Κανείς δεν μπορούσε να μου πει τίποτα μα πολλοί με κατηγορούσαν. Απλά έκλεισα το στόμα μου και δεν έβγαζα αχνά όπως άλλοτε. Άγνωστο το γιατί. Ίσως ο εγκέφαλος μου βαρέθηκε να επεξεργάζεται λέξεις και φωνήεντα και σύμφωνα και φθόγγους και συλλαβές. Ίσως απλά σιχάθηκα τις λέξεις, οι οποίες, αν και στοιβαγμένες μέσα, υπερβολικές, εξαιρετικές, σπουδαίες, αέρινες, δεν έβγαιναν ποτέ όπως τις ήθελα, όπως ήταν καταχωρημένες στο κεφάλι μου. Μέχρι που πίστεψα πως καλώς έγινε γιατί δεν είχαν τίποτα απολύτως να προσφέρουν, οι λέξεις εύκολα ξεχνιούνται, ή τις χρησιμοποιούμε κατά ίδιον όφελος, τις εκμεταλλευόμαστε χωρίς δισταγμό.
Ποτέ δεν ήμουν καλός με δαύτες. Ίσως να ήμουν, μικρός, δεν θυμάμαι, λάθος, σίγουρα ήμουν. Θαυμάζω όσους μπορούν να τις χειριστούν σε βαθμό ικανοποιητικό. Τους ζηλεύω. Μα με τα χρόνια συνειδητοποίησα οτι , αν ξέρεις πώς να χρησιμοποιείς την σιωπή, μπορείς να πεις τα ίδια με το αν τα ξεστομίσεις. Μόνο που δεν είμαι σίγουρος αν και αυτή είναι πάντα σύμμαχος μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε μαγεύουν με τα λόγια τους. Ωστόσο, μια φάρα συγκεκριμένη δεν μπόρεσα ποτέ να συμπαθήσω, εκείνη των φλύαρων φαφλατάδων .Στο στρατό είχα έναν, Βρασίδας Σαρρής λεγόταν. Σπούδασε φιλολογία και αργότερα έκανε μεταπτυχιακό στη φιλοσοφία. Στην αρχή μου φάνηκε κομπλέ παιδί. Όμως , όσο προχωρούσε η θητεία και όσο περισσότερο τον μάθαινα, τόσο περισσότερο ανυπόφορος γινόταν. Είχε άποψη για τα πάντα, θεωρούσε πως ήταν ο πιο έξυπνος από όλους, ο πιο καλλιεργημένος- έπαιρνε να διαβάζει εφημερίδες στον ελεύθερο χρόνο- και, όταν του έλεγαν κάτι για το στομα του, απαντούσε , με μια δόση ειρωνίας, χλευασμού και υπεροψίας, με μια σιγουριά, " Αφού είμαι δάσκαλος!". Όχι Βρασίδα, παπαρούλης είσαι, παρλαπίπας από τους λίγους. Δεν γύρισα να του το πω ποτέ. Φεύ!, βαριόμουν. Ας νόμιζε ότι ήθελε για τον εαυτό του και ας είχα εγώ την άποψη μου για τα μούτρα του για τον εαυτό μου. Ζωές παράλληλες και ότι μας φωτίζει ο θεός. Δεν τους μπορώ τους νάρκισσους και τους εγωιστές.
Δεν ξέρω γιατί σταμάτησα να μιλάω. Διόρθωση . Όχι τελείως. Απλά μετρούσα τα λόγια μου. Δεν έβγαιναν ελεύθερα όπως παλιά. Κόμπλαρα. Ντρεπόμουν. Πώς βγαίνει στους άλλους τόσο αβίαστα; Και οι γυρω μου πίστευαν πως ήμουν σιωπηλό και ντροπαλό παιδί, που ίσχυε βέβαια αλλά όχι τελείως. Είχα τόσα που ήθελα να πω, αλλά παρέμενα σιωπηλός. Να πιέσω το ρημάδι να ανοίξει και αυτό να συμπεριφέρεται λες και του έβαλαν λουκέτο. Να νιώσω πρώτα πως είναι εντάξει εκεί, να νιώσω οικεία, πως υπάρχει μια κάποια κατανόηση και επικοινωνία, στο ίδιο μήκος κύματος. Και οι άλλοι μιλούσαν , και ξεστόμιζαν και λέγαν, λέγαν. Εγώ τους κοίταζα και χαμογελούσα.
"Ρε συ", έλεγαν " πες τίποτα, μόνο εμείς θα μιλάμε;". Και εγω τίποτα. Κουνούσα το κεφάλι γελαστός, πετούσα δυο τρεις φράσεις για να μην με θεωρήσουν απλά διακοσμητικό και συνέχιζαν . Και γω γελούσα σαν μαλάκας, σαν χάνος, λες και μου έκαναν κάποια χάρη που δεν σηκώνονταν να φύγουν- μου έκαναν. Παράλληλα, το μεγαλύτερο βασανιστήριο. Λες και με λυπόντουσαν ή λες και παρουσία μου εκεί ήταν απλά σαν το τελευταίο κομμάτι σε ένα παζλ μυστήριο.
Μικρός το άνοιγα συνέχεια το στόμα μου, τώρα το θυμήθηκα. Δεν φίλτραρα τις λέξεις. Αγνά, απ' την καρδιά και το μυαλό ότι μου κατέβαινε. Μα μια δυο τρεις, κάποια στιγμή δεν με άντεξαν. Έγινα ανυπόφορος. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Υπήρχαν φορές που μου φώναζαν, που με μάλωναν, μου μιλούσαν άσχημα. Κρατιόμουν να μην κλάψω και κατέβαζα το κεφάλι. Ή έκλαιγα με καταρράκτες. Ύστερα απομονωνομουν ή περίμενα να πάω σπίτι και συνέχιζα να κλαίω για λίγο ακόμη. Σκεφτόμουν ,συγχωρέστε με,συγγνώμη, δεν το ήθελα πιστεψτε με δεν γουστάρω που ειμαι ετσι, στο σταυρό που σας κάνω ,θέλω να με αλλάξω, πιστέψτε με, δεν μου αρέσει έτσι, αλήθεια. Έριχνα το φτιαξιμο στον εαυτό μου μονάχα , δεν ήμουν αρκετά ώριμος να επεξεργαστω σωστά τα δεδομένα, να τα βάλω κάτω και να πω, ωραία, έχουμε αυτά, και εκεινα, πως μπορούμε να προχωρήσουμε; Όχι. Θα έκανα σαν μωρό παιδί. Φέρουν και εκείνοι ευθύνη για τη σιωπή μου, μεγάλη. Με το τρόπο αυτό υποτιμούσα τον εαυτό μου και έπεφτα στην αντίληψη τους,που μεταξύ μας με ένοιαζε αρκετά. Ήθελα να με αγαπάνε, να έχουν καλή άποψη για εμενα, να είμαι φίλος με όλους.
Ω, το βασανιστήριο. Ω , η συνειδητοποίηση. Ω θεέ μου, χαράμισα τα καλύτερα μου χρόνια γιατί νόμιζα πως θα ερχόντουσαν αργότερα!
Δε βαριέσαι. Είμαι εδώ κι είμαι ζωντανός. Ούτε θα κάτσω να εξηγώ σε ανθρώπους γιατί άλλοι άνθρωποι με έκαναν έτσι . Η ανθρωπότητα φταίει. Κύριε δικαστη καταδικάστε την και μετά και εμένα για συνένοχο!
Το χειρότερο είναι με τις γυναίκες. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως σαν αυτές δουν άνδρα λιγομίλητο και σκεπτικό και τα σχετικά, γουστάρουν παραπάνω με το μυστήριο που τον περιβάλλει. Σωστό , αλλά μέχρι ένα σημείο. Για να πετύχουν αυτά χρειάζεται να διαθέτεις και άλλα: αύρα, αυτοπεποίθηση, χαμόγελο, κλπ κλπ, ή έστω μερικά από αυτά. Καμιά γυναίκα δεν θα υγραθει στην θέα ενός μίζερου και καχεκτικού πλάσματος, όπως κανένας δεν θα δει μπάμιες και θα πει, ωωωωω φαγητάρα. Πιθανότητες μια στο εκατομμύριο. Μα και αυτές πως γίνεται να με κατηγορήσουν, να πουν το οτιδήποτε- καλά, μπορούν. Μπορώ να είμαι ο πιο ομιλητικός αν θέλω, ο πιο αστείος, ο πιο γενναιόδωρος, ο πιο...... Αν το θελήσω..... αρκεί να υπάρξει μια πρώτη επαφή, εκεί το χάνω, μετά... αλήθεια.... πότε θέλησα πραγματικά και δεν έκανα πίσω συμβιβασμένος με όσα είχα ήδη; Οι γυναίκες είναι μυστήρια πλάσματα. Και όσες φορές εκανα κάτι με κάποια ποτέ δεν μπόρεσα. Αν καταλάβω τι ήταν εκείνο που την τράβηξε πάνω μου. Από την άλλη ίσως και καλύτερα, ποτέ δεν ξες. Αντί να επικεντρωθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο, να φροντίσω ολόκληρο το δάσος. Και κάτι σημαντικό. Όχι, δεν χρειάζεται ο άλλος να έχει τελειώσει πανεπιστήμιο για να θεωρήσετε πως αξίζει να του δώσετε την προσοχή σας ή να κάνετε κατι μαζί του, κορίτσια στο ταξί. Γιατί έχω φίλους που δεν τελείωσαν κάποια "τρανή και σπουδαία" σχολή και μπορούν να σταθούν στον προφορικό λόγο καλύτερα από πολλούς. Ηλίθια στερεότυπα που τα μεταδίδουν και τα διατηρούν ηλίθιοι άνθρωποι.
Είναι και ώρες που τα λόγια δεν έχουν νόημα. Απλά να γεμίζουν το κενό, την αμηχανία της στιγμής. Και είναι μέρη όπου δεν χρειάζονται παραπανίσια, όπως όταν βρίσκεσαι σε νοσοκομείο ή μέσα σε εκκλησία ή σε ένα μπουρδέλο ή όταν πας να αγοράσεις μαύρο από τα αλάνια στα στενά.
Αν δεν ελέγξουμε τις λέξεις έχουν την δύναμη να καταστρέψουμε κάποιον. Α
Εγώ αφουγκράζομαι. Αφουγκράζομαι σημαίνει προσπάθεια κατανόησης του περιβάλλοντος μου. Σημαίνει πως προσπαθείς να νιώσεις πιο ασφαλής και σίγουρος με την υπόσταση σου, να δώσεις ένα νόημα στο είναι σου.
Όταν δεν μιλάς πολύ, οι άλλοι καταλαβαίνουν την διάθεση σου από την μορφή σου. Αν είσαι σκυθρωπός, αν έχεις βαριά μάτια, αν κοιτάς στο απέραντο. Τα μάτια σου κυρίως σε προδίδουν. Τα μάτια έχουν την δύναμη , σε άνθρωπους σαν και μένα , να είναι πιο εκφραστικά από οποιοδήποτε άλλο μέλος του σώματος. Κακά, κακά μάτια, με προδίδετε!
Ανακάλυψα τυχαία πως τις λέξεις σε γραπτή μορφή δύναμαι να τις χειριστώ καλύτερα και έμεινα σε αυτές. Και συνεχίζω να το κάνω. Ελευθερία. Ασφάλεια. Έρχονται πιο εύκολα, κολλάνε πιο εύκολα, κάνουν τον αβίωτο βιώσιμο. Δεν είναι το παν, φυσικά και δεν βασίζομαι μόνο σε αυτές, αλλά είναι κάθαρση. Εκφράζομαι, εκδηλώνομαι, ωριμάζω, μεταμορφώνομαι. Η ζωή βγάζει περισσότερο νόημα.
Δεν είναι εύκολο ούτε στον γραπτό λόγο, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Τόσοι άνθρωποι και δεν ανήκουν όλοι στις οικογένειες μου για να ξέρουν ποιος πραγματικά είμαι- συγχαίρω όποιον μπήκε στον κόπο να με μάθει και το κατάφερε έστω και λίγο.
Θαυμάζω όσους μπορούν να μιλάνε με εύκολια. Όχι όσους καταχραζονται τις λέξεις. Χίλιες φορές έτσι όπως είμαι , παρά ένα μπαλόνι παραφουσκωμένο, και ας έχει ,επιφανειακά, οφέλη .
Θαυμάζω και εμένα ώρες ώρες.
Μα αυτό είναι άλλη ιστορία.
- Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος
Ποτέ δεν ήμουν καλός με δαύτες. Ίσως να ήμουν, μικρός, δεν θυμάμαι, λάθος, σίγουρα ήμουν. Θαυμάζω όσους μπορούν να τις χειριστούν σε βαθμό ικανοποιητικό. Τους ζηλεύω. Μα με τα χρόνια συνειδητοποίησα οτι , αν ξέρεις πώς να χρησιμοποιείς την σιωπή, μπορείς να πεις τα ίδια με το αν τα ξεστομίσεις. Μόνο που δεν είμαι σίγουρος αν και αυτή είναι πάντα σύμμαχος μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε μαγεύουν με τα λόγια τους. Ωστόσο, μια φάρα συγκεκριμένη δεν μπόρεσα ποτέ να συμπαθήσω, εκείνη των φλύαρων φαφλατάδων .Στο στρατό είχα έναν, Βρασίδας Σαρρής λεγόταν. Σπούδασε φιλολογία και αργότερα έκανε μεταπτυχιακό στη φιλοσοφία. Στην αρχή μου φάνηκε κομπλέ παιδί. Όμως , όσο προχωρούσε η θητεία και όσο περισσότερο τον μάθαινα, τόσο περισσότερο ανυπόφορος γινόταν. Είχε άποψη για τα πάντα, θεωρούσε πως ήταν ο πιο έξυπνος από όλους, ο πιο καλλιεργημένος- έπαιρνε να διαβάζει εφημερίδες στον ελεύθερο χρόνο- και, όταν του έλεγαν κάτι για το στομα του, απαντούσε , με μια δόση ειρωνίας, χλευασμού και υπεροψίας, με μια σιγουριά, " Αφού είμαι δάσκαλος!". Όχι Βρασίδα, παπαρούλης είσαι, παρλαπίπας από τους λίγους. Δεν γύρισα να του το πω ποτέ. Φεύ!, βαριόμουν. Ας νόμιζε ότι ήθελε για τον εαυτό του και ας είχα εγώ την άποψη μου για τα μούτρα του για τον εαυτό μου. Ζωές παράλληλες και ότι μας φωτίζει ο θεός. Δεν τους μπορώ τους νάρκισσους και τους εγωιστές.
Δεν ξέρω γιατί σταμάτησα να μιλάω. Διόρθωση . Όχι τελείως. Απλά μετρούσα τα λόγια μου. Δεν έβγαιναν ελεύθερα όπως παλιά. Κόμπλαρα. Ντρεπόμουν. Πώς βγαίνει στους άλλους τόσο αβίαστα; Και οι γυρω μου πίστευαν πως ήμουν σιωπηλό και ντροπαλό παιδί, που ίσχυε βέβαια αλλά όχι τελείως. Είχα τόσα που ήθελα να πω, αλλά παρέμενα σιωπηλός. Να πιέσω το ρημάδι να ανοίξει και αυτό να συμπεριφέρεται λες και του έβαλαν λουκέτο. Να νιώσω πρώτα πως είναι εντάξει εκεί, να νιώσω οικεία, πως υπάρχει μια κάποια κατανόηση και επικοινωνία, στο ίδιο μήκος κύματος. Και οι άλλοι μιλούσαν , και ξεστόμιζαν και λέγαν, λέγαν. Εγώ τους κοίταζα και χαμογελούσα.
"Ρε συ", έλεγαν " πες τίποτα, μόνο εμείς θα μιλάμε;". Και εγω τίποτα. Κουνούσα το κεφάλι γελαστός, πετούσα δυο τρεις φράσεις για να μην με θεωρήσουν απλά διακοσμητικό και συνέχιζαν . Και γω γελούσα σαν μαλάκας, σαν χάνος, λες και μου έκαναν κάποια χάρη που δεν σηκώνονταν να φύγουν- μου έκαναν. Παράλληλα, το μεγαλύτερο βασανιστήριο. Λες και με λυπόντουσαν ή λες και παρουσία μου εκεί ήταν απλά σαν το τελευταίο κομμάτι σε ένα παζλ μυστήριο.
Μικρός το άνοιγα συνέχεια το στόμα μου, τώρα το θυμήθηκα. Δεν φίλτραρα τις λέξεις. Αγνά, απ' την καρδιά και το μυαλό ότι μου κατέβαινε. Μα μια δυο τρεις, κάποια στιγμή δεν με άντεξαν. Έγινα ανυπόφορος. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Υπήρχαν φορές που μου φώναζαν, που με μάλωναν, μου μιλούσαν άσχημα. Κρατιόμουν να μην κλάψω και κατέβαζα το κεφάλι. Ή έκλαιγα με καταρράκτες. Ύστερα απομονωνομουν ή περίμενα να πάω σπίτι και συνέχιζα να κλαίω για λίγο ακόμη. Σκεφτόμουν ,συγχωρέστε με,συγγνώμη, δεν το ήθελα πιστεψτε με δεν γουστάρω που ειμαι ετσι, στο σταυρό που σας κάνω ,θέλω να με αλλάξω, πιστέψτε με, δεν μου αρέσει έτσι, αλήθεια. Έριχνα το φτιαξιμο στον εαυτό μου μονάχα , δεν ήμουν αρκετά ώριμος να επεξεργαστω σωστά τα δεδομένα, να τα βάλω κάτω και να πω, ωραία, έχουμε αυτά, και εκεινα, πως μπορούμε να προχωρήσουμε; Όχι. Θα έκανα σαν μωρό παιδί. Φέρουν και εκείνοι ευθύνη για τη σιωπή μου, μεγάλη. Με το τρόπο αυτό υποτιμούσα τον εαυτό μου και έπεφτα στην αντίληψη τους,που μεταξύ μας με ένοιαζε αρκετά. Ήθελα να με αγαπάνε, να έχουν καλή άποψη για εμενα, να είμαι φίλος με όλους.
Ω, το βασανιστήριο. Ω , η συνειδητοποίηση. Ω θεέ μου, χαράμισα τα καλύτερα μου χρόνια γιατί νόμιζα πως θα ερχόντουσαν αργότερα!
Δε βαριέσαι. Είμαι εδώ κι είμαι ζωντανός. Ούτε θα κάτσω να εξηγώ σε ανθρώπους γιατί άλλοι άνθρωποι με έκαναν έτσι . Η ανθρωπότητα φταίει. Κύριε δικαστη καταδικάστε την και μετά και εμένα για συνένοχο!
Το χειρότερο είναι με τις γυναίκες. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως σαν αυτές δουν άνδρα λιγομίλητο και σκεπτικό και τα σχετικά, γουστάρουν παραπάνω με το μυστήριο που τον περιβάλλει. Σωστό , αλλά μέχρι ένα σημείο. Για να πετύχουν αυτά χρειάζεται να διαθέτεις και άλλα: αύρα, αυτοπεποίθηση, χαμόγελο, κλπ κλπ, ή έστω μερικά από αυτά. Καμιά γυναίκα δεν θα υγραθει στην θέα ενός μίζερου και καχεκτικού πλάσματος, όπως κανένας δεν θα δει μπάμιες και θα πει, ωωωωω φαγητάρα. Πιθανότητες μια στο εκατομμύριο. Μα και αυτές πως γίνεται να με κατηγορήσουν, να πουν το οτιδήποτε- καλά, μπορούν. Μπορώ να είμαι ο πιο ομιλητικός αν θέλω, ο πιο αστείος, ο πιο γενναιόδωρος, ο πιο...... Αν το θελήσω..... αρκεί να υπάρξει μια πρώτη επαφή, εκεί το χάνω, μετά... αλήθεια.... πότε θέλησα πραγματικά και δεν έκανα πίσω συμβιβασμένος με όσα είχα ήδη; Οι γυναίκες είναι μυστήρια πλάσματα. Και όσες φορές εκανα κάτι με κάποια ποτέ δεν μπόρεσα. Αν καταλάβω τι ήταν εκείνο που την τράβηξε πάνω μου. Από την άλλη ίσως και καλύτερα, ποτέ δεν ξες. Αντί να επικεντρωθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο, να φροντίσω ολόκληρο το δάσος. Και κάτι σημαντικό. Όχι, δεν χρειάζεται ο άλλος να έχει τελειώσει πανεπιστήμιο για να θεωρήσετε πως αξίζει να του δώσετε την προσοχή σας ή να κάνετε κατι μαζί του, κορίτσια στο ταξί. Γιατί έχω φίλους που δεν τελείωσαν κάποια "τρανή και σπουδαία" σχολή και μπορούν να σταθούν στον προφορικό λόγο καλύτερα από πολλούς. Ηλίθια στερεότυπα που τα μεταδίδουν και τα διατηρούν ηλίθιοι άνθρωποι.
Είναι και ώρες που τα λόγια δεν έχουν νόημα. Απλά να γεμίζουν το κενό, την αμηχανία της στιγμής. Και είναι μέρη όπου δεν χρειάζονται παραπανίσια, όπως όταν βρίσκεσαι σε νοσοκομείο ή μέσα σε εκκλησία ή σε ένα μπουρδέλο ή όταν πας να αγοράσεις μαύρο από τα αλάνια στα στενά.
Αν δεν ελέγξουμε τις λέξεις έχουν την δύναμη να καταστρέψουμε κάποιον. Α
Εγώ αφουγκράζομαι. Αφουγκράζομαι σημαίνει προσπάθεια κατανόησης του περιβάλλοντος μου. Σημαίνει πως προσπαθείς να νιώσεις πιο ασφαλής και σίγουρος με την υπόσταση σου, να δώσεις ένα νόημα στο είναι σου.
Όταν δεν μιλάς πολύ, οι άλλοι καταλαβαίνουν την διάθεση σου από την μορφή σου. Αν είσαι σκυθρωπός, αν έχεις βαριά μάτια, αν κοιτάς στο απέραντο. Τα μάτια σου κυρίως σε προδίδουν. Τα μάτια έχουν την δύναμη , σε άνθρωπους σαν και μένα , να είναι πιο εκφραστικά από οποιοδήποτε άλλο μέλος του σώματος. Κακά, κακά μάτια, με προδίδετε!
Ανακάλυψα τυχαία πως τις λέξεις σε γραπτή μορφή δύναμαι να τις χειριστώ καλύτερα και έμεινα σε αυτές. Και συνεχίζω να το κάνω. Ελευθερία. Ασφάλεια. Έρχονται πιο εύκολα, κολλάνε πιο εύκολα, κάνουν τον αβίωτο βιώσιμο. Δεν είναι το παν, φυσικά και δεν βασίζομαι μόνο σε αυτές, αλλά είναι κάθαρση. Εκφράζομαι, εκδηλώνομαι, ωριμάζω, μεταμορφώνομαι. Η ζωή βγάζει περισσότερο νόημα.
Δεν είναι εύκολο ούτε στον γραπτό λόγο, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Τόσοι άνθρωποι και δεν ανήκουν όλοι στις οικογένειες μου για να ξέρουν ποιος πραγματικά είμαι- συγχαίρω όποιον μπήκε στον κόπο να με μάθει και το κατάφερε έστω και λίγο.
Θαυμάζω όσους μπορούν να μιλάνε με εύκολια. Όχι όσους καταχραζονται τις λέξεις. Χίλιες φορές έτσι όπως είμαι , παρά ένα μπαλόνι παραφουσκωμένο, και ας έχει ,επιφανειακά, οφέλη .
Θαυμάζω και εμένα ώρες ώρες.
Μα αυτό είναι άλλη ιστορία.
- Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου