Μέσα στη φωλιά

Έπεσα μέσα στο λάκκο με τα φίδια
Αφέθηκα, δεν αντιστάθηκα, με έζωσαν
Κλαυθμήριζα για όλες τις προηγούμενες μου ήττες
Ενω μάλιστα είχα γευτεί πολύ μεγάλες νικες,ακόμη και έπειτα την πτώση
Εκτιμούσα ελάχιστα στην ώρα τους
-τα απωθημένα και όσα μετανιώνεις μπορούν και σε καταστρέφουν για όσο καιρό δεν καταφέρνεις να τους επιβληθείς.
Ενώ τα ερπετά τρέφονταν με τη σάρκα μου σκεφτόμουν
Τι αδιέξοδο είναι αυτό στο οποίο έπεσα;
Με το βλέμμα στραμμένο στην  ανοιχτωσιά
Αδρανης
Περαστικοί έσκυβαν το κεφάλι και απλά συνέχιζαν την πορεία τους
Εγώ ποτέ να μην φανώ πιεστικός σαν τους προσκαλέσω μια φορά
Μήπως όσοι κοίταξαν την τρύπα φευγαλέα και δεν στάθηκαν παραπάνω το έκαναν
Επειδή είμαι εν τέλει βαρετός ή αδιαφορος ή κουραστικός ή οι δεκάδες υποθέσεις, απόρροια της ανασφάλειας;
Ενδομυχα ένας φόβος πως σαν δίνω πάντα τον καλύτερο μου εαυτό
Ίσως να στερέψω απότομα και να μην έχω απόθεμα για αργότερα
Με κατετρεχε εκείνη η τιμημένη η ανωριμότητα και με τσάκισε
Μα δεν καταλάβαινα πώς έπρεπε να την ξορκίσω
Και πώς στο καλό είμαστε τόσο σίγουροι ή ελπίζουμε για το μετά εκείνο που μπορεί στην τελική να μην έρθει ποτέ;
Και πάντοτε περίμενα ένα χέρι να με σηκώσει
Μεχρι που κατάλαβα, κατά τη διάρκεια μιας νύχτας με φεγγάρι άγριο
Πώς το χέρι εκεινο ήταν το δικό μου
Και πως από τα υπολλειματα μπορεί να δημιουργηθεί ένα νέο σύνολο
Ίσως όχι ίδιας ποιότητας
Αλλά και πάλι,να το ρίσκαρα;
Εγώ, να ρισκάρω;
Θεοί, πως θα τολμούσα να το κάνω
Ένας φοβιτσιαρης ολκής σαν και του λόγου μου;
Μα έφτασε μια μέρα που άρχισα
Να βλέπω τα φίδια σαν φίλους μου
Είναι αδηφάγα
Μα πλέον μέρος της υπόστασης μου
Το ξέρω πως
Οσονούπω θα αποδράσω απ' τον λάκκο
Σίγουρα μερικά θα με ακολουθήσουν προσκολλημένα στη σάρκα μου
Προς το παρόν σηκώθηκα στα πόδια μου
Με αργές και σταθερές κινήσεις του σώματος
Ένας άνθρωπος που βρισκόταν σε κώμα για πολύ καιρό ανακάμπτει αμέσως;
Όχι, κάνει μια προετοιμασία πρώτα.
Σηκώθηκα, λοιπόν, με το κεφάλι ψηλά
Χαμογελόντας θλιμμένα πάντοτε
Για τα βάσανα που μου προκάλεσα εγω εγώ ο ίδιος
Και για λίγο θυμήθηκα τη νεκρή μου βασίλισσα και πόσο θα ήθελα να ήταν δίπλα μου
Μα το οχυρό μου είναι αχούρι και εκείνη ταξιδεύει με άλλα άλογα.
Νιώθω τον καιρό μου να παρέρχεται μα
Δεν θα αλλάξω για χάρη του
Δεν θα γίνω κάποιος άλλος απλά και μόνο γιατι έτσι πρέπει
Δικό μου το σωμα, εγώ επιλέγω πιο φιδοπουκάμισο θα φορέσω.
Και ίσως να μην τα καταφέρω πότε
Να καταλήξω με μια μύγα να τρέφεται με το κουφάρι μου
Μέσα σε ένα φθηνό διαμέρισμα διακοσμημενο με σήψη
Προς το παρόν γλείφω τα τειχώματα του λάκκου για να πάρω δυνάμεις
Τεμαχιζω τα ερπετά για να πιω το ζουμί τους
Και πια ξέρω τι ατενίζω
Όχι μία μία αόριστη έννοια
Ξέρω προς τα που ατενίζω
Μονάχα εύχομαι να μην λυγίσω.