Στο έλεος σας

Δυσκολεύομαι ακόμη να συλλάβω συλλογισμούς όπως
''Ο τάδε είναι σπουδαγμένος άρα έξυπνος''- και άλλα τόσα καλά
''Ο δείνα είναι ήσυχος ,δεν λέει πολλά ,είναι καλό παιδί''- και τα σχετικά.
Και άλλα τόσα λόγια του αέρα.
Και να ισχύουν, τι πάνε να πούνε όλα αυτά;
Γιατί μας βάζουν μέσα σε καλούπια
Και ρίχνουν τόσο βάρος στις πλάτες μας;
Γιατί περιμένουν τόσα πολλά από εμάς επειδή έτυχε να διαθέτουμε ένα ή δύο χαρακτηριστικά;
Απορώ ώρες -ώρες πραγματικά με κάποιους.
Και σίγουρα ως έναν βαθμό ισχύουν αυτά που λένε
Μα πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι
Και όχι μηχανές
Ούτε προγράμματα με συγκεκριμένες ρυθμίσεις
- που ακόμη και αυτά δυσλειτουργούν που και που.
Και αν κάνεις ή πεις κάτι που ξεφεύγει από την εικόνα που έχουν στο μυαλό τους για σένα
Νευριάζουν και απογοητεύονται
Βαριανασαίνουν και οδύρονται
Γιατί περιμένουν τόσα πολλά και δεν έχουν και άδικο πολλές φορές.
Κάνουν πως σε καταλαβαίνουν ενώ στην πραγματικότητα το προσπαθούν
Και εσύ προσπαθείς να τους δώσεις να καταλάβουν και δεν μπορείς όσο θα ήθελες.
Μα κάποιοι κύκλοι δεν γεννήθηκαν για να χωράνε ολόκληροι στα τετράγωνα κουτιά.
Και εγώ τις καμπύλες μου τις έχω σφίξει τόσο δυνατά
Που νιώθω έτοιμος να σκάσω.
Θέλω να τα αφήσω όλα, να τα παρατήσω και να φύγω μακριά
Αν είναι τόσο να απογοητεύω τους άλλους με την εικόνα που εμφανίζω.
Ακόμη και αν το κάνω επίτηδες ή και καταλάθος, αδιαφορώ.
Γιατί ήμουν εκείνο το τίποτα που προσπαθεί να γίνει κάτι.
Δεν έχουν δει τίποτε ακόμη, μόνο την κορυφή
Από ένα παγόβουνο που δεν ξέρει ακόμη πού ριζώνει.
Η οθόνη στο στήθος μου δείχνει παράσιτα, δεν έχω πιάσει σήμα ακόμη.
Κουνάω την κεραία μου μπας και η οθόνη καθαρίσει.
Αργεί ακόμη η ανάλυση να γίνει υψηλή.
Όσο και να πονάει
Αυτό είναι το ωραίο.
Και όποιος δεν το αντέχει
Ας πάει να δει καμία φωτογραφία στο Instagram
Όσο εγώ και κάποιοι άλλοι συνομιλούμε με την σκιά μας
Και προσπαθούμε να γίνουμε ένα ιδανικό ''Ένα''.
Γιατί είμαστε άνθρωποι σπασμένοι
Είμαστε άνθρωποι σπασμένοι....