Πριν ο Μορφέας ξαπλώσει πλάι μου

Όνειρα μέσα σε όνειρα που μόνο τα ονειρεύτηκα
Δεν τα έζησα
Μα πώς να το έκανα από τη στιγμή
Που εγώ ο ίδιος δεν ζούσα;
Σαν κυνηγός που δεν χυμάει στο θήραμα αλλά περιμένει το ίδιο να έρθει στα πόδια του
Δεν πάει έτσι, σχεδόν ποτέ.
Ο φόβος κατανικά την επιθυμία
Η ανασφάλεια υπερνικά την ηδονή
Τον πόνο δεν τον καταλαγιάζει τελικά τίποτα, το κενό μεγαλώνει για να ξαναμικρύνει και τανάπαλιν
Όλα τούμπα και το λάθος δεν το μαθαίνεις, το παθαίνεις παλι.
Και φοβόμουν χρόνια ολόκληρα
Έχανα προτού καν προσπαθήσω
Θεωρούσα λήξαν τον αγώνα χωρίς να έχει φυσήξει ο διαιτητής τη σφυρίχτρα του ούτε μια φορά
Ποια γενναιότητα , εδώ μονάχα υποθέσεις μαριναρισμένες με την πιο ασφαλή κατάληξη
Και η θλίψη συνεχίζει να χορεύει στο δωμάτιο των απορρήτων εγγράφων.

Δεν ήμουν έτσι, πως κατέληξα έτσι;
Νιότη μου, που πέταξες τις πρώτες μου χάρες;
Ω μεγαλοδύναμοι , πως κατάντησα έτσι;
Τι λαχτάρα μου ετοιμάζετε;