Υπάρχουν μέρες όπως κάποιες Κυριακές

Που δεν κάνω απολύτως

Τίποτα.

Ξυπνάω το μεσημέρι, ξαπλώνω στο κρεβάτι για ώρα

Και μετά σηκώνομαι, κάθομαι στο laptop

Και βλέπω σειρές, ακούω μουσική, χαζεύω, διαβάζω, ίσως να γράψω και τίποτα, αλλά

Σε γενικές γραμμές

Δεν κάνω κάτι.

Είναι σα να μπαίνω στην μπρίζα και να φορτίζω τις μπαταρίες μου

Μακριά από τους ανθρώπους, μακριά από όλα

Αν δεν χρειαζόταν να μιλήσω καθόλου κιόλας

Θα ήταν ιδανική μέρα.

Αλλά κάποιες φορές με ενοχλεί κάτι

Στο κεφάλι, μια φωνή, σα να λέει πως

Χαραμίζω άλλη μια μέρα, δεν κάνω κάτι ουσιαστικό

Πώς δεν είναι κατάσταση αυτή στην ηλικία που είμαι και πως πρέπει

Να μην είμαι τόσο τεμπέλης

Πώς έτσι προκοπή δεν θα δω.

Και εγώ αγχώνομαι για λίγο, με πιάνει μια ανησυχία

Αλλά μετά χαλαρώνω.

Όχι, της απαντάω, δεν πειράζει.

Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τέτοιες μέρες

Που να μην κάνει

Απολύτως

Τίποτα.

Ο καθένας χρειάζεται

Τον δικό του ατομικό

Παράδεισο.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)