Αμαζόνα

Στέκομαι απέναντι από τον τοίχο μου γυμνός.
Δεν αντικρίζω τη μορφή μου αλλά μπορώ να τη φανταστώ.
<<Είναι εντάξει, όλα είναι εντάξει>>, μουρμουρίζω.
<<Είμαι ένας ώριμος άνδρας, δεν χρειάζεται να κλαις καρδιά μου
Δεν θέλω να κλαις άλλο.
Τι νόημα έχουν τα αναφιλητά;
Είναι για τη ζωή που δεν έζησες ε;
Εκείνη που σου στέρησα;
Και όμως, δες πόσα έχεις καταφέρει, αδηφάγα καρδιά μου!
Δες σε πόσες δοκιμασίες σε έβαλα και βάσταξες!
Μην τους κοιτάς εκείνους, δεν ξέρουν να ζουν πραγματικά
Εσύ είσαι διαφορετική, είσαι ξεχωριστή.
Αν δεν ήσουν, θα βρισκόμασταν εδώ τώρα;
Δες πόσο μακριά έχουμε φτάσει!
Σου λείπουν οι αγκαλιές και τα φιλιά και όλα αυτά ε;
Έγνοια σου και θα έρθουν, το ξέρουμε πως θα έρθουν.
Με το που ραφινάρω τα φτερά μου, θα εύχεσαι να μην το είχα κάνει.
Το ταξίδι μας έχει μέλλον ακόμη.
Έχουμε πολλές στάσεις να κατέβουμε
Αλλά θα συνεχίσουμε.
Μην απελπίζεσαι και βλαστημάς, δεν είσαι τέτοια.
Θα παλέψουμε και θα νικήσουμε
Θα σηκώσουμε τις σημαίες μας.
Ακόμη μικροί είμαστε και ας νιώθεις γριά.>>

Παρατηρώ τη μορφή μου στον τοίχο
Και ο τοίχος μου φαίνεται λίγο πιο άσπρος τώρα.