Μην/Αλλά...

Πολλά να απαιτείς μόνο από τον εαυτό σου
Δεν θα στα χαρίσει απλόχερα κάποιος ξένος, όχι πάντα
Στην αδράνεια αρέσκεσαι να καταφεύγεις συχνά, θα μετανιώσεις αργά
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, μας έμαθαν
Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι.
Η υπομονή είναι το όπλο των δυνατών
Που και που πρέπει να μουλαρώνεις
Μέχρι τα χλιμιντρίσματά σου
Να ακούγονται σαν γλυκιές μελωδίες στα αυτιά τους.
Από εκατοντάδες σκαλιά απαρτίζεται η πιο ψηλή σκαλωσιά
Που θα οδηγήσει εκείνον που θα την ανέβει
Σε μία χαραμάδα, τον προσκαλεί να εισχωρήσει.
Εκεί κρύβεται η χαραυγή
Προσμένει να σε ζεστάνει
Αλλά δεν θα σε αγκαλιάσει τόσο εύκολα
Μόνο σε λίγους το επιτρέπει από νωρίς.
Και μην πεις ποτέ πως
Όλα είναι -τάχα- μάταια
Αν δεν τα έχεις δοκιμάσει πρώτα
Χιλιοτσέκαρες;
Πάντα μας ξεφεύγει κάτι και το ανακαλύπτουμε
Συνήθως μέσω συγκυριών τυχαίων
Τα πάντα είναι μέρος του σχεδίου
-ποιος έκλεψε τα αρχεία;
Οι θεοί δεν μας ξέρουν καλά, εμένα και εσένα
Μα θα καταφέρουμε να τους καταπλήξουμε εν τέλει
Ή θα συνεχίσουμε τις ζωές μας
Κλαίγοντας, γεμάτοι απωθημένα, όνειρα
Ξαπλωμένοι στο έδαφος
Κάτω από ένα φεγγάρι
Που δεν φαίνεται να βγάζει νόημα;