Μέσα στο αστικό, ακούγοντας μουσική,

Επιστρέφοντας στο σπίτι από τη δουλειά,

Είναι βράδυ. Νιώθω 

Σα να είμαι μέρος μιας ταινίας

Και μόλις φτάσει στην κορύφωση το τραγούδι 

Θα συμβεί κάτι- δεν ξέρω τι, κάτι-

Μα δεν συμβαίνει.

Θα αλλάξω το τραγούδι-

Θα αλλάξω πάλι τραγούδι.

Θα κατέβω από το αστικό κάποια στιγμή,

Θα μπω στο σπίτι και θα αλλάξω ρούχα,

Θα κάνω μπάνιο και θα καθίσω στον υπολογιστή.

Θα φάω κάτι και θα χαλαρώσω,

Θα διαβάσω, θα γράψω 

Ενώ η ώρα θα περνάει και θα πρέπει να πάω για ύπνο.

(5-6/7)

Δεν είναι που με πειράζει τόσο αυτό, ίσα-ίσα

Δεν το θεωρώ τόσο κακή ρουτίνα,

Μα είναι που το χέρι της πριγκίπισσας το κρατάει κάποιος άλλος και

Τα μετάλλια στον αγώνα τα παίρνουν άλλοι

Για την ώρα.

Ζωή σαν ροκ σταρ, χωρίς το σταρ 

Σαν βράχος που κουτρουβαλά όπου βρει-

Μα δεν με πειράζει.

Και ας μείνω αυτός ο βράχος για πάντα

Αρκεί κάποτε η πορεία του

Να γίνει αντίστροφη

Και αντίστοιχη

Των ονείρων του.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)