Περασμένες ζωές (4)

 

Το σεντόνι ήταν κάτω στο πάτωμα. Το κλιματιστικό φυσούσε στους δεκαοχτώ βαθμούς σταθερά. Έξω, ο ήλιος κόντευε να δύσει και ο ουρανός είχε πάρει ένα όμορφο, πορτοκαλί χρώμα.  Η Αλίκη ήταν μέσα στην αγκαλιά του Δημήτρη και κοιμόταν. Οι ανάσες τους ήταν ήρεμες, βαθιές.  Όλο το σκηνικό έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής.
Ο Δημήτρης την κοίταζε και χαμογελούσε. Σκεφτόταν. Είχε περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που είχαν πάρει την απόφαση να λέγονται και επίσημα ζευγάρι και ο ίδιος δεν μπορούσε να το πιστέψει. Έπρεπε να φτάσει σχεδόν τριάντα για να το νιώσει αυτό: την ζεστασιά σε όλο του το σώμα, το αίσθημα του να κοιμάσαι και να ξυπνάς με κάποιον που μπορείς να αποκαλείς άνθρωπό σου, το γεγονός οτι μπορούσε να κάνει και να πει πράγματα τα οποία μέχρι πριν φοβόταν- και πολλά ακόμη. Και, μάλιστα, με μια κοπέλα όπως η Αλίκη. Πάντα πίστευε στον έρωτα, αλλά είχε αρχίσει και να πιστεύει πως δεν ήταν προορισμένος να τον ζήσει, τουλάχιστον σε αυτή την ζωή. Ναι, ήταν ερωτευμένοι. Η Αλίκη το ξεστόμισε πρώτη, εκείνο το ''Είμαι ερωτευμένη μαζί σου'' και ο Δημήτρης κόντεψε να βάλει τα κλάματα. 
Εκεί που τα σκεφτόταν όλα αυτά, ξαφνικά, ένα ρίγος διαπέρασε όλο του το σώμα. Το βλέμμα του έγινε κενό και τα χείλη του άρχισαν να τρέμουν. Ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει όλο και πιο δυνατά και τον αέρα στο δωμάτιο να λιγοστεύει. Προτού να το καταλάβει, πετάχτηκε από το κρεβάτι και ξεκίνησε να περπατάει πάνω-κάτω στο δωμάτιο, προσπαθώντας να πάρει κανονικές ανάσες. Η Αλίκη ξύπνησε από τον θόρυβο του κορμιού του. Είδε την κατάστασή του και ανησύχησε. 
Δημήτρη, τι έγινε;
Εκείνος την κοίταξε. Έβαλε τα χέρια πάνω στο κεφάλι του και κάθισε κάτω στο πάτωμα, πάνω από το σεντόνι. Η Αλίκη κατέβηκε από το κρεβάτι και πήγε δίπλα του. Κράτησε τα χέρια του μέσα στα δικά της.
Τι συνέβη; Είδες κακό όνειρο; Γιατί αναστατώθηκες;
Ο Δημήτρης κατάφερε να ηρεμήσει μετά από λίγο και την κοίταξε.
Δεν ξέρω τι με έπιασε. Συγγνώμη...
Αν κάτι σε ανησυχεί, πες το μου. Ξέρεις πως είμαι εδώ για σένα, ό,τι και να συμβεί!
Απλά...σκέφτηκα κάτι πολύ χαζό, αυτό...αυτό είναι όλο...
Σαν τι;
Έστρεψε το βλέμμα του κάτω στο πάτωμα. Απέφυγε να την κοιτάξει στα μάτια. Αυτό έκανε πάντα, με όλους, όταν ετοιμαζόταν να πει το οτιδήποτε άβολο για τον ίδιο, οτιδήποτε του ήταν δύσκολο να το ξεστομίσει.
Να... πρόφερε, με τα χείλη του να τρέμουν. Τώρα που κοιμόσουν...σε κοίταζα, σε ένιωθα πάνω μου και ένιωσα...γαλήνη. Απόλυτη γαλήνη. Σα να ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και να μου έφεραν ένα υπέροχο πλάσμα κοντά μου. Αλλά μετά...δεν το έχω συνηθίσει, Αλίκη! Τρέμω πως είναι ένα φαντασμαγορικό όνειρο, από το οποίο θα ξυπνήσω από στιγμή σε στιγμή. Πως δεν μπορεί κάτι τόσο καλό να κρατήσει για πάντα. Και δεν φταις εσύ! Το ηλίθιο μυαλό μου φταίει, που συνέχεια πλάθει σενάρια. Που δεν μπορεί να ηρεμήσει, γιατί δεν έχω ζήσει ποτέ κάτι παρόμοιο, εκτός από την φαντασία μου!  Αλλά είσαι εδώ τώρα και αυτό μού είναι αρκετό! Το οτι είσαι ακόμα εδώ...και είσαι εσύ! Η Αλίκη μου! Σ' αγαπώ, Αλίκη μου!
Σταμάτησε να μιλάει, αλλά ακόμα κοίταζε κάτω. Ήταν σίγουρος πως την τρόμαξε. Δεν είχε πει ή κάνει κάτι κακό, αλλά η ανησυχία τον κατέτρωγε. Όμως, όταν ένιωσε το χέρι της στο δεξί του μάγουλο, σήκωσε το κεφάλι του. Τα μάτια της Αλίκης ήταν κόκκινα και υγρά. Του χαμογελούσε.
Είναι...είναι η πρώτη φορά που είπες πως με αγαπάς!  Και το είπες τόσο φυσικά! Αλήθεια με αγαπάς, Δημήτρη; 
Κάθε μέρα όλο και περισσότερο! Εσύ, Αλίκη; 
Φυσικά, χαζέ! Αχ, είναι η πρώτη φορά που μου το λες! Είμαι τόσο ευτυχισμένη!
Μα...δεν στο έχω ξαναπεί;
Πως! Αλλά όχι...πως να το πω...όχι με δίκη σου πρωτοβουλία! Είναι σα να με συμπληρώνεις, όποτε στο λέω. Αλήθεια, θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που το είπαμε ο ένας στον άλλον; 
Ναι, στο σπίτι σου. Ήταν τα γενέθλιά σου. Πριν δύο μήνες. Μου έκανες το τραπέζι. Κλείναμε έναν χρόνο. Σου πήρα δώρο και το κράτησα κρυφό, μέχρι να φάμε. Στο έδωσα και το κοίταξες με περιέργεια. Ένα κουτί λευκό, με έναν φιόγκο. Το άνοιξες και κόντεψε να σου πέσει από τα χέρια. Ήταν...θυμάσαι τι ήταν, Αλικάκι;
Ναι. Ήταν...
Στηρίχτηκε στα γόνατά της, έγειρε πάνω στον Δημήτρη και του το ψιθύρισε στο αυτί. Μετά, κοιτάχτηκαν και φιλήθηκαν. Τι δώρο ήταν αυτό; Δεν χρειάζεται να μάθουμε. Είναι το μικρό τους μυστικό. 
-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)