Κάποτε θα μάθω τι είμαι

Εγώ δεν ήμουν έτσι παλιά.
Ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελά
Όχι να αισθάνεται, γιατί νόμιζα
Πως το συναίσθημα κυριαρχούσε, περίσσευε
Και απλά δεν γελούσαν πολύ.
Όμως αυτοί προσπαθούν να πάρουν τη ζωή στην πλάκα
Και οι περισσότεροι δεν έχουν καν χιούμορ.
Απεμπολούν τα άλλα συναισθήματα
Αν είναι στο σκοτάδι,προσποιούνται πως τους καίνε οι αχτίδες
Παγώνουν και συνεχίζουν να φοράνε αμάνικα.
Δεν ήμουν τότε εγωιστής, συνεχίζω ακάθεκτος
Να είμαι αλτρουιστής .
Και τα πλάνα λόγια τους δεν με αγγίζουν.
Μονάχα τόσο μπερδεμένος να μην ήμουν
Τα λόγια συγκεχυμένα να μην έβγαιναν από το στόμα μου.
Να ήμουν πιο ντόμπρος, λιγότερο καριόλης-
Δεν είμαι μπάσταρδο επίτηδες, μπασταρδεμένη είναι η ζωή μου!
Βάζω φωτιά το σκιάχτρο και φυλάω το χωράφι από τα γεράκια
Μετά τρώω τους καρπούς και ρίχνω το φταίξιμο αλλού.
Και να πα να γαμηθείτε
Αν νομίζετε πως είμαι κάτι διαφορετικό
Από ένας ακόμη άνθρωπος.
Μα αν λάθη κάνουν όλοι οι άνθρωποι
Ίσως της μητέρας μου το μεγαλύτερο να ήταν
Που επέτρεψε στον πατέρα μου
Να της βγάλει το νυχτικό
Εκείνη την καταραμένη νύχτα του Δεκέμβρη.