Η εκκλησία δεν είχε σημαντρό...

...είχε όμως μια καμπάνα
υπήρχε και ένα κιόσκι πιο δίπλα
εκεί καθόμασταν και πίναμε μπύρες
ακούγαμε τραγούδια
Ανάληψη

Η νύχτα ήταν τρυφερή, δροσερή
τέτοιες νύχτες υπάρχουν ,είναι πιο συχνές
από όσο φανταζόμαστε
χθες ήταν μια τέτοια
και το δικό μου γαλάζιο πουλί
ήθελε να ξεφύγει
εδώ και καιρό βασικά
όχι, όχι, δεν θα σε αφήσω
όχι, όχι μπροστά σε τόσο κόσμο
μην τιτιβίζεις ελεγειακά

Όμως έσπασε το κινητό, η οθόνη, πάλι
γιατί να είμαι τόσο ατζαμής, τόσο άχρηστος;
και ήταν έτοιμο το πουλί , με τσιμπολογούσε
με το ράμφος του, έχει αφήσει χιλιάδες πληγές
περισσότερες από τις μισές επουλώθηκαν
δεν
μα όσο περνάει ο καιρός αμφισβητώ
όλο και λιγότερο την σπάθη, Δαμόκλειο,
που έστρεψα στον εαυτό μου

Σου το είπα πως θα τα καταφέρναμε
αργά βήματα προς τα πάνω
μπροστά μας ο ανήφορος, μην σκοτίζεσαι
γαλάζιο πουλί μου δεν σε σκότωσα ακόμη
με καπνούς, ποτά, γυναίκες, άγχος,
μην φοβάσαι
γιατί ο φόβος σου είναι μεταδοτικός
και εγώ δεν θέλω να μεταδώσω
φόβο
......τρόμος
......ύπνος
.......Κατάρα!

Αν λίγο οξυγόνο, αέρας, παραπάνω-
δεν είμαι λυπημένος, απογοητευμένος είμαι
και λιγότερο σκληρός από όσο δείχνω
μόνος μου τα λέω, τα ακούω μόνος
δεν το αξίζω αυτό όμως
θα σας περισσεύω κάποτε να το δείτε
έκανα την καρδιά μου σμπαράλια
θρυμματισμένη σαν τον πάγο
έβαλα ένα ποτό και το ήπια μονορούφι
μέθυσα με την θλίψη μου
φτάνει πια το τόσο μεθύσι

Τρίτο ντιν, πρέπει να φύγουμε
σπίτι, για νάνι, τι καφέ θέλετε, στο μέλλον αυτά
κάτσε κάτω γαλάζιο πουλί
κλείσε τα μάτια σου
δεν θα εκτεθείς όπως εγώ, ηρέμησε
δεν θα τους επιτρέψω να σε συνθλίψουν
φρικαλεότητα , φρικαλεότητα, ΜΟΛΛΩΧ!

Γιατί δεν μου τραγουδάς γιαγιά πια τα τραγούδια σου;
Τόσο πολύ μεγάλωσα που δεν τα αξίζω;