Μόνος στο χωριό, μαζί σας

Ήμουν στο χωριό
Βγήκαμε βόλτα με τα παιδια,ήταν καλοκαίρι
Γύρισα σπίτι
Μα δεν μπήκα μέσα
Άνοιξα την καγκελόπορτα
Περπάτησα γύρω από το μπαλκόνι
Έξω από τον κήπο
- μικρός, χαριτωμένος-
Πέρασα την βρύση
Κάθισα κάτω από τον πλάτανο στην αυλή
Στις καρέκλες που έχουμε
Περιτριγυρίζουν ένα τραπέζι.
Είχα τα ακουστικά
Έβαλα μουσική
Η νύχτα ήταν δροσερή
Τα άστρα έλαμπαν, το φεγγάρι έλαμπε
Τα μάτια μου έλαμπαν
Δεν θυμάμαι αν έκλαψα
Πιθανότατα θα έκλαψα
Σίγουρα τραγούδησα όσο πιο παθιασμένα γινόταν, ψιθυριστά
Ήξερα πως δεν θα με έβλεπε κανείς
Φοβόμουν μόνο μην βγει ο πατέρας μου
Που πρόσεχε την γιαγιά μου
Στο συμβατικό.
Ήμουν φορτισμένος
Ήμουν απογοητευμένος
Μπουχτισμένος
Ένιωθα μια θλίψη να έχει ξετρυπώσει από την καρδιά μου
Είχα τις μαύρες μου, κατι δικά μου θέματα
Είχα σκεφτεί μέρες πριν να το κάνω αυτό
Ή να έπαιρνα το αμάξι
Να πήγαινα σε ένα απόμερο σημείο
Και να ούρλιαζα,
Κάτι τέτοιο
Μα ντρεπόμουν, να με έβλεπε κανείς έτσι
Δεν ήθελα να με δει κανείς ετσι!
Έτσι, κάθισα εκεί, στο γρασίδι αιωρούμενος, για μερικά λεπτά-
έχω πει τόσες φορές πως το γράψιμο είναι ελευθερία και ανάσα
Σε αυτό καταφεύγω τις ύστατες ώρες
Αλλά είναι στιγμές που
Ούτε το ίδιο μπορεί να σε σωσει
Ούτε το ίδιο να απαλύνει τον πόνο
Τίποτα δεν μπορεί να σε σώσει πραγματικά
Εκτός από εκείνο που έφερε σε αυτή τη θέση: τον ίδιο σου τον εαυτό
Είναι εκείνες οι στιγμές που τις περνάς μόνος σου
Που δεν ξέρεις γιατί νιώθεις όπως νιώθεις
Θες να τα επεξεργαστείς μια και καλή
Να φωνάξεις μέχρι να βραχνιάσεις
Μα να μην το πάρει χαμπάρι κανείς.
Ήθελα να καθίσω έτσι μια φορά
Και το έκανα
Ένιωσα..... εντάξει
Τελείωσε το τραγούδι, σηκώθηκα
Πήρα μια βαθιά ανάσα
Έβαλα άλλο κομμάτι
Περπάτησα σα να μην είχε συμβεί τίποτα
Ανοιξα με ήρεμες κινήσεις
Την πόρτα
Και έτσι την κλείδωσα.
Γιατί να μην μπορούσα να κλειδώσω
Έτσι
Και την καρδιά μου
Για λίγο;

- Ορφανίδης Γ. Θεόδωρος