Ξέχασα για πολύ καιρό να κάτσω και να υπολογίσω όλες τις μέρες μου- 

Και νόμιζα πως μπορούσα να έχω όσες ήθελα, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Έτσι, αμέλησα πάρα πολλά ή μάλλον θεώρησα

Πως δεν ήταν ανάγκη

Να κάτσω να τα βάλω κάτω, να δω, μεταξύ άλλων, πως η ζωή είναι

Και μεγάλη και μικρή και πως όσο μεγαλώνεις 

Αλλάζουν τόσα πολλά, μα που να το φανταστώ

Εγώ;

(Που να το φανταστώ, εγώ;).

Συνήθως έδινα βάρος στα ασήμαντα

Και τα ασήμαντα μας καταστρέφουν συνήθως σε αυτή τη ζωή

Επειδή τα μετατρέπουμε σε σημαντικά, ενώ δεν πρέπει-

Τι σημασία έχει πια;

Τώρα περπατάω με άλλα παπούτσια , εκείνα είναι στην αποθήκη 

Και δεν είμαι τόσο χαζός,έτσι νομίζω-

Αλλά παραμένω αφελής.

Και επειδή είμαι όπως είμαι φοβάμαι αρκετά

Γι'αυτό παλεύω όσο μπορώ 

Μην έρθει η μέρα που θα φύγω για πάντα 

Και δεν βρεθώ εγώ ο ίδιος στην κηδεία μου,

Έχοντας συνηθίσει να είμαι

Κάποιος άλλος.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)