Ένα με ομοιοκαταληξία

Μου έχω τάξει μια θάλασσα να δω προτού πεθάνω
Μια τεράστια έκταση από αγάπη και χαμόγελα
Ας είναι  και τον εαυτό μου να χάσω αν προκάμω
Τα μάτια των ανθρώπων να δω γεμάτα με ελπίδα.

Γι' αυτό μπαίνω στο βαγόνι αυτό που επιστροφή δεν έχει
Μόνος, με περαστικούς να χαιρετάνε συγκαταβατικά
Είναι φίλοι, γνωστοί, οικογένεια και τόσο λίγο απέχει
Η καρδιά μου από το να φερθεί κανονικά.
Μια τέλεια θρησκεία, δουλειά, οικογένεια και το μυαλό στα συγκαλά του
Μα δεν μου κάνουν, τα απεμπόλισα πριν να είναι αργά.
Φθείρομαι για να έχω κάτι να σας προσφέρω
Για πάντα πια , μέχρι να πάψω να με αντέχω.
Πληρώνω κάθε μέρα τα χρωστούμενα
Και συνεχίζουν να μου ζητάνε παραπάνω.
Παραπαίω με την ελπίδα κάποτε να πορευτώ σταθερά
Όσο ο κόσμος τρέχει και πανικοβάλλεται τον κοιτάζω σιωπηλά
Και θέλω τόσο να φωνάξω πως του αξίζει και λίγη ανεμελιά
Αλλά κανείς δεν θα με ακούσει και όχι άδικα.
Στην τελική είμαι ο μόνος που ζορίζεται τόσο πολύ
Βάζω το χέρι στο καπέλο να βγάλω λαγούς και με τσιμπάνε αστακοί.
Η καταχνιά δεν με αφήνει να δω καθαρά
Ευτυχώς ήταν από τα πρωϊνά που δεν κατούρησα φρικαρισμένος.
Γνωρίζω πολλούς αλήτες που κάνουν τα αρνιά
Και άλλους που δεν αξίζουν  ούτε μια ματιά.
Αν ζούσαμε σε άλλη εποχή πάλι θα λαχταρούσαμε μια άλλη εποχή
Και με τέτοιες σκέψεις δεν κάνουμε προκοπή.
Το τρένο συνεχίζει την κανονική του πορεία
Και εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ με ησυχία.