Τα φαινόμενα μου απατούν

Όταν είπα κάποτε πως θα αρχίσω
Να αγαπάω περισσότερο τον εαυτό μου
Το εννοούσα
Έτσι έκανα, λίγο-λίγο, κάθε μέρα
Και του ορκίστηκα πως
Θα τον αποκαλύπτω πιο συχνά .
Γνωρίζω τα ελλατωματα μου
Έχω μια ιδέα από πού πηγάζουν
Και προσπαθώ να τα ελλατώσω
Όσα κόμπλεξ και ανασφάλειες έχω
Να τα αφήσω στην άκρη γιατί
Πλήγωσα και απογοήτευσα λόγω αυτών
Κυρίως εμένα
Με πράξεις και λόγια τόσες φορές
Που απλά ευχομουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί
Το παιδί που κρυβω μέσα μου αναρριχάται με την βία συχνά
Και άλλοτε είναι για καλό , άλλοτε για κακό.
Μα ξέρω πως εχω μια καρδιά από χρυσό
Πως όση κακία και μίσος και αν κρύβω για αυτόν τον κόσμο
Και τους ανθρώπους του
Όσο και αν έχω πληγωθεί
Όσα σκατά και αν έχω φάει
Επειδή ήμουν αυτός που ήμουν
Και τους άφησα κάνουν το παιχνίδι τους
Ευχαριστημένοι που νίκησαν
Ποτέ δεν έγινα σαν τους άλλους
Ποτέ δεν προχώρησα σε άσκοπες γενικεύσεις
Ποτέ δεν επέλεξα τον εύκολο δρόμο
Πάντα έβλεπα το καλό και δικαιολογούσα
Πάντα έδινα πολλές δεύτερες ευκαιρίες
Πάντα ήμουν με την πλευρά των ηττημένων
Διατεθειμένος να βοηθήσω όποιον έχει πραγματικά ανάγκη.
Εύκολα με παρεξηγεί κάποιος
Γιατί είμαι ένα παγόβουνο
Και αν δεν με αντέξει τελικά
Ή ψάχνει κάτι πιο βολικό
Που να λέει μονάχα αυτό που θέλει να ακούσει
Και ποτέ κάτι άσχημο, ακόμη και για πλάκα
Ή φοράει παρωπίδες, βλέποντας μόνο το δένδρο
Η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα.
Δύσκολα προσπαθούμε να αλλάξουμε τα όσα μας πειράζουν
Γιατί ήμαστε αδύναμοι και εγωιστές
Πώς να αφήσουμε πίσω μας πράγματα που τα κουβαλάμε πάνω μας τόσο καιρό
Και ας μας τρώνε, ας μας καίνε;
Δεν λέω να πάρουμε τη ζωή στην πλάκα
Μα  στα χέρια μας όσο γίνεται πιο νωρίς
Και τους δαίμονες μας μαζί
Και να τους εξηγήσουμε πως
Κουμάντο εμείς κάνουμε εδώ, όχι αυτοί.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου
Συνειδητοποίησα πως όντως
Είμαι από τα καλύτερα κουμάσια εκεί έξω
Με τις δικές του παραξενιές να το επισκιάζουν
Έχω πολλά να προσφέρω
Σε αυτόν τον άγριο κόσμο
Που υπάρχει έλλειψη από ανθρώπους σαν και εμένα.
Συγχώρεσε με αν σε φόβησα
Ξέρεις πως δεν το ήθελα
Διάλεξε τον εύκολο δρόμο , άντε
Πλέον ξέρω πότε σφάλλω πραγματικά και τελείως
Δεν ντρέπομαι πια τόσο
Δεν με τρώνε οι τύψεις και οι ενοχές τόσο
Δεν με σιχαίνομαι πια όπως άλλοτε
Ξέρω πως δεν είμαι ίδιος με τους άλλους
Εσύ επέλεξες να με δεις έτσι
Για να το κάνεις πιο εύκολο για εσένα
Αν με θεωρούσες όσο σημαντικό υποστήριζες
Δεν θα συμπεριφερόσουν έτσι
Θα με καταλάβαινες
Ή μήπως ήταν απλά λόγια του αέρα
Ή ήμουν αρκετά κάφρος για εσένα;
Πάω στοίχημα πως όταν δεις τι πραγματικά συμβαίνει εκεί έξω
Έχοντας κλειστεί στο καβούκι σου
Θα μετανιώσεις οικτρά
Που δεν προσπαθησες αρκετά να με κρατήσεις
Και δεν με άφησες να σε βοηθήσω όσο μπορούσα με τον τρόπο μου
Σε ευχαριστώ που μου δείχνεις τον δρόμο
Να ξέρω σε ποια βραχάκια να πατήσω την άλλη φορα
Για να μην κοντέψω να πνιγώ.
Εαυτέ μου δεν ήμαστε για όλους
Και εσύ ανήκεις μόνο σε εμένα
Ανήκεις μόνο σε εμένα
Και σε αυτό τον παλαβό κόσμο.

- Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος