Τόσα χρόνια πέρασαν

Και ακόμα δεν γράφω όσο καλά

Θα ήθελα.

Γιατί επιδιώκω να γράψω 

Για το ανθρώπινο και όσα το απαρτίζουν 

Για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαίνεται.

Δεν είναι καθόλου εύκολο και

Δεν είμαι αρκετά ώριμος ακόμα.

Μα το χρωστάω σε εκείνα τα βράδια

Που σκεφτόμουν το τέλος των πάντων

Και σε όλες εκείνες τις μέρες 

Που έψαχνα μανιωδώς 

Κάτι

Και τελικά το βρήκα.

Και είναι υπέροχο να βρίσκεις

Έναν σκοπό.

Αλλά τώρα μέσα στο αστικό

Εύχομαι απλά να μην μπει κάποιος ελεγκτής

Και μου ζητήσει το εισιτήριο μου.

Γιατί φοβάμαι πως θα τον κοιτάξω

Θα ανοίξω τα χείλη μου 

Θα βουρκώσω και κοιτάζοντας το κενό θα του πω ψιθυριστά,

Δεν έχω εισιτήριο,καλέ μου κύριε

Έτσι μπήκα, βλέπετε-.

Σας αρκεί μήπως αυτό το ποίημα;

Έχω γράψει και δύο βιβλία

Μήπως θα θέλατε να σας τα δώσω;

Δεν είναι τα καλύτερα εκεί έξω

Αλλά πιστεύω πως αξίζουν

Γιατί 

Είναι ανθρώπινα.

Και αυτός θα με κοιτάξει περίεργα

Και θα πάει στον επόμενο.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)