Τα φώτα ήταν κλειστά. Παντού σκοτάδι και άναβαν μόνο τα λαμπάκια από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, παίζοντας την Άγια Νύχτα.
Όλοι κοιμόντουσαν και εγώ έμενα ξύπνιος, να κοιτάζω τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν. Σαν τελετουργία, άφηνα τελικά ευλαβικά το γράμμα που είχα γράψει για τον Άγιο Βασίλη κάτω από το δέντρο και μετά, μέσα στο σκοτάδι, καθόμουν στον καναπέ, περιμένοντας τον να έρθει. Χωρίς κινητό, χωρίς υπολογιστή, μόνο με την φαντασία μου, ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές ολόκληρης της ύπαρξης. Λες και ήταν η πιο σημαντική νύχτα της ζωής μου, πάντα και παντού.
Αλλά στη μάχη με τη νύχτα έβγαινα πάντα ηττημένος και τα βλέφαρα βάραιναν. Έτσι, έβγαζα τα λαμπάκια από την πρίζα, μην τυχόν πάρει φωτιά το δένδρο και καούμε όλοι και έπεφτα για ύπνο πανευτυχής. Γιατί είχαν έρθει τα Χριστούγεννα και ο Άγιος Βασίλης θα διάβαζε το γράμμα μου, που ήλπιζα να λάβει σοβαρά υπόψιν. Γιατί ο Άγιος Βασίλης είναι αληθινός και φροντίζει για όλα τα παιδιά της Γης.
Και, για να πω την αλήθεια,
Νομίζω πως
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά
Μέχρι σήμερα.
