Αγώνες ταχύτητας

<<Το μόνο που με πειράζει αυτή τη στιγμή είναι που δεν με αφήνουν να καπνίσω>>, είπε ο Χρυσόστομος και χασκογέλασε.

<<Θα σου αστραφτα καμιά τώρα αλλά έχε χάρη που δεν μπορώ>>, του απάντησε γεμάτη απόγνωση η μητέρα του, Κρυσταλενια, και σηκώθηκε από την καρέκλα. Περπάτησε λίγο πάνω-κάτω στο δωμάτιο και ξανακαθισε. 

<< Έλα, μην είσαι έτσι. Σε λίγο καιρό θα είμαι περδίκι και θα είναι σα να μη συνέβη ποτέ>>.

Τα μάτια της μητέρα του,ορθάνοικτα. 

<<Α, εσύ πας γυρεύοντας!.....
Ο γιατρός μου είπε πως παραλίγο και θα έβρισκε καρδιά, πνεύμονες, όλα αυτά. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; ΞΈΡΕΙΣ;>>.

Ο Χρυσόστομος την διέκοψε.

<<Μην φωναζεις ρε μάνα, δεν ήμαστε μόνοι μας. Εδώ είναι νοσοκομείο!>>. 

<<Μην μου λες τι θα κάνω και τι όχι. Σαν τρελή έτρεχα στο δρόμο όταν έμαθα πως σε έφεραν εδώ. Θάνατος....ξέρεις τι σημαίνει ότι μπορεί να πεθαινες; Ευλογημένος είσαι που ξέφυγες με κάτι σπασμένα πλευρά και άλλα τέτοια>>.

Η Κρυσταλενια σταμάτησε για να σταυροκοπηθει και να ευχαριστήσει τον Θεό που ο γιος της σώθηκε από θαύμα - αμήν.

<<Ωχου! Νταξει, λάθος μου, αλλά είδες, φθηνά την γλίτωσα. Θα με φροντίσουν εδώ, λίγο σπίτι θα προσέχω και μετά όλα θα είναι όπως ήταν>>.

<< Θα μου πεις τώρα τι έγινε; Έχω απορία να δω πόσο βλάκας μπορεί να είσαι. Εκεί που λέω πως έβαλες μυαλό, τσουπ, εσύ με εκπλησεις πάλι. Στον πατέρα σου έμοιασες και σε αυτο>>.

<<Ελπίζω να μην ανέφερες κάτι στον μπαμπα. Είναι που είναι πιεσμένος από τη δουλειά, ας το μάθει καλύτερα αργότερα>>.

<<Έγνοια σου, δεν θα του το κρύψω. Λοιπόν, περιμένω!>>.

<<Όλη τη ιστορια ή μόνο την περίληψη;>>.

<<Τα πάντα!>>.

<<Ουυυυφ. Άντε καλά>>.
Μια μικρή σιωπή πλανήθηκε στην ατμόσφαιρα για μερικές στιγμές. Ο Χρυσόστομος κοίταζε έξω από το παράθυρο, στην κυριολεξία το παράθυρο το ίδιο, αλλά φανταζόταν πως έβλεπε και ό,τι υπήρχε έξω. Η μητέρα του περίμενε υπομονετικά. Όλη της την ζωή περίμενε υπομονετικά ο γιος της να σταματήσει τις χαζομάρες και να σοβαρευτεί.
<<Ωραίος δεν είναι ο ουρανός μητερα; Σε λίγο θα εμφανιστούν τα αστέρια και η Σελήνη και μετά ξανά ο ήλιος . Δεν είναι μαγικό;>>.
Η Κρυσταλενια έγνευσε καταφατικά, με στοργή.
<<Δεν ήταν κάτι. Ήμασταν στο χωριό, εγώ , ο Βλάσης, ο Κώστας, ο Ηλίας και ο Γιάννης. Αραζαμε , βαριομασταν. Ξέρεις πόσο εύκολα βαριέσαι καλοκαιριατικα στο χωριό. Και, εκεί που απλά αράζαμε στην πλατεία, μας ήρθε μια τρελή ιδέα. Ο Κώστας είχε το αμάξι του μαζί και σκεφτήκαμε, ε, γιατί δεν κάνουμε αγώνες; Καλά , δεν το σκεφτήκαμε, εγώ το πρότεινα. Ο Κώστας με το αμάξι, οι άλλοι με τα πόδια, τρέχοντας. Το είχαμε ξανακάνει αυτό, μόνο που τότε είχαμε τα ποδήλατα. Οι άλλοι ήταν λίγο σκεπτικοί,αλλά εγώ τους έπεισα. Ελάτε ρε κότες, τι φοβάστε; Δεν είναι τίποτα. Άλλωστε, εγώ σας εχω όλους. Και, για να αποδείξω πως δεν είχαν κάτι ν φοβούνται, προτάθηκα να κάνω την αρχή. Μια αυτοθυσία, αν μπορείς να το πεις έτσι. Και παραλίγο θα ήταν τέτοια, χαχαχαχα. Τελοσπάντων, δεν πήγαμε σε δρόμο που φαινομασταν, αλλά κοντά σε ένα δρομάκι. Η αδρεναλίνη μου είχε ανέβει, αλλά ήμουν εκστασιασμένος. Λάβαμε θέσεις , και από το κινητό του Ηλία ακούστηκε το μπαμ. Δεν ξέρω πόσα μέτρα έτρεξα. Αλλά κάποια στιγμή στραβοπάτησα, παραπάτησα, δεν ξέρω τι, μπορδουκλώθηκα και βρέθηκα κάτω από την ροδα του Κώστα. Ευτυχώς πάτησε το φρένο την κατάλληλη στιγμή. Οι άλλοι ήρθαν αμέσως. Τα είχαν χαμένα και εγώ πονούσα. Τότε βγήκε ο κύριος Τάκης και είπε να καλέσει κάποιος το ασθενοφόρο. Ο ίδιος πήρε το αμάξι και με πολύ απαλές κινήσεις το πήρε από πάνω μου τόσο ώστε να μην πιέζονται υπερβολικά. Μετά ήρθε το ασθενοφόρο και μετά....." .
Ο Χρυσόστομος χαμογελούσε σαν μωρό παιδί που έκανε μια σκανταλια , ήξερε πως την έκανε και του άρεσε που την έκανε. Η μητέρα του τον κοίταζε και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Απλά τον κοίταζε.
<<Να σε ρωτήσω κάτι μητέρα;>>.
<< Λέγε....>>.
<<Μπα, άστο, τίποτα>>.
<<Πες μου>>.
<<Τίποτα σου λεω. Ευχαριστώ που ήρθες. Θα γίνω καλά μην ανησυχείς. Έχω γερό σκαρι ,δεν παθαίνω τίποτα>>.
<<Εσύ δεν θα παθεις,εγώ θα πεθάνω πριν την ώρα μου>>.
<<Και μετά ποια θα έχω εγώ να απογοητεύω;>>.
Χαμογέλασαν ο ένας στην άλλη και ο Χρυσόστομος τη ρώτησε αν θα την πείραζε να κοιμηθεί λιγο.
Όχι, φυσικά και όχι.
Και παραλίγο θα κοιμόταν για πάντα.



Υ.Γ: Δεν θα κοιμόταν για πάντα, απλά δόθηκε μια νότα αγωνίας. Μια χαρά ήταν ο Χρυσόστομος μετά,ακμαίος και δυνατός.

- Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος