πρόσωπο στο τζάμι

δεν ανήκω εδώ 
αλλά ούτε εκεί ανήκω.
αναζητώ ακόμα
το μέρος μου-
πόσα χρόνια μετράω πλέον;
χάνω πατήματα τη στιγμή
που νομίζω πως τα έχω
βρει.
λέω δεν πειράζει
λίγο ακόμα, λίγο ακόμα
αν και μέσα μου
με καίει-
πόσο λίγο είναι αυτό το λίγο, πια;
η ανάσα μου θάμπωσε
ένα τζάμι
και με τον δείκτη του δεξιού μου χεριού
σχημάτισα ένα χαμόγελο
και όταν έβαλα το κεφάλι μου μπροστά
με είδα να χαμογελάω
και πήρα λίγο θάρρος πάλι.
(ευτυχώς το θάμπωμα
έκρυβε κάπως τα μάτια μου).
κάποια μέρα, το ξέρω, κάποια μέρα
τα φτερά μου 
θα ανοίξουν διάπλατα
και τότε, από ψηλά
θα δω τον κόσμο 
ξανά
με μάτια πιο καθαρά.
- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)