Δίπλα στο κομοδίνο μου στο σπίτι των γονιών μου

Υπάρχουν δύο λούτρινα σκυλάκια.

Τα είχα πάρει μικρός, ο πατέρας μου δηλαδή μού τα πήρε 

Με κάτι κουπόνια από ένα σούπερ μάρκετ.

Κάποια στιγμή τα θεωρούσα ως τους καλύτερους φίλους μου-

Πόσα βράδια , θυμάμαι, τα κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά μου, μιλώντας, χαϊδεύοντας τα λες και ήταν 

Αληθινά.

Όλο αυτό με ηρεμούσε.

Είχαν πάντα την ίδια έκφραση. Τους έδωσα και ονόματα που δεν θυμάμαι πια.

Πριν πέσω για ύπνο, τα τοποθετούσα το ένα πλάτη στο άλλο και ψιθύριζα,

Εσύ να προσέχεις αυτούς και εσύ εκείνους, γιατί τους αγαπάω και δεν θέλω να πάθουν κάποιο κακό, εντάξει; Καλό βράδυ τώρα, σας αγαπώ! , και έκλεινα τα μάτια μου.

Και ,αν τύχαινε να ξυπνήσω μέσα στο βράδυ, ήταν ακόμα στη θέση τους-

Αμίλητα, χαμογελαστά, πανέμορφα!

Μέχρι σήμερα, τα αρκουδάκια αυτά είναι εκεί

Όχι για να μου θυμίζουν κάτι συγκεκριμένο,

Είναι απλά εκεί.

Ίσως για να μου θυμίζουν

Πως κάποια πράγματα μένουν απλά

Εκεί.

Ίσως να είναι ακόμα εκεί για να μου θυμίζουν

Το πέρασμα του χρόνου

Και πόσο διαφορετικοί γινόμαστε και πόσο ίδιοι παραμένουμε μέσα σε αυτό.

Μα ίσως

Χειρότερα

Γιατί κανείς δε νοιάζεται

Πλέον

Γι'αυτα.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)