Πάνω σε μαρμάρινους σταυρούς καρφωμένος

Σε σπίτια χωρίς παράθυρα, σε δωμάτια δίχως κρεβάτια

Κοιτάζοντας τον ουρανό, κοιτάζοντας τον ήλιο

Για ένα σημάδι

Περίμενα

Μέσα σε αίθουσες βασανιστηρίων και σε πισίνες γεμάτες δάκρυα

Ενώ ο κόσμος έξω άλλαζε, ενώ μέσα μου κάτι άλλαζε και κάτι άλλο επέμενε να μείνει

Ακέραιο, περίμενα

Για ένα μήνυμα, για ένα σημάδι, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα τηλέφωνο, μια συνάντηση

Που σπάνια ερχόντουσαν και όταν ερχόντουσαν

Δεν κρατούσαν πολύ, μα περίμενα

Για μια πρωτοβουλία, κάτι διαφορετικό μέσα στην αέναη επανάληψη, περίμενα

Να δώσω αυτό που προορίζεται να δοθεί

Χάνοντας τόσες πολλές ευκαιρίες

Ενώ άλλες γλιστρούσαν από τα χέρια μου

Ή εγώ ο ίδιος ήμουν ανίκανος να αντιμετωπίσω αυτό ήταν απέναντι μου.

Και οι μπύρες αυξάνονταν

Και η θλίψη μέσα μου αυξανόταν

Και τα απωθημένα αυξάνονταν.

Ακόμα περιμένω, ακόμα περιμένω και

Δεν είναι τόσο η αναμονή που σε σκοτώνει

Όσο εκείνο που βλέπεις

Με τα μάτια ανοιχτά

Το βράδυ δίπλα σου, ενώ ξαπλώνεις, είναι

Δύο χέρια που δεν υπάρχουν

Να σε αγγίζουν και

Δυο χείλη που δεν υπάρχουν 

Να ψιθυρίζουν 

Το όνομα σου

Σα να είναι το μοναδικό που 

Υπάρχει.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)