Αυτή η σταγόνα που πέφτει κάθε δύο δευτερόλεπτα- βασικά, μισό , ναι, τα μέτρησα, είναι πράγματι δύο δευτερόλεπτα - από την βρύση της κουζίνας έχει αρχίσει να με τρελαίνει. Έχω προσπαθήσει τα πάντα σχεδόν για να σταματήσω την μικρή αυτή διαρροή, αλλά ακόμα η σταγόνα πέφτει. Λέτε να καλέσω κανένα υδραυλικό; Μπα, τι ξέρουν αυτοί; Θα το αφήσω και αυτό, λοιπόν, όπως άφησα άλλα τόσα θέματα που εμφανίστηκαν στη ζωή μου, θα το αφήσω απλά, μέχρι να αρχίσει  τρέχει ανεξέλεγκτα, και η διαρροή να μεγαλώσει τόσο πολύ που θα πλημμυρίσουμε εδώ μέσα, θα γίνουμε λούτσα  και μετά, όταν  το νερό θα έχει σκεπάσει τα πάντα και εγώ θα κάθομαι πάνω σε μια καρέκλα πίνοντας ένα ποτήρι φθηνό κρασί, θα παραπονιέμαι και θα σκέφτομαι για ποιον λόγο δεν το διόρθωσα όταν ήταν ακόμη νωρίς; Ίσως να φταίει η φράση που άκουσα να λένε, το <<Σκάσε και κολύμπα>>. Μα προς τα που να κολυμπήσω, ο ωκεανός είναι απέραντος και τα πάντα γύρω μου είναι θολά όταν ανοίγω τα μάτια μου  και η αναπνοή μου όλο και φαίνεται να τελειώνει και δεν τελειώνει ποτέ και-. 

Επιφάνεια. 

Ανάσες.

Οπότε, αποφάσισα να πάω για ύπνο. Θα το δω αύριο- αύριο... . Και η αλήθεια είναι πως με παίρνει σχεδόν αμέσως ο ύπνος, αλλά τι ύπνος είναι αυτός όταν πρέπει να σε ξυπνάει το ξυπνητήρι για πέντε μέρες συνεχόμενες και οι δύο μέρες που έχεις συνήθως στη διάθεση σου δεν είναι αρκετές για να ξεκουραστείς; 

Ημέρα: ούτε ξέρω και εγώ πλέον. Η σταγόνα πέφτει και πέφτει σαν κινέζικο βασανιστήριο. Καμία βελτίωση ακόμα με την βρύση. Οπότε κάθισα κάτω, αγκάλιασα τα γόνατα μου και άρχισα να κλαίω.

Και τώρα κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Το γράφω συχνά για τους χαρακτήρες μου, μα το κάνω και εγώ, κοιτάζομαι συχνά στον καθρέπτη λες και κάποτε παρατήρησα κάτι πάνω μου  και έκτοτε δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, γι' αυτό και κοιτιέμαι τόσο. Αλλά τουλάχιστον χαμογελάω σε αυτόν και παρατηρώ το χαμόγελο μου και είναι πολλές φορές που πιστεύω πως είμαι  πράγματι όμορφος, μόνο να μην ήμουν έτσι όπως είμαι σκέφτομαι, αλλά και πάλι, χαμογελάω και νιώθω όμορφος, γιατί με κάνατε να πιστεύω πως είμαι άσχημος;  Και σκέφτομαι, γιατί δεν το βλέπει και εκείνη πόσο όμορφος είμαι τώρα;  Γιατί δεν το έβλεπα και εγώ πόσο όμορφος είμαι;  Και σίγουρα, ήμουν και πιο όμορφος παλιά και θα ήμουν πανέμορφος αν-.  Αλλά με τα αν δεν κάνεις προκοπή, αν, αν, αν, και αν και πότε, αν όχι τώρα, πότε, αν όχι σε αυτή τη ζωή. Τα αν σε αυτή τη ζωή σε καταστρέφουν, αν -είδατε τι έκανα;- τα υπεραναλύεις. Και όλο λέω πως θα το αλλάξω και όλο κωλυσιεργώ, αλλά πλέον νιώθω καλά. Και ξέρω πως κρύβω τόση ομορφιά, τόση αγάπη μέσα που ζητάνε να βγούνε και βγαίνουνε, και όλο βγαίνουνε και τελικά πάντα μένει κάτι πίσω, όσο και να δοθείς, γιατί όσο και να δοθείς, η πηγή δεν στερεύει ποτέ και ένα μεγάλο κομμάτι το κρατάω για σένα, να ξέρεις. Είμαστε πλάσματα καμωμένα με αστείρευτη αγάπη, απλά φοβόμαστε. Αλλά όχι τόσο για να μην το δείχνουμε, αλλά λιγότερο από ό,τι πρέπει ή ό,τι μπορούμε συνήθως, πράττουμε αναλόγως με την περίσταση, μέχρι να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας, αλλά και πάλι έχουμε σηκώσει λίγο πιο ψηλά τείχη. Γιατί φοβόμαστε. Γίναμε αρκετά επιφυλακτικοί, τόσο που τρομάζουμε το επιπόλαιο παιδί που ήμασταν κάποτε. Και αυτό δεν είναι ολότελα δικό μας λάθος. Φέρετε και εσείς μερίδιο ευθύνης

Ποιος μας εγγυάται για το υπερπέραν εκτός από την ματαιόδοξη φαντασία μας;

Και η βρύση ακόμα στάζει. Αν δεν έσταζε έτσι, πάλι θα έβρισκα κάτι για να παραπονιέμαι. Θέλει διάλογο εδώ, δεν έχω βάλει διάλογο. Μην είσαι φαφλατάς, άνθρωπε μου.

Χμμμ. Ορίστε:

<<Τι κάνεις εσύ;>>, ρωτάει αυτός.

<<Καλά είμαι εγώ. Εσύ τι κάνεις;>>, απαντάει αυτή.
<<Και εγώ μια χαρά είμαι>>.
<<Δεν είναι χάρμα η ζωή;>>.
<<Χάρμα είναι η φάτσα σου>>.
<<Δεν ξέρω αν προσπάθησες να ειρωνευτείς, αλλά δεν πέτυχε>>.
<<Δεν πετυχαίνει τίποτα εδώ που τα λέμε>>.
<<Και τότε τι άλλο μένει να πούμε;>>.
<<Μα έχουμε τόσα πράγματα, τόση θάλασσα να κολυμπήσουμε. Γιατί να μένουμε στα βράχια και να χτυπιόμαστε;>>.
<<Γιατί αν καταλαβαίναμε εξ' αρχής πως ήταν τόσο εύκολο, τότε πως θα προσπαθούσαμε παραπάνω;>>.
<<Μα δεν είναι τόσο απλό, ούτε τόσο εύκολα αντιληπτό>>.
<<Δυστυχώς>>.
<<Και τώρα;>>.
<<Τώρα σιωπή. Ασ' τον να τελειώσει>>.

Και δεν είναι πως βαρέθηκα ή κουράστηκα. Απλά ανυπομονώ τόσο πολύ για όσα πιστεύω πως θα έρθουν επιτέλους και να σταματήσει η βρύση επιτέλους και να έχω επιτέλους ένα σπίτι όπως το φαντάζομαι, αλλά οι καρέκλες είναι ακόμα σπασμένες και το κρεβάτι μού μοιάζει το μόνο ασφαλές μέρος. Εκτός αν κρατάω στυλό και χαρτί, έστω νοητά. Τότε είμαι ένας μικροσκοπικός ιππότης που μπορεί να σκοτώσει και τον πιο σκληρό, καυτοφλογοφτύστη δράκο. Γιατί, αν δεν είχα την βρύση να στάζει, τελικά, και δεν το καταλάβαινα πως έσταζε, ίσως και να έπληττα στην τελική. Δεν ξέρω. Θα πιώ μια μπύρα. Ίσως αύριο να είναι καλύτερα. Πιείτε μια μπύρα μαζί μου. Με το τρία. Τρία. Ωραία, τσουγκρίσαμε, ενώ το πιάνο παίζει ωραίες μελωδίες. Η ζωή αξίζει για την μπύρα, το πιάνο και τις μελωδίες του, μερικούς ανθρώπους, για την αγάπη που δίνεις και το καλό που κάνεις και , σε τελική ανάλυση, αξίζει πραγματικά όταν την κάνεις δική σου και η ζωή αξίζει για τόσα πολλά που ο καθένας πρέπει να τα ανακαλύψει μόνος του για να είναι χαρούμενος.
Η ζωή όταν γίνεται ζωή σου- τότε μόνο αναπνέεις, τουλάχιστον λίγο καλύτερα.

Η βρύση ακόμη στάζει. Και ίσως να στάζει για πάντα. Και είναι εντάξει, πραγματικά. Γιατί δεν είναι πως τα χέρια μας είναι δεμένα. Η βρύση θα στάζει για πάντα, στην τελική. Απλά ζητάμε να μην μας ενοχλούν τόσο πολύ οι σταγόνες της. Δεν ζητάμε πολλά, έτσι δεν είναι;

-Ο.Γ.Θ.