Μέσα σε δύο λεπτά έμαθα τι θα πει πραγματικός πόνος.

Δεν είχε πολύ καιρό, αφού παντρευτήκαμε με την Κική, που αποφασίσαμε πως θέλαμε να κάνουμε παιδί μαζί- εκείνη το ήθελε από μικρή, βέβαια, εγώ από τη στιγμή που τη γνώρισα. Κάναμε αρκετές προσπάθειες μέχρι να τα καταφέρουμε- σχεδόν όλες ήταν μάταιες. Επισκεφθήκαμε και γιατρό, μέχρι και κάτι τελετουργικά με ανανάδες και πανσελήνους δοκιμάσαμε, αλλά το καταραμένο δεν έλεγε να έρθει σύντομα.

Ωστόσο, τα καταφέραμε!

Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που η Κική μου το ανακοίνωσε.
Είχα μπει σπίτι μετά τη δουλειά. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να κάνω ένα καυτό ντουζ, να φάω κάτι και να κοιμηθώ. Εκείνη χάζευε στο κινητό της. Την πλησίασα, την φίλησα στο μέτωπο και πήγα να ξεντυθώ.
Τελείωσα το μπάνιο και ,ενώ έπλενα τα δόντια μου, με την άκρη του δεξιού ματιού μου παρατήρησα κάτι. Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα, αλλά, μόλις το συνειδητοποίησα, έτρεξα προς τα έξω και παραλίγο να πέσω κάτω. Μα εκείνη ήδη με περίμενε στην πόρτα, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
«Είναι αυτό που…ΕΙΝΑΙ;!» είπα.
«Ναι…Ναι, αυτό είναι!»

Όταν με το καλό βεβαιωθήκαμε, το ανακοινώσαμε στους πιο κοντινούς μας. Επισκέψεις στο σπίτι, χαρές, κλάματα, ένας χαμός! Εμείς ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Η μητέρα μου με συμβούλεψε να προσέχω ιδιαίτερα όταν το κάνω μπάνιο, για να μην πέσει και χτυπήσει το κεφάλι του.
«Και βγει ζαβό σαν και σένα!»

Η Κική κάθε βράδυ κάνει ό, τι μπορεί
Με το ασήμι στ' αυτί και με το κοκκινάδι…

«Πώς είσαι;»
«Καλά…»
«Σίγουρα;»
«Όχι. Αλλά τι μπορώ να κάνω;»
«Θα πρέ-. Θα πρέπει να αποφασίσεις πως θα γεννηθεί. Ο γιατρός είπε-»
«Ξέρω τι είπε! Μαζί ήμασταν…»
«Συγγνώμη…»
«Δεν πειράζει. Μπορείς να το δυναμώσεις;»
«Ναι…»

Πήγαινέ με στη Ρώμη και στη Χαλκιδική
Η Κική δε μου έγραψε ακόμη…

«Σταύρο;»
«Ναι, αγάπη μου;»
«Μπορούμε  να μην ξεβάψουμε το δωμάτιό του; Για την ώρα τουλάχιστον…»
«Φυσικά!»
«Σε δύο εβδομάδες…Και είχαμε αποφασίσει και το όνομα… Θα ήταν αγόρι, θα… ήταν ο γιός μου! Και τώρα-».
«Σσσς… Ησύχασε. Είμαι εγώ εδώ! Όλα θα πάνε καλά. Θα οδηγάω ήρεμα».
«Θα μου κρατήσεις το χέρι;»
«Φυσικά!»

Μέσα σε δύο λεπτά… Τόσο χρειάστηκε…
Άτιμος αριθμός!
Ένα λεπτό πριν ήμουν πατέρας και η Κική μητέρα.
Ένα συν ένα συν ένα, που πάλι θα έκαναν δύο, γιατί θα ήταν κομμάτι μας, το παιδί μας.

Ένα λεπτό πριν, ήμασταν τρεις.
Μα, ένα λεπτό μετά, ήμασταν πάλι δύο.

Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία…