Καθόμουν στην καρέκλα μου και έσκυψα για να πάρω το φορτιστή του Laptop από το πάτωμα. Έπρεπε να βάλω τον φορτιστή στην πρίζα, αλλιώς θα το Laptop θα έκλεινε. Σκύβοντας, ένιωσα την κοιλιά να με εμποδίζει. Ωστόσο, άκουγα ωραίο τραγούδι εκείνη τη στιγμή και σκέφτηκα πως θα ήταν κρίμα να έκλεινε το Laptop και να το έκοβα στη μέση, ας πούμε, μη χειρότερα! Οπότε, σήκωσα το φορτιστή με το δεξί μου χέρι και τον σύνδεσα.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάτι να πω. Δεν έχουμε πάντα κάτι να πούμε, όσο και αν το θέλουμε, γιατί νιώθουμε στην άκρη της γλώσσας μας μια ενόχληση, σα να θέλει να κουνηθεί, αλλά απλά καταλήγουμε να ανοιγοκλείνουμε το στόμα αθόρυβα. Και, πολλές φορές που είχα κάτι να πω, απλά πίστευα πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, ή δεν μου έρχονταν οι κατάλληλες λέξεις, και έτσι απλά σώπαινα.  Παλιά τουλάχιστον λειτουργούσε αυτό. Η σιωπή ήταν σωτηρία. Όταν σωπαίνεις, και δεν ακούει κανένας τι έχεις να πεις, δεν σε ενοχλεί και κανένας. Μόνο που, τις περισσότερες φορές έχεις όντως κάτι να πεις, απλά σωπαίνεις, γιατί παλιά δεν σε καταλάβαιναν ή , τις φορές που μιλούσες, ένιωθες πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Και το θεώρησες προτιμότερο να σωπάσεις.  Βέβαια, μετά μαζεύονται τόσα και νιώθει να πνίγεσαι και δεν ξέρεις τι στο καλό συμβαίνει με σένα. Αλλά τουλάχιστον, λες, αυτή η σιωπή γέννησε τόσα ποιήματα, τόσα πεζά. Τουλάχιστον δεν βγήκες απόλυτα χαμένος.

Μόλις σύνδεσα το φορτιστή, το τραγούδι που άκουγα τελείωσε. Όλα τελειώνουν κάποια στιγμή. Αλλά δεν είναι δεσμευτική αυτή η αλήθεια. Γιατί μπορείς να αρχίσεις κάτι, να δώσεις κάτι και αυτό το κάτι να συνεχίζεται ακόμα και όταν εσύ τελειώσεις, όταν η φυσική σου υπόσταση πάψει. Γιατί όλοι θα πεθάνουμε. Ίσως να παραγνωριστείς όσο υπάρχεις. Ίσως να μην σου δώσουν την απαραίτητη σημασία, ίσως να μην σε καταλάβουν όπως το θέλεις. Αλίμονο αν ήταν το αντίθετο πάντα. Μα, αν πιστέψεις σε μια ιδέα πολύ, αν της δώσεις όλη σου την αγάπη και την αφοσίωση, αν καταφέρεις να την κάνεις να ζήσει έξω από σένα και μέσα σου παράλληλα,  δεν είναι πως το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να τα καταφέρεις. Το σύμπαν χέστηκε για σένα. Απλά θα σου δώσει λίγη προσοχή, μα , ακόμα και αυτή η λίγη προσοχή αρκεί για να τα καταφέρεις.

Το Laptop φορτίζει τώρα. Όλοι και όλα χρειαζόμαστε  λίγη φόρτιση. Λίγο χρόνο για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας. Ο καθένας χρειάζεται το χρόνο του. Μα, όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις πως ο χρόνος σου όλο και λιγοστεύει, ειδικά όταν καταλάβεις πως, για μεγάλο χρονικό διάστημα τον χαράμισες, τον σπατάλησες, και προσπαθείς να τον αναπληρώσεις και ας λες στον εαυτό σου πως τάχα έχεις χρόνο για να τον πείσεις να μην αρχίσει να ουρλιάζει.  Μα συνεχώς προσπαθείς, δεν το βάζεις κάτω. Προσπαθείς να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο όσο καλύτερα γίνεται και να γεμίσεις τον ήδη υπάρχοντα.  Δεν σε νοιάζουν οι συνέπειες, μονάχα να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο. Αλλά ακόμα φοβάσαι λίγο. Δεν πειράζει. Θα το ξεπεράσεις κάποτε. Γι' αυτό τρέχεις και τρέχεις και όλο τρέχεις,  όχι για να ξεφύγεις, μα για να προφτάσεις. Και πάντα λες πως έχεις μείνει πίσω, αλλά πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος; Και πόσα να εξηγήσει και πόσο να τον καταλάβουν οι δικοί σου;Μα δες πόσο μακριά έχουμε φτάσει! Και πλέον αρκεί μια περιήγηση στο Ίντερνετ. Δεν θέλει πολλά για να δεις τους εφήμερους, για να σηκωθείς, να κατεβάσεις το παντελόνι όσο πας στην τουαλέτα, να κάτσεις και να καταλάβεις πως τα περισσότερα που φαίνονται αξίζουν όσο αυτό που αποθέτεις εκείνη τη στιγμή. Και σκέφτεσαι πως, αν στόχευες για τα εφήμερα, τι νόημα έχει ο σκοπός σου;  Ποιο το νόημα αν δεν προσφέρεις κάτι ουσιαστικό  έστω και μια φορά; Ποιο το νόημα αν γίνεις ένα με τη μάζα; Και ας λένε ό,τι θέλουν, και ας λες ό,τι θες, ξέρεις τι πραγματικά αξίζεις και πως θα το πάρεις.

Το Laptop μου και οι χορδές της κιθάρας που πάλλονται ρυθμικά.  Τώρα παίζει άλλο τραγούδι. Δεν θες να είσαι ένα ακόμη τραγούδι. Θες να μοιάσεις στου ήρωες σου και να διαφοροποιηθείς από αυτούς. Αν βρεις αυτό που θες να γίνεις, θες να γίνεις αυτό που θες να γίνεις.  Και τίποτα πια δεν έχει σημασία, μα η φράση αυτή , τίποτα πια δεν έχει σημασία, δεν είναι τελείως αληθινή. Γιατί πλέον έχουν πολλά σημασία, ειδικά πολλά από αυτά που είχαν παλιότερα ή που ίσως φαινόντουσαν πως δεν είχαν. Οι οικογένειες σου, η μουσική που άκουγες, οι ταινίες και οι σειρές και τα anime που βλέπεις, τα βιβλία και τα manga που διαβάζεις, η ηρεμία σου, ο ελεύθερος χρόνος σου, ο ύπνος σου. Είναι μια λίστα τεράστια, μια λίστα που όλο και μεγαλώνει. Τώρα έχουν όλα τόση σημασία που προσπαθείς να την κατανείμεις κάπως, ξέροντας πάντα πως την ύψιστη σημασία έχει ένα πράγμα: να δημιουργείς, γιατί αυτό σε έσωσε, και να δημιουργείσαι, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Δεν είναι δύο διαφορετικά, αλλά οι διπλές όψεις ενός νομίσματος.

Τώρα παρατηρώ  πως ξέχασα να βάλω το Laptop να φορτίσει. Δεν σύνδεσα την πρίζα. Δεν το ξέχασα ακριβώς, απλά με έπιασε ένας μικρός οίστρος και ξεχάστηκα. Πλέον χαίρομαι όταν έχω χρόνο να ξεχαστώ. Να ξεχαστώ πραγματικά, εννοώ.  Μα δεν θέλω να ξεχαστώ τελείως. Γι' αυτό προσπαθώ να αφήσω κάτι καλό πίσω, για να έχουν να με θυμούνται. Να λένε πως δεν φοβήθηκε τελείως. Και όπως αυτό το Laptop που θα κλείσει, θα κλείσω και εγώ κάποτε. Τουλάχιστον να αφήσω κάτι πίσω μου που να λειτουργεί σαν τον φορτιστή. Και να έχω κλείσει, να μπορούν να με ανοίξουν όποτε θέλουν. Δεν είναι πως φοβάμαι μήπως δεν αναγνωριστώ τελικά. Τόσο  έχω ματώσει για να φτάσω ως εδώ, άλλο τόσο και παραπάνω θα ματώσω,  τουλάχιστον θα κινήσω την περιέργεια των θεών. Έχω γραπώσει το άστρο μου από τις μπάλες και το ζουλάω μέχρι να στερέψει. Και, όταν στερέψει, θα γραπώσω άλλα άστρα. Γιατί η νύχτα μου είναι ατελείωτη και θα φωτίζει την αυγή. Ο θάνατος είναι σίγουρος. Την αιωνιότητα όμως μπορείς να την ελέγξεις. Και το Laptop αυτό θα το αφήσω να κλείσει. Και θα πέσω για ύπνο γιατί πρέπει να ξυπνήσω και όχι γιατί πραγματικά θέλω να πέσω για ύπνο.  Μα δε βαριέσαι. Έχουμε μια ζωή μπροστά μας, όση διαρκέσει τελοσπάντων, και τόσα άστρα στον ουρανό. 

Είναι ωραίος ο ουρανός. Και εσύ έχεις ωραία μάτια, σίγουρα. Μην τους φέρεσαι άσχημα. Κάποτε όλα όσα κάνουμε θα φανερώσουν ακριβώς τον σκοπό για τον οποίο τα κάναμε. Και αν αποδειχθεί ,τελικά, πως τα σκατώσαμε, ε, τι να κάνουμε!  Η ζωή είναι ένα ατέλειωτο τραγούδι και πρέπει να το ακούσουμε μέχρι τέλους. 

Ακόμα κάθομαι στην καρέκλα μου. Ακόμα ακούω μουσική. Το Laptop τελικά δεν έκλεισε. Κοίταξε να δεις!

-Ο.Γ.Θ.