Ένα χωρίς τίτλο

Χθες έκανα πράγματα για τα οποία δεν είμαι περήφανος
Και αύριο άλλες σκέψεις δεν θα με αφήνουν να κοιμηθώ ήσυχος.
Έχω ένα σπίτι που βρωμάει ώρες-ώρες
Οι καρέκλες του είναι σπασμένες
Και οι βρύσες στάζουν.
Μα είναι το μόνο σπίτι που έχω
Και θα το διατηρήσω όπως μπορώ μέχρι τέλους.
Η ελπίδα αραιά και που φτερουγάει από τα στήθη μου
Αλλά η ψυχή μου κρατάει το κεφάλι μου ψηλά.
Το παρόν διαρκεί για λίγο και το μέλλον είναι αβέβαιο.
Όσα κατάλαβες σήμερα
Μπορεί να σου φαίνονται ξένα αύριο και
Όσα θεωρείς δεδομένα αυτή τη στιγμή
Αύριο μπορεί να μοχθήσεις για να τα έχεις.
Πολλές φορές εύχομαι να είχα περισσότερο τσαγανό.
Τα νεύρα μου είναι σμπαράλια αλλά σπάνια νευριάζω.
Η οργή που κρύβω μέσα μου είναι απύθμενη
Μα όταν πάει να βγει στην επιφάνεια διαρκεί ελάχιστα
Ή μετατρέπεται αυτομάτως σε γέλιο
-Φοβάμαι τη στιγμή που θα εκραγώ πραγματικά
Και εκείνους που θα είναι γύρω μου.
Μπορεί να φταίει που είμαι συναισθηματικός τύπος,
η καρδιά επιτάσσεται στο μυαλό και κυριαρχεί συχνά.
Και δεν με εμπιστεύομαι αρκετά.
Θα ήταν χρήσιμη λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση
Όχι μόνο πάνω στο χαρτί- γενικά, σε εμένα
στη ζωή μου και σε όσα κάνω και λέω.
Αργά και σταθερά βήματα και ας έχω αργήσει
Δεν χτίζεις κάστρο αναμιγνύοντας απλά μερικά τούβλα και λίγη άμμο.
Κάποτε το πλήρωμα του χρόνου θα καταφθάσει
Και θα με πάρει σβάρνα δίχως να δείξει έλεος.
Τότε στραφείτε στις αναμνήσεις σας και όσα έχω γράψει.
Και αν δεν σας ικανοποιούν αρκετά
Μάλλον δεν ήμουν αρκετός για εσάς.
Τι λέω;
Υπήρχαν στιγμές που δεν στάθηκα αρκετός για εμένα τον ίδιο!