Άουτς!

Εκείνο το μεσημέρι είχε πολύ ζέστη στο χωριό.
Η ραστώνη του καλοκαιριού  έκανε τα τζιτζίκια να ακούγονται πιο δυνατά.
Εγώ ,όμως, δεν ήμουν ήσυχος, πείραζα για ακόμη μια φορά
Τη μικρή μου αδερφή.
Αλλά από ότι φαίνεται το παρατράβηξα κάποια στιγμή
Και αργότερα την ίδια μέρα , εκεί που ξάπλωνα
Και διάβαζα ένα μικιμάο,  ήρθε με ορμή
Και με το δεξί της πόδι μου πάτησε τις μπάλες.
‘’ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ’’, ούρλιαξα
Και έτρεξα αμέσως να κατουρήσω.
Μου πονούσαν απίστευτα, βγήκε λίγο αίμα  και ζήτησα
Από τους γονείς μου να με πάνε στο γιατρό.
Στο ιατρείο του εκείνος, μου τα ζουλούσε και ‘γω
Ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα ,γιατί τα έκανε να πονάνε περισσότερο.
Και με ρωτούσε συνέχεια αν πονάω.
Ποτέ δεν κατάλαβα πως κατάφερε να βγάλει πόρισμα.
Γι’ αυτό  τότε τον θεωρούσα τέρμα ηλίθιο.
Ήμουν μικρός, όμως, δικαιολογούμαι κάπως πιστεύω.
Πήρε τελικά για τον κόπο του ένα γενναιόδωρο φιλοδώρημα
Μα ευτυχώς εγώ γιατρεύτηκα.

 Εκείνο το καλοκαίρι το πέρασα
Με δύο μπαλάκια τραυματισμένα και με χάπια .
Ευτυχώς όλα αυτά έγιναν όσο ήμουν ακόμη  στο δημοτικό.

(Όταν κατάλαβα πως έψαχνα συνεχώς δικαιολογίες,παρατήρησα ένα δένδρο στο βάθος να φλέγεται)