις την ρημάδα
Γιατί αν χαθεί η ελπίδα
Δεν θα δύσει η άλλη μερα
Που οι σκιές χορεύοντας ανέμελες
Προσφερουν το χέρι τους
Και εσύ δέχεσαι να συμμετάσχεις
Φουρκισμένος αργότερα που έπεσες στην παγίδα τους
Ξανά
Κανείς δεν γλιτώνει από τις άλλες μέρες
Φιλάρεσκες συνήθως , φορανε μια μάσκα
Προσπαθώντας να σε ξεγελάσουν προτού αντιληφθείς τον σκοπό τους
Θες να τις εκδικηθείς κατόπιν εορτής
Μα είναι αυλές και έτσι την πληρώνουν άλλοι άνθρωποι
Ή εσυ ο ίδιος.
Κάποτε  εκείνη  η μέρα θα έρθει
Αρκεί να το θέλεις πραγματικά να έρθει
Γιατί από σένα ξεκινάει πρώτα και κύρια
Όσο απίθανο και αν φαντάζει
Λίγα είναι απίθανα σε τούτη την Γη
Μα η μέρα εκείνη...
Να ελπίζεις
Στο κάποτε
Αρκεί
Αρκεί
Μα όχι μόνο να ελπίζεις
Απλά επειδή ζεις.