Καθόμουν και διάβαζα στο γραφείο μου. Είχα στα χέρια μου τον Μόμπι-Ντικ του Μέλβιλ και χανόμουν στις σελίδες του αλλά είναι παλιό και μεγάλο βιβλίο  και πλέον με τη δουλειά και όλα αυτά το μυαλό μου κουράζεται περισσότερο από παλιά, οπότε το πήγαινα σιγά σιγά για να μην το βαρεθώ και το παρατήσω. Έτσι, τελείωσα ένα κεφάλαιο και έπιασα ένα άλλο βιβλίο που είχα δανειστεί, το Middlesex του Ευγενίδη. Καθώς χανόμουν και στις σελίδες αυτού του βιβλίου, μου ήρθε μια ωραία ιδέα για μια ιστορία, οπότε παράτησα για λίγο και αυτό το βιβλίο στην άκρη και άρχισα να γράφω διάσπαρτες λέξεις και φράσεις για να δω αν θα καταλήξει κάπου.
Ωστόσο , κόλλησα, κατουρήθηκα και σηκώθηκα για να πάω στην τουαλέτα. Για να πάω στην τουαλέτα έπρεπε να προχωρήσω λίγο ευθεία, να βγω στο χολ, να στρίψω δεξιά και να η πόρτα. Ωστόσο έστριψα αριστερά , έβαλα τα παπούτσια μου και βγήκα έξω. Ήταν βράδυ, είχε παγωνιά  και ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα για ποιον λόγο, ενώ ήθελα να πάω στην τουαλέτα, κατέληξα έξω στο δρόμο να περιφέρομαι. Ίσως οι τάσεις φυγής που με πιάνουν που και που να υπερίσχυσαν αυτή τη φορά. Δεν φορούσα μάσκα, ούτε είχα στείλει μήνυμα. Ήμουν ένας τρελός με πυτζάμες στο δρόμο, 9:30 το βράδυ- όσο τρελός δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος σήμερα ,τέτοια ώρα και έτσι έξω στο δρόμο.
Για καλή -ή κακή- μου τύχη, ένα περιπολικό περνούσε. Πήγε να με προσπεράσει αλλά σταμάτησε. Έβαλε όπισθεν και σταμάτησε μπροστά μου.
<<Συγγνώμη κύριε>>, είπε ο ατσίδας με τα μπλε.
<<Παρακαλώ>>, απάντησα τέρμα φυσιολογικά.
<<Μπορείτε να μου δείξετε το μήνυμα που στείλατε η κάποια βεβαίωση εργασίας;>>.
<<Μα, κύριε αστυνόμε δεν είναι βεβαίωση αυτή η υπέροχη βραδιά; Δεν είναι μήνυμα για μια βόλτα αυτή η υπέροχη νύχτα:>>.
<<Η μάσκα σας που είναι;>>.
<<Την φοράω τώρα. Δεν την βλέπετε;>>.
<<Η αλήθεια είναι πως όχι. Μήπως σας έπεσε;>>.
<<Φοράω την μάσκα που έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Έχετε διαβάσει το πορτρέτο του Ντόριαν Γκει;>>.
<<Εννοείτε Γκρέι>>.
<<Τότε δεν έχετε διαβάσει για τη ζωή του Όσκαρ Ουάιλντ......Όχι; Αγγελάκας τότε; Τίποτα;>>.
<<Κύριε, μήπως είστε μεθυσμένος;>>.
<<Λίγο...αρκετά βασικά. Συγγνώμη , ποιος είστε;>>- μα δεν είχα πιει τίποτα εκείνη την μέρα. Απλά ήθελα να γλυτώσω το πρόστιμο.
<<Ακούστε με. Δεν θα σας γράψω. Αλλά πηγαίνετε σπίτι σας, κάντε ένα μπάνιο και μετά κοιμηθείτε>>,
<<Ναι αυτό θα κάνω. Με συγχωρείτε>>.
Δεν ξέρω αν με συγχώρεσε, εδώ εγώ τον εαυτό μου δεν έχω καταφέρει να συγχωρέσω τελείως. Πάντως γύρισα πίσω, όπως μου είπε ο ατσίδας με τα μπλε, έβγαλα τα ρούχα μου και έκανα να μπω στο μπάνιο. Και τότε θυμήθηκα για ποιον λόγο δεν είχα μπει στο μπάνιο εξ αρχ

-Ο.Γ.Θ.