Φυτοπεθαίνοντας στον Παράδεισο

Την κομμένη γλώσσα της σιωπής σας μιλώ
Η οργή μου σάπισε πια
Και δεν απόμεινε θυμός, ούτε νεύρο.
Όχι δεν είναι αυτό το κενό
Γιατί το κενό δε σας αξίζει
Ούτε σε’ μένα.
Και στην αρένα μου κουράστηκε να περιμένει ο Διγενής
Κι ο Χάρος δε λέει το βλέμμα του να ρίξει
Δεν καταδέχεται
Γιατί χωρίς ζωή γεννιούνται οι άνθρωποι.
Και στην αρένα μόνος ονειρεύομαι, ότι μάχομαι
Μ’ αόρατους εχθρούς , απ’ το μυαλό βγαλμένους, ανύπαρκτους
Και δεν έχω το σθένος τ’άρματα του παππού μου να φορέσω
Να τραγουδούν τουλάχιστο οι γριές, πως σε μάχη αντρίκεια
                                                                                     πήγα χαμένος.

-Δημήτρης Ψαλλίδας,Αγάννιφος, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, 2015