Έχει πάει 00:27. Δεν έχω ύπνο. Βασικά έχω ύπνο, αλλά δεν θέλω να κοιμηθώ ακόμη. Είναι Τετάρτη. Θα κοιμηθώ καλά την Παρασκευή. Και ας έχω ξύπνημα αύριο, νωρίς το πρωί. Τώρα δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί, νιώθω πως, αν κοιμηθώ, θα χαθεί η ουσία. Αλλά ποια είναι η ουσία; Τι να σας πω και 'γω τώρα; Λες και είμαι κανένας ειδικός ή κανένας κατατοπισμένος. Κινούμαι με το συναίσθημα, με το τι λέει η καρδιά. Και ξέρω πως αύριο θα νυστάζω. Με το ζόρι θα σηκωθώ από το κρεβάτι. Όμως βλέπω τον καπνό να ανεβαίνει , κάτι έχει πάρει φωτιά, και πρέπει να καταφέρω κάτι, προτού πάρει το μέρος ολοκληρωτικά φωτιά. 

Σας έλεγα για τον Παύλο. Δεν σας είπα για τον Παύλο; Δεν τον ανέφερα έστω; Νόμιζα πως τον είχα αναφέρει, αλλά φαίνεται έκανα λάθος. Δεν πειράζει, ξεκινάω τώρα.
Ο Παύλος είναι παιδικός μου φίλος. Είχε ξεκινήσει να παίζει κιθάρα από όταν ήμασταν ήδη στην Πρώτη Δημοτικού και , μέχρι να τελειώσουμε το Δημοτικό, ήξερε να παίζει πολλά τραγούδια. Κυρίως ξένα, ροκ. Στο Γυμνάσιο έμαθε λίγο Πυξ Λαξ, Χατζηγιάννη και κανένα έντεχνο της πλάκας, για να ρίξει καμία κοπέλα. Ωστόσο, ο Παύλος ήταν άσχημος και κοινωνικά άγαρμπος. Ωστόσο, είχε πάθος με την μουσική. Πολύ μεγάλο πάθος. Ακόμα και όταν ήμασταν στο σχολείο, είχε στο μυαλό του πότε θα πάει σπίτι για να παίξει κιθάρα. Είχαμε αράξει σπίτι του μερικές φορές και τον άκουγα να παίζει. Και έπαιζε τόσο ωραία....

Όταν ξεκινήσαμε το Λύκειο, ο Παύλος μου εκμυστηρεύτηκε, άκρως εμπιστευτικά, πως σκεφτόταν να το παρατήσει για να κυνηγήσει μια καριέρα στη μουσική. Τον κοίταξα και γέλασα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Σαν τι να έκανα δηλαδή; Μου φαινόταν λίγο χαζό αυτό που είπε. Αφού το συζητήσαμε λίγο και, αφού του έδωσε και λίγο σκέψη, αποφάσισε να περάσει σε κάποιο Μουσικό Πανεπιστήμιο. Έστω, να έχω κάποιο χαρτί, είπε. Να κάνω και τους δικούς μου περήφανους οτι ο γιος τους σπουδάζει.

Στο Πανεπιστήμιο χαθήκαμε λίγο. Περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις, εγώ και ο Παύλος. Μιλούσαμε μέσω Facebook και με κλήσεις στο κινητό. Μου έστελνε συχνά- πυκνά βίντεο που έπαιζε κιθάρα, δικά του κομμάτια, για να του πω την γνώμη μου. Ήθελε δουλειά, αλλά σε γενικές γραμμές, έβλεπα ένα μέλλον, αν συνέχιζε και δεν τα παρατούσε.  Και ήξερε πως έλεγα αλήθεια και όχι κάτι για να του γλυκάνω τα αυτιά και πείσμωνε ακόμα περισσότερο.

Κάπου στα μισά του τρίτου έτους, ο Παύλος βρήκε κοπέλα. Μου είπε τα καλά νέα όταν βρεθήκαμε στην πόλη μας. Την έλεγαν Ελπίδα. Σπούδαζε στην ίδια σχολή με αυτόν, έναν χρόνο μικρότερη. Είχαν συναντηθεί τυχαία, σε ένα μάθημα δικό της, που ο Παύλος χρωστούσε. Εκείνη έπαιζε βιολί, άρεσαν και στους δύο οι Tindersticks και, ένα απόγευμα, την κάλεσε σπίτι του για να παίξουν μερικά τραγούδια και το καλό έγινε. Εσύ ρε Μιχάλη πως πας; Έχεις βρει καμία; , με ρώτησε. Δεν ήταν ξεκάρφωτη ερώτηση ή τάχα ειρωνική, που έκρυβε μια αλαζονεία. Με ρωτούσε γιατί ήθελε να μάθει. Και η αλήθεια είναι πως δεν είχα βρει ούτε μία. Ψέματα. Παραλίγο θα την έβρισκα, αλλά την έχασα μέσα από τα χέρια μου. Γιατί άργησα πολύ, άργησα πάρα πολύ και πέρασα στο Friendzone. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή, την κατάλληλη ευκαιρία, την κατάλληλη καταλληλότητα για να της πω τι ένιωθα και, πριν το καταλάβω, άρχισε να μου μιλάει για τον Δημήτρη, ένα αγόρι που είχαν αρχίσει να μιλάνε και της άρεσε πολύ και με ρωτούσε τι να κάνει και εγώ της χαμογελούσα και της έλεγα μαλακίες για να μην πετύχει, αλλά τελικά είχαν τα αντίθετα αποτελέσματα. 

Έτσι, έμεινα μόνος.
Έπεσα. Έπεσα. Έπεσα. Έπεσα τόσο, που τα παράτησα όλα, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα τελικά. 6 γεμάτες ώρες.  7:14. Τελικά δεν έχω να πάω κάπου. Είναι Σάββατο, μπέρδεψα τις μέρες, αν και πετάχτηκα όρθιος, γιατί νόμιζα πως ήταν καθημερινή και άργησα. Έτσι,  έτριψα τα μάτια μου. Έριξα μια κλεφτή ματιά δίπλα μου, βεβαιώθηκα πως η άλλη πλευρά ήταν ακόμα κενή και σηκώθηκα και κάθισα αμέσως στην άκρη του κρεβατιού μου.
Ο Παύλος τώρα είναι μαζί με την Ελπίδα επτά χρόνια. Μου είπε πως σκέφτεται να τη ζητήσει σε γάμο. Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος για τον φίλο μου και να μην τον ζηλέψω λίγο.  Συν τοις άλλοις, είναι καθηγητής σε ωδείο και διδάσκει και ιδιαίτερα. Έχει μάθει να παίζει πλέον και μπάσο και ντραμς. Ορίστε, κυρίες και κύριοι, ένας άνθρωπος που έχει πετύχει στη ζωή του. Κάνει αυτό που θέλει στη ζωή του.
Ακούω τρομπέτες.
Ακούω βιολιά.
Ακούω κιθάρα και ντραμς.
Ακούω μουσική και σημαίνει πως είμαι ζωντανός.
Που και που γράφω τίποτα απλά για να ξεχνιέμαι.  Δεν είναι και τόσο ευχάριστο να θες να ξεχαστείς απλά για να ξεχαστείς , ενώ πολλές φορές ξεχνιέσαι να ζεις τη στιγμή και τότε να ξεχαστείς . Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Με καταλαβαίνω, όμως, εγώ και αυτό είναι αρκετό για να ελπίζει κανείς. Αν τουλάχιστον καταλαβαίνεις εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό, αρκεί ως ένα βαθμό.
Ξημέρωσε για τα καλά. Θα βγω να περπατήσω. Δεν έχω κάποιο σκοπό, το περπάτημα μου δεν έχει κάποιο νόημα, απλά θα κουνάω μπρος- πίσω τα πόδια μου για να πάω κάπου που, ένας από τους χιλιάδες θεούς, ξέρει. Εγώ δεν ξέρω τίποτα, αν και επιθυμώ να μάθω τόσα πολλά. Το να μάθεις αποτελεί έναν αυτοσκοπό , ο οποίος όμως δεν είναι με την στενή σημασία της έννοιας. Είναι αυτοσκοπός που σε βοηθάει στους άλλους σκοπούς της ύπαρξης. Π.χ. στον έρωτα. Ο Παύλος ερωτεύτηκε την Ελπίδα όταν έμαθε πως , παρά το γεγονός οτι ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια τους όταν αυτή ήταν μόλις δύο χρονών, με τα χρόνια βρήκε τη δύναμη να τον συγχωρέσει. Οτι ήταν δυνατή κοπέλα, κοπέλα που δεν άφηνε τα φαντάσματα του παρελθόντος να στοιχειώνουν το παρόν της και να κατατρώνε το μέλλον της. Η γνώση είναι δύναμη, θαρρώ. Η άγνοια που θεωρείς ως γνώση, όμως, μπορεί να γίνει πολύ πιο ισχυρή δύναμη, αν ξέρεις πως να την χρησιμοποιήσεις και να την επικοινωνήσεις σωστά.
Περπάτησα. Περπάτησα πολύ στη ζωή μου, αλλά έχω την εντύπωση πως για το μεγαλύτερο μέρος της, είχα απλά την εντύπωση, δεν περπατούσα πραγματικά.
Μα ξεχάστηκα. Έλεγα για τον Παύλο. Τι άλλο να πω , ωστόσο, γι' αυτόν. Σας τα είπα όλα. Νιώθω πως νυστάζω πάλι. Κάτι σαν μούδιασμα στον εγκέφαλο. Ίσως να είναι και εγκεφαλικό. Ελπίζω πως όχι. Εννοώ, ακόμα είναι νωρίς. Το βρήκα. Θα καθίσω και θα ζωγραφίσω ένα σπίτι. Ένα όμορφο σπίτι, σε ένα χωριό και δίπλα θα έχει κήπο, ένα σκυλάκι, τον ήλιο πάνω να φωτίζει και μέσα θα είμαι εγώ. Εκεί μέσα θα είμαι εγώ.

-Ο.Γ.Θ.