Μια μέρα θα σβήσουμε αλλά δεν πειράζει

Ευχήθηκα τόσο πολύ που κατέληξαν οι ευχές μου κόκκοι αλατιού στη θάλασσα.
Έφαγα τόσες πολλές τρικλοποδιές που τα πόδια μου θα έπρεπε να είναι σπασμένα τώρα.
Ράγισε τόσες πολλές φορές η καρδιά μου που από τα θραύσματα της έφτιαξα μια δεύτερη,εφεδρική
- μα, θαύμα, δεν ξεράθηκε στο ελάχιστο!
Έξυσα τόσο έντονα τις πληγές μου που ,και από την κόλαση μέσα να περνούσα, τέτοιο κάψιμο δεν ξέρω αν θα ενιωθα.
Έχω πει τόσα ψέματα για καλό και κακό σκοπό που ο Τζεπέτο θα με είχε απόκληρωσει αν ήμουν γιος του.
Έχω κάνει τόσα λάθη -μα δεν είναι αρκετά.
Έχω διαβάσει τόσο πολύ -μα δεν είναι αρκετό.
Έχω ζήσει- μα όχι αρκετά.
Έχω νιώσει υπερβολικά- μα όχι αρκετά.
Έχω κάτι διαλυμένα φτερά στην πλάτη μου αλλά δεν είναι διαλυμένα αρκετά.
Και σε πόθησα τόσο πολύ που ήταν -πιστευω- αρκετό.
Αλλά δεν είχα στην αυλή μου εκείνο το ρόδο που θα ήθελες να σου προσφέρω και ντρέπομαι γι'αυτό.
Και έχω γευτεί τόσες φορές τον θανατο
και φοβάμαι πως δεν θα αργήσει η ώρα εκείνη να ερθει.
Όχι πως τον φοβάμαι, αλλά να, με πιάνουν που και που οι κωλοσυναισθηματισμοί μου ρε Μανόλη
και φοβάμαι πως θα φύγω μονάχος.
Γιατί να πρέπει να ανθιζουμε τόσο αργά;
Τόσο πολύ μας μας μισεί ο κηπουρός για τα εκείνα τα πανέμορφα πεταλα που κόψαμε μόνοι μας και εκείνα τα υπεροχα  που αφήσαμε να ξεραθούν;