<<...Δηλαδή μου λέτε πως επειδή έτσι μας τα είπαν, εμείς πρέπει να τα ακολουθήσουμε πιστά, κατά γράμμα; Λες και είμαστε τίποτα άβουλοι; Και αν δηλαδή πούμε ,για παράδειγμα, όχι, εγώ θα τα κάνω όπως θέλω εγώ, τι θα κάνουν, θα μας σκοτώσουν; Και επειδή έτσι μου είπα, θα πρέπει να συνεχίσω να το κάνω; Ο άνθρωπος ας πούμε δεν μπορεί να αλλάξει κάποτε; Και που είναι εκείνη επιτέλους;>>.

Άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν ήδη στο μπάνιο. Δεν ξέρω τι είχε συμβεί στον ονειρόκοσμο, θυμόμουν μονάχα τα τελευταία αυτά λόγια και, από ό,τι φαίνεται, πρέπει να είχα αρχίσει να κατουριέμαι αφόρητα και , μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, πήγα στο μπάνιο και κατέβασα το παντελόνι μου και τότε άνοιξα τα μάτια μου.

Μετά, ο ύπνος δεν με έπαιρνε. Στριφογυρνούσα κάνα μισάωρο στο κρεβάτι, σα να ξυνόμουν και να μην είχα χέρια. Κοίταξα την ώρα στο κινητό μου - όταν άνοιξε η οθόνη, πόνεσαν τα μάτια μου. Είχε πάει πέντε το ξημέρωμα, Που σήμαινε πως είχα κλείσει πέντε ώρες ύπνου και ,το χειρότερο, ήταν Σάββατο, που σήμαινε πως μπορούσα να έχω ακόμα όσες ώρες ύπνου ήθελα. Άλλες φορές, όταν πίεζα τον εαυτό μου να κοιμηθεί, τα κατάφερνε μια χαρά. Ωστόσο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ ξανά. Και ούτε τα κωλοπρόβατα με βοήθησαν ,ούτε η σκέψη πως κοιμόταν δίπλα ο έρωτας της ζωής μου και τίποτα δεν θα μπορούσε να μου κάνει κακό.

Δεν ξέρω τι έφταιγε. Αν ήξερα, στην προσπάθεια να το λύσω, ίσως να με έπαιρνε ο ύπνος. Έτσι, σηκώθηκα και ανακάθισα στο κρεβάτι, με την πλάτη στον τοίχο. Ξαφνικά, με έπιασε μια περίεργη ανησυχία, ένα άγχος που δεν ήξερα από που προερχόταν. Όταν άρχισα να αναζητώ την πηγή αυτών των συναισθημάτων που με προβλημάτισαν εκείνη τη στιγμή, ηρέμησα. Το παθαίνω αρκετά συχνά, να αρχίσω να αγχώνομαι για κάτι και , αφού το συνειδητοποιήσω, να προσπαθώ να εντοπίσω τη ρίζα του κακού, για να φτάσω τελικά στο συμπέρασμα πως δεν ξέρω τι μου γίνεται και αγχώνομαι δίχως λόγο.

Τελικά, αφού χάζεψα λίγο στο κινητό, σηκώθηκα όρθιος και πήγα στο σαλόνι, όπου είχα την μικρή μου βιβλιοθήκη. Δεν ήθελα να διαβάσω κάτι, απλά να πιάσω ένα βιβλίο. Ήταν το καταπραϋντικό μου. Έπιασα στην τύχη ένα από τα ελάχιστα που έχω. Ήταν η Πτώση, του Καμύ. Το κοίταξα, το κράτησα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κουνιέμαι απαλά, ρυθμικά, μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι που μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. 

Εγώ ήμουν στο κέντρο του κόσμου και ο κόσμος μου ήταν στο κέντρο του σύμπαντος.

Δεν έχω ιδέα για πόση ώρα ήμουν έτσι, σε εκείνη τη στάση, σε εκείνο το σημείο. Αλλά λειτούργησε. Τελικά, άφησα το βιβλίο, χαμογέλασα και, με τα μάγουλα μου λίγο υγρά, έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα και τελικά ξύπνησα, μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μετά από αρκετές ώρες πάλι, όταν βράδιασε, δεν βγήκα, κάθισα σπίτι, και το λέω αυτό γιατί όλη μέρα δεν έχω κάνει και τίποτα σπουδαίο. Τίποτα αξιομνημόνευτο ξέρωγω, ή τίποτα που να αξίζει να το αναφέρω.

But Angie, Angie, ain't it good to be alive?, τραγουδάει ο Μικ Τζάγκερ και τον ακούω και σκέφτομαι κάτι ωραίους στίχους που διάβασα πρόσφατα και έλεγαν 

...ξέρει αυτή γιατί το σώμα του

ξαναγεννιέται μέσα της

και γύρω  απ'το στήθος της 

δεν ντρέπεται πια για τα όνειρα του...

και θυμάμαι όλες εκείνες τι φορές που ντράπηκα και μετά η ντροπή με έκανε να ντραπώ περισσότερο, λες και ήταν κάτι που όφειλε να γίνει, δηλαδή η ντροπή λες και ήταν κάτι που ανέπνεε, λες και έγινε μέρος της ίδιας τη υπόστασης και καταλήγουμε τελικά να ντρεπόμαστε για όσα ντραπήκαμε να κάνουμε ή που και μόνο η σκέψη τους μας έφερνε αμηχανία και πίεζε το βλέμμα μας να κοιτάζει αλλού και τελικά συνηθίσαμε τη ντροπή και λέγαμε, εγώ δεν μπορώ αλλιώς.

Πόσες ώρες, πόσες μέρες, πόση ευτυχία θυσιάσαμε γιατί δεν ήμασταν πιο ώριμοι, πιο εντάξει με τον εαυτός μας;

Και έρχεται η ώρα που λες, πέρασε η ώρα, πρέπει να κοιμηθώ τώρα. Και κοιμάσαι και ξυπνάς μόνος και ξυπνάς και κοιμάσαι όχι μόνος, αλλά με σκέψεις και η ημέρα διαδέχεται τη νύχτα και η νύχτα δεν θέλεις να τελειώσει, γιατί αν τελειώσει, τότε πέρασε ακόμα μια μέρα και είναι μια μέρα που πλησιάζεις τα όνειρα σου, το νιώθεις, αλλά νιώθεις και σαν αυτά να προσπαθούν να σε αποφύγουν. 

Μα τώρα, σιωπή. Ο άνθρωπος χρειάζεται, Σιωπή. Τώρα ύπνος. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον ύπνο. Αρκεί να ξυπνήσει κάποια στιγμή.
Με ακούς; Ο άνθρωπος χρειάζεται. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από, έχει ανάγκη για, έχει ανάγκη γιατί. Με ακούς;

-Ο.Γ.Θ.