Είμαι παιδί αυτής της Γης

Θα ήθελα να παρομοιάσω  τον εαυτό μου με πουλί αποδημητικό για να το κάνω λίγο πιο ποιητικό αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Γιατί ένα τέτοιο πουλί επιστρέφει στον τόπο του σαν το κλίμα του γίνει θερμότερο. Ή τουλάχιστον έτσι θυμάμαι οτι μας είπαν στο σχολείο. Μπορεί να θεωρούμαι πλέον επιστήμονας, αλλά δεν γνωρίζω και τα πάντα στην εντέλεια.  Εγώ δεν έφυγα λόγω του κρύου, ούτε με πρόσταξε η φύση μου. Αν μπορούσα θα έμενα για πάντα εδώ και θα το έκανα με περίσσια χάρη. Αλλά δεν γινόταν. Έπρεπε να φροντίσω για το μέλλον μου κάπως. Το μέλλον. Τι αστεία λέξη. Μέλλον. Μάλλον. Μάλιστα. Μάλα.
Δεν γεννήθηκα εδώ. Όχι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι μια ηλικία στον τόπο όπου μετανάστευσα  αργότερα για τις σπουδές μου. Έπρεπε να το κάνω. Το αντικείμενο με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ δεν υπήρχε στην πατρίδα μου. Άρα τι να έκανα; Και το έβλεπα τόσο καθαρά: Ευτύχης Γ. Περδόνης, δόκτωρ ιατρική τεχνολογίας, PhD και Master. Όλα σου φαίνονται τόσο απίστευτα όταν είσαι πιτσιρίκι. Ευτυχώς δεν με επηρέασε η γνώμη των άλλων να ακολουθήσω τον φωτεινό  και εύκολο δρόμο. Εκείνη η καταραμένη η επιβολή τους πάνω σου, η επιθυμία τους να θέλουν να μπουν στο μυαλό σου, να σε οδηγήσουν σε μια ορισμένη κατεύθυνση και μετά να παριστάνουν πως ήταν ολόδική σου η επιλογή. Ευτυχώς δεν έγινε αυτό στη δική μου περίπτωση. Από μικρό παιδί μου άρεσε η τεχνολογία, τα μηχανήματα και τα σχετικά και έτσι επέλεξα να πορευτώ, όποιο και αν ήταν το τίμημα που θα πλήρωνα στην προσωπική μου ζωή.
Για ένα διάστημα είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με τα ζώα. Στο χωριό είχαμε αρκετά,κυρίως  αδέσποτα γατάκια, της γειτονιάς. Μαλλιαρές, πολύχρωμες, χνουδωτές μπάλες, κυνηγούσαν σαύρες και ποντίκια και μας κρατούσαν παρέα. Σε μία φάση είχαμε κοντά στα δέκα να σουλατσάρουν στην αυλή. Τις στιγμές που ήμουν μόνος και δεν είχα κάτι να κάνω, έβγαινα και τις καλούσα κοντά μου. Θα ερχόταν μία , θα χάιδευε την ράχη της πάνω στο πόδι μου και εγώ θα την έπιανα από τον σβέρκο. Θα την κρατούσα έτσι ακινητοποιημένη, θα πήγαινα στην τσάντα που είχαμε τα μανταλάκια, θα εφάρμοζα στο ίδιο σημείο  ένα και θα την θαύμαζα για λίγα δευτερόλεπτα σε αυτή την ιδιαίτερη μορφή ταρίχευσης που την είχα υποβάλει προτού την ελευθερώσω. Δεν είναι πως μισούσα τα γατιά, τουναντίον! Πολύ γρήγορα κατάλαβα , όμως, πως περισσότερο λαχταρούσα την παρέα τους παρά την φροντίδα τους. Θα ήμουν από τους χειρότερους κτηνιάτρους ή ό, τι σχετικό με τα ζώα.
Φίλους είχα, δεν είναι πως ήμουν μόνος. Εκείνων τα ενδιαφέροντα κινούνταν πιο κοντά στην πραγματικότητα της πατρίδας μας, οπότε έδωσαν εξετάσεις, πέρασαν και γράφτηκαν στις εκάστοτε σχολές. Εγώ πήρα τον δύσκολο δρόμο. Αν το μετάνιωσα; Πφφφφ. Ωραία ερώτηση! Λίγο θα έλεγα. Γιατί ο τόπος στον οποίο σπούδασα δεν προσφερόταν για φοιτητική ζωή και τα σχετικά, ήταν λίγο κρύος γενικά και δεν εννοώ μόνο το κλίμα του. Και για να πω την πάσα αλήθεια, μιας και σας ανοίχτηκα τόσο, θα ήθελα να την ζήσω , έστω για λίγο, κάνα χρόνο, όχι υπερβολές. Να δω και εγώ πως είναι αυτή η περιβόητη φοιτητική ζωή. Γιατί οι φίλοι μου δεν ήταν παιδιά με τα οποία κάναμε - όπως τις λένε- τρέλες και έχω μερικά απωθημένα. Ήταν πιο συγκρατημένοι, κατά κάποιο τρόπο φλώροι. Ήμασταν έναν κουαρτέτο απροσάρμοστων. Ουσιαστικά ήταν τρείς : ο Μιχάλης, ο Ισαάκ και ο Αχιλλέας. Με τέτοια ονόματα περιμένατε κάτι καλύτερο; Αλλά, όσο απροσάρμοστοι -. Θα πρέπει να εξηγήσω λίγο τι εννοώ. Δεν είναι πως δεν μιλούσαμε με άλλους ή δεν θα βγαίναμε για κανένα καφέ ή κάτι τέτοιο. Όχι. Με την καμία δεν στερήθηκα παιδικές και εφηβικές χαρές. Απλώς δεν ήμασταν αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς αλάνια ή μόρτηδες. Ήμασταν τέσσερις φυσιολογικοί και απλοί άνθρωποι.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις,αφού έφυγα, ψιλοχαθήκαμε. Σιγά-σιγά άρχισαν να κάνουν τις ζωές τους και απομακρυνθήκαμε. Τι να τις κάνεις τις κλήσεις στο Skype, τα μηνύματα στο Facebook και όλα αυτά αν δεν υπάρχει πιο ουσιώδης τριβή; Γνώρισαν νέα άτομα και ήρθαν πιο κοντά με αυτούς και δεν τους κατηγορώ. Εγώ τι έκανα; Κάτι έκανα και εγώ. Γνώρισα κάνα δύο εδώ μα τίποτα σπουδαίο. Κατά κύριο λόγο έμενα  κλεισμένος στο σπίτι. Που ούτε καν είχα σπίτι, ένα δωματιάκι σε μια εστία. Μικρό και χαριτωμένο δωμάτιο. Πως να μην ήταν; Και να ήταν μπορώ να πω κάτι διαφορετικό; Τόσες ώρες πέρασα κλεισμένος εκεί μέσα, αν το κακολογήσω θα είναι σα να το θεώρησα φυλακή. Φευ! Καλά, μπορεί να ήταν και λίγο. Όπως και να έχει, δεν είχα παράπονο, κανένα. Καλά, είχα μερικά ,αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Εγώ γιατί ξεκίνησα να λέω αυτή την ιστορία ; Με απείλησαν; Όχι, σίγουρα όχι. Τότε; Να τα πω σε κάποιον; Ούτε καν, δεν σας έχω καμία υποχρέωση. Τότε; Ε, τόσα σκουπίδια σας πλασάρουν κάθε μέρα και εσείς τα μασουλάτε και τα καταπίνετε και τα χέζετε με ευχαρίστηση, θεωρήστε το και αυτό ακόμη ένα τέτοιο και μην ξεχάσετε να πατήσετε το καζανάκι.
Εγώ θα συνεχίσω τη ζωή μου και εσείς την δική σας. Θα φεύγω, θα έρχομαι και τανάπαλιν. Και εσείς το ίδιο, μην το ξεχνάτε. Όλοι κάπου πηγαίνουμε και όλο από κάπου επιστρέφουμε. Είναι αναπάντεχο. Ποιος άνθρωπος μένει στάσιμος σε όλη του τη ζωή; Ο βολεμένος ή ο δειλός ή εκείνος που δεν νοιάζεται ιδιαίτερα. Δεν ξέρω, μπορεί κιόλας να ανήκω σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες. Μα ούτε βολεύτηκα με μια επιλογή, ούτε δειλός είμαι επειδή πρόδωσα κατά κάποιο τρόπο την πατρίδα μου και νοιάζομαι περισσότερο από όσο το δείχνω.
Πρόδωσα την πατρίδα μου; Γράψτε λάθος. Δεν την πρόδωσα, αλλά ούτε και εκείνη. Δεν υπήρχαν αρνητικά συναισθήματα, απλά δεν μου προσέφερε αυτό που θα ήθελα. Και εγώ έχω μάθει να αρπάζω το πιάτο όταν μου προσφέρεται γεμάτο. Και εσείς το ίδιο δεν θα κάνατε στην περίπτωσή μου;
Ίσα- ίσα, μπορεί να διακριθώ έξω και μετά να έχετε να λέτε για τους λαμπρούς νέους σας που τα καταφέρνουν μια χαρά και πως η πατρίδα μας τρώει τα παιδιά της, την ίδια στιγμή που δεν κάνετε κάτι ουσιαστικό για να τους προσφέρετε ένα καλύτερο μέλλον. Και οι συνομήλικοί μου ενστερνίζονται τις ίδιες απόψεις. Παραιτούνται πριν καν προσπαθήσουν και όσοι νομίζουν πως προσπαθούν να αλλάξουν κάτι δεν το κάνουν πραγματικά. Λίγοι είναι οι αγωνιστές, οι άλλοι είναι αρλεκίνοι δεύτερης διαλογής. Υπό το πρίσμα αυτό χαίρομαι που έφυγα και είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο μακριά τους.
Έξω βρέχει. Ψέμματα. Το πάει για βροχή. Το οσφρίζομαι. Μπορώ να μυρίσω την βροχή προτού εκείνη πέσει. Η βροχή πέφτει και η ζωή συνεχίζεται. Και το μέλλον δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει. Ελπίζω έναν τίτλο. Ελπίζω μια καταξίωση. Μια επιβράβευση για το παρόν που βαστάω. Για την δοκιμασία που επιβάλλω στον εαυτό μου. Το μέλλον κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει. Ποιος ξέρει; Ίσως τα παρατήσω όλα αυτά και καταλήξω στο χωριό μου να παίξω με τα αδέσποτα. Σας είπα πως έχω καλή φωνή; Ντάξει, δεν την έχω εξασκήσει όσο θα έπρεπε, αλλά είναι ωραία. Μπορεί να μου γυρίσει και να γίνω τραγουδιστής. Κακό είναι; Δε νομίζω. Ευτύχης Γ. Περδόνης, τραγουδιστής και συνθέτης. Ξέρω και πιάνο. Φανταστείτε πορεία ε; Κάτι σαν τον Brian May θα γίνω. Οκ, συνέρχομαι.
Είμαι ο Ευτύχης Γ. Περδόνης και χάρηκα πολύ για την γνωριμία και πάω για μάθημα. Adios!