Έπρεπε να με δεις τότε 

Με το ωραίο στέμμα μου, όταν

Ήμουν ο βασιλιάς, όταν

Έλαμπα σαν διαμάντι

(τα διαμάντια δεν λάμπουν στην πραγματικότητα, αλλά τουλάχιστον αυτή η παρομοίωση δίνει μια μεγαλύτερη αξία)

Και κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να με

Ρίξει κάτω.

Ομως αυτοεξορίστηκα και δεν  πρόλαβες να με δεις και εγώ δεν πρόλαβα να το χαρώ

Το βασίλειο μου και μετά το έψαχνα διακαώς αλλά δεν το έβρισκα και βασανίστηκα και ταλαιπωρήθηκα και κουράστηκα και μάτωσα και τελικά

Βαρέθηκα να το ψάχνω και 

Απλά

Ξάπλωσα.

Όμως μια μέρα σηκώθηκα

Και άρχισα να τρέχω και έπεσα πολλές φορές

Και έκλαψα πολλές φορές και μετάνιωσα πολλές φορές

Και πλήγωσα πολλούς ανθρώπους και εμένα τον ίδιο.

Και έχασα τόσες πολλές ευκαιρίες...

Έτσι, άρχισα να χτίζω από την αρχή

Ένα άλλο βασίλειο και

Φαίνεται να γίνεται όμορφο, μα, αλήθεια

Θα έπρεπε να με δεις τότε

Όταν ήμουν ο βασιλιάς με το ωραίο μου στέμμα.

Και θα έπρεπε

Τότε

Να με δω και εγώ.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)