Το μαγαζί ήταν ήδη φουλ όταν έπιασα την απογευματινή βάρδια και, στο κλείσιμο, είχαμε ακόμα τραπέζια που πλήρωναν τους λογαριασμούς τους. Οπότε, ενώ είχε πάει 03:15 το βράδυ, εγώ ακόμα μάζευα ποτήρια και πιάτα και τα άφηνα μέσα στη λάντζα, καθαρίζοντας ,παράλληλα, τραπέζια και τακτοποιώντας το μέρος, μαζί με τους υπόλοιπους, για να το βρούνε εντάξει οι της πρωινής βάρδιας. Ευτυχώς, στις 03:45 τελειώσαμε, κλειδώσαμε και είπαμε καληνύχτα.

Έπρεπε να περπατήσω από τη Μητροπόλεως μέχρι την Εγνατία για να πάρω το νυχτερινό αστικό- για ταξί ούτε λόγος,  θα πληρωνόμουν την επομένη και, μέχρι τότε, είχα 1,72 ευρώ στο λογαριασμό μου. Έτσι, έβαλα τα ακουστικά μου και κίνησα για πάνω. Λίγο πριν φτάσω στην Εγνατία για να στρίψω προς την Αντιγονιδών, ένιωσα κάποιες διαταραχές στο στομάχι μου, Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, όταν ,όμως, έφτασα στη στάση και σταμάτησα για να περιμένω το αστικό, το στομάχι μου μού έδειξε τι πραγματικά... ''αισθανόταν''. Έσφιξα το δεξί μου χέρι σε γροθιά, για να διώξω την ενόχληση και αυτό είχε κάποια επιτυχία. Κοίταξα πάνω, είδα πως το 1Ν θα ερχόταν σε 5 λεπτά και άλλαξα τραγούδι για να ξεχαστώ.

Αν και καθημερινή, όταν έφτασε, το αστικό είχε αρκετό κόσμο, περισσότερο από όσο περίμενα. Στην κυριολεξία, έσπρωξα άτομα για να μπω μέσα. Που να τους εξηγούσα το επείγον της περίστασης, χέστηκαν. Μεταξύ μας, αν δεν έμπαινα, και εγώ στην κυριολεξία, αυτό είναι άλλο θέμα. Βρήκα μια θέση, κάθισα και κράτησα σφιχτά την τσάντα μου.

Μέχρι την Καμάρα, τα πράγματα ήταν υπό έλεγχο. Όταν ,όμως, το αστικό έφτασε στο ΠΑΜΑΚ, τότε ξεκίνησε το κακό, γιατί ο εγκέφαλος μου καταλάβαινε πως πλησιάζω στο σπίτι και είχε ήδη αρχίσει να δίνει, ενάντια στο θέλημα μου, εντολές στο σώμα μου να ετοιμάζεται. Δεν ξέρω πως μπορεί να φαινόμουν στους υπόλοιπους μέσα στο αστικό, η κοπέλα, ωστόσο, που καθόταν δίπλα μου είχε μαζευτεί λίγο στη θέση της. Ήθελα να γυρίσω και να της πω, Όχι, μην ανησυχείς, δεν είναι κάτι σοβαρό, να αδειάσω απλώς θέλω και θα φαίνομαι φυσιολογικός, αν θες πάμε και για μπύρα μετά, αλλά φυσικά όλα αυτά τα σκεφτόμουν για να απασχολήσω το μυαλό μου μέχρι να φτάσει η ύστατη στιγμή. Πρέπει να την σκούντηξα λίγο την καημένη όταν φτάσαμε Μπότσαρη, στην προσπάθεια μου να βγω όσο πιο γρήγορα γινόταν, γιατί παρατήρησα τον μορφασμό κάτω από τη μάσκα και γι'αυτό της ζήτησα αμέσως συγγνώμη. Λογικά αδιαφόρησε για το συγγνώμη μου και απλά περίμενε την ώρα να πάει σπίτι για να κοιμηθεί. Ή να βρει το αγόρι της. Ή την κοπέλα της. Σκέψεις, σκέψεις, απλά για να-.

Μόλις πάτησα το πόδι μου ξανά στο δρόμο, προσπάθησα να τρέξω, μα κάθε βήμα γινόταν με προσοχή, γιατί μπορεί να άνοιγε απότομα τις πύλες της Κόλασης. Με τα χίλια ζόρια τα κατάφερα να φτάσω στην πολυκατοικία μου. Ξεκλείδωσα και τις δύο πόρτες, την κάτω και του διαμερίσματος μου, με τέτοια ορμή, που φοβήθηκα μην σπάσει το κλειδί, χωρίς, ωστόσο, να με πολυνοιάζει εκείνη τη στιγμή. Μόλις μπήκα στο σπίτι, πέταξα ό,τι είχα κάτω και άρχισα να ξεκουμπώνω το παντελόνι, τρέχοντας προς την τουαλέτα. Κάθισα την τελευταία στιγμή και έπιασα την πετσέτα που είχα απλωμένη δίπλα μου από την ένταση. Όταν έφυγε το πρώτο κύμα και άρχισα να βαριανασαίνω από ευτυχία, πήρα το κινητό που μου είχε πέσει κάτω. Είχαν βγει τα ακουστικά και από το ηχείο είχε αρχίσει να ακούγεται το The Chain των Fleetwood Mac.

Πρέπει να είχαν περάσει κοντά στα δύο λεπτά που σκρόλαρα στο Instagram, όταν ένιωσα ένα ταρακούνημα στη λεκάνη. Σήκωσα το κεφάλι μου και σκέφτηκα πως ήταν η φαντασία μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ξανά το ίδιο. Σηκώθηκα αυτή τη φορά ολόκληρος και, μηχανικά, άρχισα να κόβω χαρτί τουαλέτας. Δεν πρόλαβα να σκουπιστώ τελείως, όταν και ένιωσα ένα δεύτερο ταρακούνημα.
Δεν το...Σεισμός, μουρμούρισα.

Όπως ήμουν, σήκωσα τα βρακιά μου , πήρα το κινητό και και έτρεξα καρφί έξω. Όχι και να με βρουν καλυμμένο με σκατά, σκέφτηκα. Άνοιξα την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω δύο- δύο τις σκάλες. Λάθος μου να βγω έτσι, αλλά είχα πανικοβληθεί, μέσα στην κούραση μου και όλα τα σχετικά. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε η μπασογραμμή από το The Chain, που σε μεταφέρει σε άλλο γαλαξία και ένιωθα σα να είμαι πρωταγωνιστής σε καμιά ταινία.
Όταν βγήκα έξω και στάθηκα μπροστά από την πολυκατοικία μου, όλα ήταν στη θέση τους. Ένας τύπος, που μάλλον γυρνούσε σπίτι του από έξοδο, παραπατώντας ελαφρώς, με είδε και γέλασε. Αυτό με επανέφερε στην πραγματικότητα και συνειδητοποίησα πως στεκόμουν στη μέση του δρόμου, με το μπλουζάκι, το μποξεράκι και το κινητό μου να παίζει μουσική.
Ηλίθιε, σκέφτηκα, πέσε για ύπνο.
Έσκυψα το κεφάλι και ανέβηκα πάλι πάνω.

-Ο.Γ.Θ.