Περασμένες ζωές (8)

Θέλεις να πάμε σε βραδιά τζαζ; ρώτησε τον Δημήτρη. Εκείνος άφησε το στυλό κάτω και την κοίταξε με περιέργεια.
Βραδιά τζαζ;
Ναι. Βλέπω εδώ οτι έχει σε ένα μαγαζί στο κέντρο. Τι λες;
Ο Δημήτρης έτριψε τα μάτια του και την κοίταξε.

Ενδιαφέρον. Είχα πάει πριν αρκετά χρόνια, με έναν φίλο μου. Δεν θυμάμαι το μαγαζί, βέβαια, στο κέντρο ήταν, όμως. Γιατί όχι; 

Τέλεια! 

Πότε είναι;
Την Πέμπτη.
Μεθαύριο;
Ναι.

Κάτσε να σκεφτώ...σχολάω βράδυ από την δουλειά, οπότε ναι, μπορούμε να πάμε απευθείας.

Θα έρθω να σε πάρω.

Θέλεις να με πάρεις και τώρα μήπως; 

Η Αλίκη του πέταξε ένα μαξιλάρι και γέλασε. Ο Δημήτρης σηκώθηκε από την καρέκλα, την πλησίασε, έπεσε στην αγκαλιά της και την φίλησε. 

Τι ωραίο που κάνουμε καινούργια πράγματα, αγάπη μου! είπε η Αλίκη.

Όχι ακριβώς. Ας πούμε, δεν σου αρέσει η rock εσένα. Όποτε σου λέω για live, το απορρίπτεις χωρίς δεύτερη σκέψη.

Εγώ φταίω; Κλειστός χώρος, ιδρώτας, ορθοστασία...δεν είναι για εμένα αυτά! Αλλά θα πάμε μαζί μια φορά, στο υπόσχομαι!

Τι να σε κάνω, μια σε έχω!

Αααα, δηλαδή χάρη μου κάνεις, ε;

Ε, μα! 

Φιλήθηκαν πάλι. Ο Δημήτρης ξάπλωσε ανάσκελα και ακούμπησε το κεφάλι του στα μπούτια της Αλίκης. Εκείνη άρχισε να του χαϊδεύει τα μαλλιά.

Αλίκη;
Ναι, αγάπη μου.
Τι πιστεύεις οτι γίνεται αφού πεθάνουμε;
Η Αλίκη συνοφρυώθηκε.
Ε; Πως σου ήρθε αυτό;

Κάτι έγραφα τώρα...και αφορά τον θάνατο... όχι δοκίμιο, είναι, ας πούμε, μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής πάει στον τάφο ενός γνωστού του, ο οποίος τον τραμπούκιζε όταν ήταν μικρά παιδιά και του έκανε λίγο δύσκολη την ζωή...πάει εκεί, τέλος πάντων, πάνω από το μνήμα και αρχίζει να του λέει όλα όσα κρατούσε μέσα του και αναρωτιέται τι συμβαίνει τώρα που είναι νεκρός, που δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρω αν θα το κρατήσω για κάπου, αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρουσα ιδέα. Και μετά με έπιασαν απορίες.

Δύσκολα ερωτήματα μου βάζεις. Και βαριά!
Ο Δημήτρης σηκώθηκε και κάθισε δίπλα στην Αλίκη.

Εγώ, ας πούμε, πιστεύω πως, αφού πεθάνουμε, παύουμε να υπάρχουμε. Καπούτ, τίποτα! Έχω την ρομαντική σκέψη πως αυτά τα 21 γραμμάρια που λένε φεύγουν από το σώμα, η ψυχή μας δηλαδή, αλλά από κει και πέρα, ούτε παράδεισος, ούτε κόλαση, ούτε μετενσάρκωση σε ζαρκάδια και δελφίνια.

Λίγο πεσιμιστική αντίληψη, δε νομίζεις; τον ρώτησε. 

Μπορεί. Εκεί έχω καταλήξει, όμως. Κατανοώ την ανάγκη για να δώσουμε μια έννοια στο άγνωστο, σύμφωνα με τις δικές μας αντιλήψεις και τις ανθρώπινες αδυναμίες, πως αν κάνουμε καλό θα ανταμειφθούμε αιώνια και το αντίστροφο, αλλά δεν μπορώ να τα δεχθώ πια. Παλιά, ναι! Τα πίστευα με όλη μου την καρδιά. Αλλά πλέον όχι...
Η Αλίκη του έπιασε τα χέρια και άρχισε να τα χαϊδεύει.
Θυμάσαι που σου είπα πως έχει πεθάνει η γιαγιά μου, ε;
Ναι.
Ήμασταν πολύ δεμένες. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Όλοι την σεβόντουσαν και την συμπαθούσαν. Έζησε ήσυχη ζωή και δεν έκανε κακό σε κανέναν. Μια μέρα, στα ξαφνικά, έπαθε εγκεφαλικό και...δεν μπορώ να το δεχθώ πως αυτός ο άνθρωπος απλά έφυγε! Πως πάει, αυτό ήταν! Και για άλλους, δηλαδή. Αλλά με την γιαγιά το ένιωσα πρώτα και πιο έντονα! Δεν είναι πως απλά θέλω να το πιστεύω, αλλά πρέπει να το πιστεύω. Με καταλαβαίνεις; Γιατί αλλιώς...
Το χάιδεμα σταμάτησε. Οι ώμοι της Αλίκης άρχισαν να τραντάζονται. Ο Δημήτρης την αγκάλιασε και την φίλησε στο μέτωπο.
Σσσσ, ηρέμησε...Δεν ήθελα να στο θυμίσω. Δεν θέλω να σε βλέπω δυστυχισμένη. Αλίκη, κοίταξε με!
Η Αλίκη σήκωσε το κεφάλι της. Τα μάτια της ήταν υγρά.
Είσαι τόσο όμορφη! Μάτια μου όμορφα! Ακόμα και όταν κλαις, είσαι τόσο ωραία! Μην κλαις άλλο! Είμαι εγώ εδώ, εντάξει; Ήταν ηλίθιο αυτό που ρώτησα, με συγχωρείς...
Η Αλίκη σκούπισε τα μάτια της και του χαμογέλασε.
Δεν φταις εσύ. Εγώ πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο χαζή, τόσο αθώα. Μπορεί να έχεις δίκιο...
Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις. Και εγώ το ίδιο θα κάνω. Γι' αυτό σε αγαπάω. Γιατί μπορούμε να λέμε τέτοια πράγματα, χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Και δεν μπορεί να μας το πάρει κανένας αυτό. Εντάξει; Γι' αυτό σκούπισε τα μάτια σου και χαμογέλα. Όλα είναι καλά! Σκέψου την βραδιά τζαζ. Θυμάσαι που μου είχες πει οτι θα ήθελες να είχες μάθει πιάνο και...

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)