Ήμασταν μέσα στο μαγαζί και εγώ περίμενα την ώρα και τη στιγμή που θα φεύγαμε.Ένα κλάμπ στην Κοζάνη, η "Αποχαύνωση" και ένας τύπος που γύρευε φασαρίες επειδή του έριξα το ποτό.
Ποτέ δεν μου γέμισε το μάτι το συγκεκριμένο μαγαζί ,παρόλο που τις κλασσικές για έξοδο μερες- δηλαδή Παρασκευή και Σάββατο και γιορτές και τα σχετικά - ήταν πήχτρα. Δεν ξέρω τι ακριβώς με έκανε να φτάσω σε σημείο να το αντιπαθίσω κιόλας για μεγάλο χρονικό διάστημα . Θες ο κόσμος που μάζευε , το είδος του μαγαζιού ,στα οποία πάω μόνο με παρέα και κυρίως αν είμαι μεθυσμένος γιατί αλλιώς αισθάνομαι άβολα, το μέγεθος σε συνδυασμό με την πολυπληθή μάζωξη; Κάτι από όλα αυτά και όλα αυτά μαζί. Ποτέ δεν με ενθουσίασαν τα κλάμπ, με εξαίρεση ένα δύο που τα θεωρώ κάπως εντάξει.
Τελοσπάντων, είχα ανέβει με τον Ιάκωβο στην πόλη εκείνο το βράδυ. Θα έβγαινε με έναν φίλο του ,που τον γνώριζα, και κάτι άλλα παιδιά που ούτε ο Ιάκωβος γνώριζε ποιοι θα ήταν. Ειδικά τότε, από τα χειρότερα μου να βγαίνω με κόσμο που δεν ήξερα καθόλου ή δεν είχα έστω μια πρώτη επαφή. Μια κάποια ντροπή, συγκερασμένη με αμηχανία και κοινωνική ανικανότητα. Θέλω τον χρόνο μου για να νιώσω άνετα με τους άλλους. Αλλά δεν βαριέσαι, έπρεπε σιγά σιγά να μαθαίνω να ελλίσομαι, όπως όλος ο κόσμος.
Τελικα, ήμασταν εγώ , ο Ιάκωβος, ο φίλος του ο Γρηγόρης και τρεις φίλες του Γρηγόρη. Τέλεια, συλλογίστηκα, γυναίκες, το καλύτερο μου. Τώρα θα μου πείτε, γυναίκες ήταν ρε συ Θοδωρή, που το κακό; Θα σας πω. Οι μηχανισμοί μου κλειδώνουν. Μουδιάζουν οι αισθήσεις μου. Δεν ξέρω γιατί έτσι. Με παρέες αγοριών δεν είχα τέτοιο θέμα. Με τις γυναίκες όμως.... Λες και θα με έτρωγαν. Λες και ήταν τίποτα τέρατα. Γάμησε τα, εν ολίγοις.
Εκείνοι ήταν ήδη για ρετσινα και έτσι πήγαμε και τους βρήκαμε. Ωραίο κλιμα, φιλικό. Με σαγήνεψε μια από αυτές, η Νατάσα ,μου φαινόταν πολύ κουλ κοπέλα, μια με την οποία θα μπορούσα να είμαι μαζί της για πάντα. Προσπαθούσα να φερθώ κανονικά σε γενικές γραμμές, να φερθώ όπως εγώ σε μια παρέα αγοριών, λίγο πιο ήπια, μα ήταν δύσκολο. Και αργότερα την ίδια βραδιά, πριν πάμε στην "Αποχαύνωση" έτυχε να μείνω με τις άλλες δύο κοπέλες μόνος μου. Βασανιστήριο, μαρτύριο, το όνειρο του κάθε άνδρα στα χέρια μου και εγώ σαν παιδάκι που τον χώρισαν από τους γονείς του.
Τελοσπάντων, μπήκαμε στην "Αποχαύνωση" και ήδη είχα ξενερώσει τη ζωή μου. Τίποτα δεν μου καθόταν καλά. Δεν ήταν πως θα αράζαμε και πολυ αλλά και πάλι..... Έτσι, προφασίστηκα πως ήθελα να φάω και να με έπαιρναν τηλέφωνο όταν έφευγαν. Αντί να καθίσω μέσα, να διασκεδάσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος της ηλικίας μου. Φαίνεται κάποιοι άνθρωποι δεν προορίζονται εξ αρχής να φέρονται φυσιολογικά πάντα.
Και φτάνουμε στο επίμαχο σημείο.
Λόγω του πολύ κόσμου , έπρεπε να σπρώξω με τα χέρια μου, να δημιουργήσω ένα πέρασμα. Τα κατάφερα μα, λίγο πριν τη πόρτα, όπως πέρασα δίπλα από έναν άνδρα, κοντά στα 35 μου φάνηκε, τον ακούμπησα ίσα ίσα, όσο χρειάστηκε για να του πέσει το ποτό γιατί ,όπως συνειδητοποίησα λίγα δευτερόλεπτα μετά, ήταν ντίρλα.
Βγηκα έξω και εκεί που στεκόμουν να δω αν έχω όλα τα πράγματα στις τσέπες μου, βγήκε ο πίθηκος.
<< Εσύ. ΈΡΙΞΕΣ! ΠΟΤΟ μου>>, είπε νευριασμένος.
<< Το ξέρω. Ζήτω συγγνώμη, καταλάθος έγινε >>, απάντησα με ήρεμο τόνο στη φωνή.
<<Τώρα ΜΕΣΑ! Αγοράσεις! ΕΜΈΝΑ άλλο!>>.
Τώρα, και αυτό το συνειδητοποίησα καλύτερα αργότερα, σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να δείξεις σθένος. Πως δεν μασάς μια. Στην τελική να σηκωθείς να φύγεις και άστον να παραμιλάει. Δεν υπήρχε περίπτωση να του πάρω άλλο ποτο. Αντί αυτού.... :
<< Δεν μπαίνω πάλι μέσα. Να σου δώσω τα λεφτά για να φύγω;>>.
Σαν μωρό παιδί. Λειτούργησε η καλοκαγαθοσύνη μου, η βλακεία μου, η ανάγκη να φερθώ πάντα σωστά και τίμια. Ο τύπος ήταν τόσο χάλια που και μόνος του θα το έριχνε το ποτό. Μου έχουν ρίξει και μενα, σιγά τα αυγά. Απλα νευριάζεις, βλαστημάς και συνεχίζεις τη ζωή σου.
Ευτυχώς δεν με άκουσε.
<< Είπα! ΈΡΘΕΙΣ ΜΈΣΑ!>>.
Μουλάρωσα.
<<Όχι δεν έρχομαι. Δεν σου παίρνω τίποτα!>>.
<< Άκουσες;>>.
Ας τα έβαζε μαζι μου αν ήθελε. Ελληνορωμαϊκή πάλη για χρόνια,δεύτερος σε πανελλήνιο, σχολικός πανελληνιονίκης στην κατηγορία μου, με εμπειρία σε νταήδες από το σχολείο μεγάλη.
Αλλά δεν φαινόταν.
Στρουμπουλό παιδί, με κύφωση, το πρόσωπο καθόλου άγριο, ξυρισμένος , με φράντζα, με το δερμάτινό μου , ολίγον τι φλώρος ,τι να φοβηθεί;
Ανάθεμα αν φάνηκε ποτέ.
Το ιντερλούδιο του παραλόγου συνεχίστηκε λίγο ακόμη και τότε βγήκε ο Ιάκωβος. Δεν θυμάμαι γιατί βγηκε. Αν και γεμάτος επισης, η αύρα του ήταν διαφορετική. Ήταν επίσης γεροδεμενος και αποτυπωνόταν στην κοντομακινκη μαύρη μπλούζα του. Με μούσια και βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά.
Αναθεματισμενη αυτοπεποίθηση , που μουέχεις κρυφτεί όλα αυτά τα χρόνια;
<< Τι συμβαίνει; >>, ρώτησε τον μπαμπουίνο με άκρα σοβαρότητα.
<< Τίποτα σπουδαίο, όλα καλά>> ψέλλισε εκείνος, κοντοστάθηκε και μπήκε πάλι μέσα. Μέσα του βαθιά, ο Ιάκωβος πιστεύω πως καύλωσε. Ήταν ένα μεγάλο boost αυτοπεποίθησης.
Έπειτα του εξήγησα τι είχε παιχτεί και οι δρόμοι μας χώρισαν για λίγο.
Περπατώντας, σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν μου ορμούσε ο τυπος. Στο μυαλό μου έφτιαχνα υποθετικά σενάρια με ξύλο , μπουνίδια και τα σχετικά, και το διασκέδαζα. Ωστόσο δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Ποτέ δεν έχω παίξει ξύλο, και ελπίζω πως θα το αποφύγω μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου για πάντα. Δεν χρειαζομουν τους τσαμπουκαδες. Τα έδινα όλα στην προπόνηση και αυτό μου αρκούσε. Είμαι και λίγο φλώρος , δεν το κρύβω. Αλλά αν ποτέ χρειαστεί.....
Μα εκείνος ο τύπος!
Αυτούς γουστάρουν οι γυναίκες. Τέτοιοι είναι που για κάποιο λόγο μπορεί να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς στη ζωή τους. Σε αυτούς πάει η αυτοπεποίθηση και η μαγκιά και μια στάλα απο τον ανδρισμό που λείπει από εμάς. Τετοιοι τύποι είναι που δεν.... Τέτοιοι τύποι.....
Και εγώ χαίρομαι πραγματικά που δεν είμαι τέτοιος τύπος.
Και ας είμαι αυτός που είμαι.
Αλίμονο!
Αλήθεια!
- Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος
