Αίθουσα αναμονής

Όσο περίμενα τη στιγμή να έρθει
τόσο περισσότερο απομακρυνόταν
αχνά μου ψιθύριζε,
Ει, εσύ, εδώ είμαι,
Με βλέπεις
Γιατί δεν με γραπώνεις;
Εγώ απλά στεκόμουν σαν χάνος, συλλογιζόμουν,
Θα περιμενω λίγο ακόμη
δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ακόμη
αύριο θα το κάνω, γιατί ακόμη-
αν θέλει θα τα φέρει όπως άλλες φορές , ακόμη-  .
Μια ζωή στο περίμενε και στο όχι τώρα
δυσκόλεψα πολύ την ζωή μου
γιατί έως ένα σημείο στέκεσαι τυχερός και πετυχαίνεις, μετά βρίσκεις ταβάνι
δεν γίνεται πάντα το σύμπαν να στα φέρει από μόνο του
όπως τα θέλεις
πρέπει και εσύ να προσπαθήσεις .
Παρόλα αυτά δεν έπαψα να ονειρεύομαι ποτέ
είναι διαφορετικό το να ονειρεύεσαι και να πράττεις συνάμα
από το να κάνεις απλά το πρώτο, τότε εισαι ένας δειλός άεργος
γνωρίζω πολύ καλά και τα δύο
δεν ισχυρίζομαι πως έκανα σάλτο στο άλλο άκρο
πάντα το λέω, η αλλαγή εκ των έσω γίνεται αργά , σταθερά
να την χωνέψεις πρώτα
να ξεμάθεις τους παλιούς σου τρόπους
Να....να...να..να....
.......
       Σκατά!
Πέρασα τη ζωή μου πεπεισμένος πως ανήκω στη πλευρά των ηττημένων
Των καταπιεσμένων
Των δυστυχισμένων
Γεμάτος φθόνο
Για μια ζωή που πέρασε από το κρεβάτι μου
Και εγώ προφασίστηκα πονοκέφαλο
Και ζήλευα που την χαίρονταν άλλοι
Ενώ ήταν τόσο απλό
Τόσο εύκολο
Να βρίσκομαι εξ αρχής
Στην πλευρά των νικητών
Και των ευτυχισμένων
Των πάντα χαμογελαστών
Και όχι γελασμένων.

Μυαλό μου και καρδιά μου
Τι παιχνίδι μου παίξατε;

- Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος