Δεν ήταν εύκολο.

Και, όμως, προσπάθησες.

Ακόμα και αν άργησες, προσπάθησες.

Όχι να το κάνεις πιο εύκολο, οχι

Απλά να το κάνεις.

Γι'αυτό, μην φέρεσαι τόσο σκληρά

Στον εαυτό σου.

Πάρε τις μικρές σου νίκες

Και, κάποια μέρα, όλες μαζί

(Να το θυμάσαι)

Θα γίνουν μια μεγάλη.

Έχε πίστη στην προσπάθεια.

Έχε πίστη σε σένα.

Ο δρόμος είναι δύσκολος, είναι γεμάτος στροφές και γκρεμούς και εμπόδια

Αλλά μην τα παρατήσεις.

Ακομα και αν σταματήσεις για καιρό

Μην τα παρατήσεις.

Θυμήσου όλες τις μικρές σου νίκες

Και συνέχισε

Να προχωράς

Με δυνατό παλμό

Και το κεφάλι

Ψηλά.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

 Να θυμάσαι πως ποτέ δεν έφυγαν

Στην πραγματικότητα

Οι άνθρωποι που

Ήταν κάποτε εδω

Και κατοίκησαν μέσα

Στην ψυχή σου.

Ίσως να λείπει πια

Η ανθρώπινη τους υπόσταση

Και η παρουσία τους

Αλλά οι άνθρωποι που ήταν κάποτε

Θα είναι για πάντα.

Γιατί ό,τι πέρασε και κάποτε σήμαινε κάτι

Έστω και λίγο

Άφησε ένα αποτύπωμα

Που δεν θα στεγνώσει με τον χρόνο

Αλλά θα μείνει για πάντα

Μέσα

Έξω

Και γύρω από εσένα.

Έστω και αμυδρά, θα μείνει

Σαν λεκές σε χαλί που ποτέ δεν θα φύγει.

Να θυμάσαι

Οι άνθρωποι που έφυγαν

Δεν έφυγαν για πάντα

Αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν

Και ας μην τους βλέπεις

Και ας μην τους ακούς, ας μην τους νιώθεις

Οι άνθρωποι εκείνοι

Είναι για πάντα 

Εδώ,

Για πάντα

Θα μείνουν 

Εδώ.

Γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις

Το πότε θα φύγουν 

Όπως και δεν μπορείς

Και να επιλέξεις

Ποιοί άνθρωποι θα μείνουν.

Αλλά για πάντα

Και ως το τέλος

Το στίγμα που άφησαν

Θα παραμείνει

Εντυπωμένο

Βαθιά.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

Στέκομαι 

Μόνος

Πάνω στην κορυφή ενός λόφου.

Είναι νύχτα, βαθιά νύχτα φοβάμαι λίγο

Αν και δεν θα έπρεπε, είμαι άντρας τώρα

Οι άντρες ούτε φοβούνται,ούτε κλαίνε

Έτσι δε λένε;

Έτσι δεν μου λέγατε, γαμω τα-, τέλος πάντων, όχι σήμερα αυτά.

Το ράδιο παίζει κομμάτια

Που δεν τα ακούω συχνά

Αλλά αυτά παίζει και δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Φοβάμαι λίγο.

Ποιος ξέρει τι θα μπορούσε

Να μου επιτεθεί;

Και μετά να πάθω τίποτα

Και να μην με βρίσκουν και ίσως...

Ίσως καλύτερα, ίσως να ήταν καλύτερα

Να χάνομουν για λίγο, για πολύ λίγο

Ίσα ίσα να ηρεμήσει ο νους 

Όχι, όμως,για πάντα, όχι...

Δεν γίνεται τώρα , δεν γίνεται να χαθώ

Για πάντα

Όχι τώρα, τώρα που

Αυτό που θέλω είναι

Για πάντα

Να μείνω.

Πριν και μετά

Να μείνω.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

Πάνω σε μαρμάρινους σταυρούς καρφωμένος

Σε σπίτια χωρίς παράθυρα, σε δωμάτια δίχως κρεβάτια

Κοιτάζοντας τον ουρανό, κοιτάζοντας τον ήλιο

Για ένα σημάδι

Περίμενα

Μέσα σε αίθουσες βασανιστηρίων και σε πισίνες γεμάτες δάκρυα

Ενώ ο κόσμος έξω άλλαζε, ενώ μέσα μου κάτι άλλαζε και κάτι άλλο επέμενε να μείνει

Ακέραιο, περίμενα

Για ένα μήνυμα, για ένα σημάδι, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα τηλέφωνο, μια συνάντηση

Που σπάνια ερχόντουσαν και όταν ερχόντουσαν

Δεν κρατούσαν πολύ, μα περίμενα

Για μια πρωτοβουλία, κάτι διαφορετικό μέσα στην αέναη επανάληψη, περίμενα

Να δώσω αυτό που προορίζεται να δοθεί

Χάνοντας τόσες πολλές ευκαιρίες

Ενώ άλλες γλιστρούσαν από τα χέρια μου

Ή εγώ ο ίδιος ήμουν ανίκανος να αντιμετωπίσω αυτό ήταν απέναντι μου.

Και οι μπύρες αυξάνονταν

Και η θλίψη μέσα μου αυξανόταν

Και τα απωθημένα αυξάνονταν.

Ακόμα περιμένω, ακόμα περιμένω και

Δεν είναι τόσο η αναμονή που σε σκοτώνει

Όσο εκείνο που βλέπεις

Με τα μάτια ανοιχτά

Το βράδυ δίπλα σου, ενώ ξαπλώνεις, είναι

Δύο χέρια που δεν υπάρχουν

Να σε αγγίζουν και

Δυο χείλη που δεν υπάρχουν 

Να ψιθυρίζουν 

Το όνομα σου

Σα να είναι το μοναδικό που 

Υπάρχει.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)