Θεατρικό

Καθόμουν στο σπίτι μεσημεριάτικα  και κλασσικά χάζευα στο laptop. Ωστόσο, είχα απηυδήσει με την πολύ κλεισούρα, ένιωθα την ανάγκη να βγω έξω μια βόλτα, να μην είμαι απλά χυμένος σε μια καρέκλα. Κόντευε το καλοκαίρι και συνάμα η πρώτη μου εαρινή εξεταστική. Όχι πως διάβαζα ιδιαίτερα, αλλά όπως και να το κάνουμε, ένας άνθρωπος έχει την ανάγκη να ξεσκάσει που και που .
Το ίδιο πρωί είχα μάθημα. Καθώς έφευγα, το μάτι μου πήρε μια αφίσα η οποία ανακοίνωνε μια θεατρική παράσταση που θα γινόταν σε μία από τις εστίες του ΑΠΘ, από μια φοιτητική ομάδα, την ίδια μέρα .Το ίδιο απόγευμα αποφάσισα να αδράξω την ευκαιρία.
Για αρχή σκέφτηκα να ρωτήσω κανένα από τα παιδιά  που είχα αρχίσει να κάνω παρέα στη σχολή, αν θα ήθελε να έρθει μαζί μου. Δεν θα επικοινωνούσα με τους φίλους μου, καθώς φαντάστηκα πως δεν θα ενδιαφέρονταν, άρα δεν υπήρχε λόγος να τους ενοχλήσω. Υπέθετα και αποφάσιζα γι' αυτούς χωρίς καν να τους απευθύνω το λόγο πρώτα. Ιδιοφυές σκεπτικό.  Συνολικά, έκανα παρέα με έξι άτομα. Οι τρεις έμεναν πολύ μακριά και θα υπήρχε δυσκολία τόσο στο να έρθουν όσο και στο να γυρίσουν και για κάτι τέτοιο δεν θα άξιζε να τους κατεβάσω μέχρι το κέντρο. Κατέληξα στους υπόλοιπους μισούς, οι οποίοι με τη σειρά τους απέκλεισαν εμένα. Πρώτα πήρα τηλέφωνο τον Μιχάλη, ο οποίος έμενε πιο κοντά και ήξερα πως δεν θα είχε κάτι και μου είπε πως δεν τον έψηνε γενικά να βγει, ούτε τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η παράσταση αυτή. Ο Ανδρέας είχε προπόνηση και ο Πέτρος έλειπε από την πόλη.
Ώστε θα ήμουν ο υπεύθυνος της εξόδου μου, ε; Να λάβω την μια ή την άλλη απόφαση; Δεν θα ήταν λίγο περίεργο να βγω μόνος ; Γρήγορα αναθάρρησα. <<Το έχεις κάνει ξανά στο παρελθόν και δεν συνέβη απολύτως τίποτα, μην δειλιάσεις τώρα. Τόσες μέρες είσαι μέσα, αμάν πια!>>. Έτσι, πλύθηκα, ντύθηκα και άνοιξα την πόρτα.
Ο καιρός ήταν καλός, μα όχι ιδανικός, γιατί ο ήλιος τσουρούφλιζε. Φορούσα τα ακουστικά μου και περπατούσα πάνω στην Εγνατία. Δεν απείχαν πολύ οι εστίες, οπότε δεν έβρισκα λόγο να πάρω αστικό. Άσε που ήθελα να γυμναστώ και λίγο. Τελευταία είχα βάλει μερικά από τα κιλά που με τόσο κόπο έχασα μετά τις πανελλήνιες. Ο ήχος των αμαξιών που περνούσαν δεν με πείραζε, θέμα είχα μόνο με τις  μεγάλες μηχανές. Αυτή η βαβούρα που προκαλούν ποτέ δεν με ενθουσίασε, τουναντίον, μου έσπαγε τα νεύρα, όσα έχω τελοσπάντων.
Βημάτιζα  λιγάκι ανήσυχα, κομματάκι συγκρατημένα. Βαθιά μέσα μου κάτι με παρότρυνε να γυρίσω πίσω, πως ήταν άδικος κόπος και τα σχετικά. Ωστόσο δεν θα του έκανα την χάρη, θα συνέχιζα μέχρι τέλους. Άσε που μόνος θα μπορούσα πιο εύκολα να παρατηρήσω τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους. Κοπέλες γυρνούσαν από μάθημα, ζευγάρια στο δρόμο, άλλοι περίμεναν στη στάση. Μ'αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, υποσυνείδητη έρευνα.
Σταμάτησα πρώτα στη λέσχη για να γευματίσω . Είχα να φάω από το μεσημέρι, που για μένα ήταν μεγάλο διάστημα . Η μερίδα παραπάνω από χορταστική. Γεμάτος ενέργεια, συνέχισα την πορεία μου. Αφού βγεις από την λέσχη, που είναι απέναντι από το ΠΑΜΑΚ, πρέπει να στρίψεις δεξιά και μετά πάλι δεξιά, στην πρώτη ανηφόρα και να συνεχίσεις όλο ευθεία για μερικά λεπτά, εώς ότου βρεθείς ανάμεσα στο Καυταντζόγλειο και το Ιβανώφειο. Στο τέλος αυτών των δύο στρίβεις αριστερά και οι Εστίες δεν απέχουν πολύ. Φυσικά, δεν τα ήξερα όλα αυτά, είχα ανοίξει το Google Maps, για να σιγουρευτώ πως δεν θα πήγαινα στην τύχη. Ίδρωσα αρκετά. Γενικά ιδρώνω, αλλά όταν έχει πολύ ζέστη έξω, στην κυριολεξία στάζω.
Όταν έφτασα στον προορισμό μου, αναρωτήθηκα μήπως έκανα λάθος στην ημέρα ή την ώρα. Ωστόσο, βρήκα μια αφίσα σε έναν τοίχο που με διέψευσε. Ανέβηκα μερικά σκαλιά και η αίθουσα με περίμενε εκεί, ανοικτή. Μέσα καθόντουσαν αρκετά άτομα κατά παρέες. Ήμουν ο μοναδικός που πήγε μόνος του. Αν βρισκόμασταν σε ταινία, θα με πλησίαζε μια κοπέλα και θα αναπτυσσόταν μεταξύ μας ένας έρωτας παράφορος, ή θα πετύχαινα μια που θα την γνώριζα και θα γινόταν το ίδιο. Αλλά εδώ είναι πραγματικότητα, και στην δική μου ξενέρωτη πραγματικότητα, απλά απόλαυσα την παράσταση. Αφορούσε τον πόλεμο στη Συρία και, παρόλο που τα παιδιά δεν ήταν επαγγελματίες, απόλαυσα το παίξιμό τους. Περισσότερο το γεγονός πως έκαναν κάτι, πως δημιουργούσαν. Θυμήθηκα παλιά, στο δημοτικό, που έπαιζα σε όλες τις παραστάσεις και , πολλές φορές μάλιστα, πρωταγωνιστικούς ρόλους και τους ζήλεψα λιγάκι, και στεναχωρήθηκα με την κατάντια μου.
Διήρκησε παραπάνω από μιάμιση ώρα, με ένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο . Όταν τελείωσε, χειροκρότησα και έφυγα. Παραδόξως με έπιασε μια λιγούρα , στην οποία, αντί να μην  δώσω σημασία, υπέκυψα. Κίνησα μέχρι το κέντρο, στην Ροτόντα, και πήρα δύο κομμάτια πίτσα. Τα έφαγα με βουλιμία και ,αυτοστιγμεί, άρχισα να νιώθω ενοχλήσεις στο στομάχι, πιθανότατα από αυτό που καταβρόχθισα στη λέσχη. Βλαστήμησα γιατί δεν θα έφτανα μέχρι το σπίτι έγκαιρα. Σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω και στο μόνο που κατέληξα ήταν να πάω σε κάποιο μαγαζί για να αδειάσω. Δεν θα μπορούσα να μπουκάρω έτσι, να τους χέσω και να φύγω. Έπρεπε να πάρω και κάτι, θα ήταν αγένεια.  Κατεβαίνοντας, βρήκα το Γιοκ Μπαλίκ ανοιχτό, από τα αγαπημένα μου φαγάδικα . Αφού εκκένωσα, παρήγγειλα. Το τρίτο βραδινό μου, είχα σπάσει ρεκόρ. Γιούπι!, υποθέτω; Το φαί ήταν πάντα για μένα ένας τρόπος εκτόνωσης, ένα ξέσπασμα τις περιόδους που δεν αισθανόμουν καλά ψυχολογικά,αλλά και μια δικαιολογία,  γι' αυτό δεν κατόρθωσα ποτέ να χάσω τα παραπανίσια κιλά και παρέμεινα χοντρός απο μικρός. Και τότε πράγματι, είχα ένα διαολεμένο βάρος να κατακάθεται στην καρδιά και το μυαλό μου και να τις κατουράει.
Μάσησα δίχως απόλαυση και πήρα την απόφαση να επιστρέψω μέσω της παραλιακής. Θα έκανα ένα μεγάλο κύκλο αλλά δεν με ένοιαζε. Θα απολάμβανα τη στιγμή, έστω και μουγκά, έστω και μόνος. Κόσμο είχε μπόλικο, δεδομένης της ώρας. Πάντα έχει σαν ανοίξει λίγο ο καιρός. Ο Θερμαϊκός βρομούσε όπως πάντα. Η μουσική ήταν στο τέρμα. Στον Λευκό Πύργο συνειδητοποίησα πως άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ταλαιπωρία, όπως την είχα βαπτίσει στην αρχή. Είναι ωραίο να κάνεις πράγματα που θέλεις, είναι ωραίο να βγάζεις τον εαυτό σου μια βόλτα, ακόμη και δεν πείτε τίποτα μεταξύ σας καθ' όλη την διάρκεια και ας μην το κάνεις συχνά. Που και που, αρκεί.
Έφτασα σπίτι μούσκεμα. Άλλαξα, κατέβασα το παντελόνι μου, επεξεργάστηκα για κάμποση ώρα κάτι αρχεία στο κινητό, τελείωσα, σκουπίστηκα, έπλυνα τα χέρια μου και έπεσα για ύπνο.
Μια ακόμη μέρα είχε τελειώσει. Μια άλλη θα ξεκινούσε. Και εγώ βρισκόμουν στο ενδιάμεσο.